Κανένας πόλεμος δεν τελειώνει μια
και έξω, μόλις θα πέσουν οι υπογραφές,
όσο και αν κομπάζουν και αδιάντροπα
χαριεντίζονται, ως είθισται, οι νικητές.
Ο μνησιπήμων πόνος είναι επίμων.
Τα τραύματα ψυχής και σώματος
σαν υδατογραφήματα εν-
σωματώνονται
στης μνήμης τις σελίδες.
Εικόνες, ήχοι, οσμές φρίκης…
Βιώματα από ατέλειωτους βομβαρ-
δισμούς και εκατόμβες αιματοχυσίας,
από λιμοκτονίες κι αχόρταγους λοιμούς
ή από συντριμιών θεόρατους σωρούς
ανάμικτων με τις σορούς αμάχων
αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια
στην ψίχα της ψυχής
και λειτουργούνε υπο-
δόρια και… ιπποδούρεια,
κρατώντας ζωντανό το παρελθόν
-πηγή ανεφοδιασμού του μνημοπόνου!
Κι αν κάπου η μνήμη πάει να ναρκωθεί,
θα την ξυπνούν οι… εκρήξεις των ναρκών
της με καρκινογόνα υλικά εμποτισμένης γης!
* * *
Ο μνησιπήμων πόνος, πληγή αιμορροούσα!
Οι σαϊτιές της μνήμης την κρατούνε ανοιχτή
μη επιτρέποντας στη λήθη να την καλοκλείσει!
Δεν ξοστρακίζετ’ εύκολα η μνήμη απ’ τη λήθη.
Σαν… «επιγονιδίωμα» η κάθε μαύρη μνήμη
«περνάει» στους απογόνους των θυμάτων.
Μνήμη και τραύμα σμίγουν διαγενεακά.
Για διαρκή Ειρήνη, δεν αρκεί μόνο
της Ανάγκης η υπογραφή.
Στην άρμη της μνήμης
συντηρούνται οι αρμοί
της εκδίκητικότητας των γενεών
που αισθάνονται κατάφορα αδικημένες.
* * *
(Στη Μέση Ανατολή θα εδραιωνόταν η Ειρήνη
ανάμεσα σε Παλαιστίνιους κι Εβραίους,
μόνο αν αποδέχονταν τη μεσολάβηση
της αδέκαστης Χριστόνοιας)
*Μνησιπήμων πόνος: ο πόνος που προκαλεί η μνήμη των παθημάτων
ή «ο καημός της συμφοράς», όπως αποδίδει ποιητικά ο Γιώργος Σεφέρης
στον «Τελευταίο Σταθμό» του το λήμμα αυτό από το στίχο 179
της τραγωδίας του Αισχύλου «Αγαμέμνων».
