Ο Ν.ΟΠΕΡ των ανδρών αναδύεται στην επιφάνεια του ελληνικού βόλεϊ. Πέρασαν πολλά χρόνια, η αλήθεια είναι, για να δούμε μία ομάδα να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Μετά το εγχείρημα των ανδρών του ΟΠΕΡ για μία πενταετία στην Α1 (2000-2005), τον ΟΠΕΡ του Χερέρα, του Ουτζή (σημερινός προπονητής των Κ16), του Πίστοβιτς, του Ντράγκοβιτς και των άλλων αστεριών, ήρθε άλλη μία εξαιρετική προσπάθεια από την ομάδα των κοριτσιών του ΟΠΕΡ και του Μιχάλη Χαχαγιόπουλου στην Α1 (2010-16), αρχικά της Μυτιληναίου, της Φεντότοβα, της Λαγουδάκη, της Σαπαρέφσκα κ.α..
Έχει τους “ανθρώπους του”
Το βόλεϊ του Ρεθύμνου ανέκαθεν προσέφερε επιτυχίες, κυρίως τέτοιες που βοηθούσαν τα παιδιά στο να κερδίζουν μόρια μέσα από τις πανελλήνιες επιτυχίες στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα για τις ανώτερες σχολές. Ευεργετικό θα λέγαμε… Αν δεν υπάρχει η βάση, το βόλεϊ ως επιλογή αλλά και ως φιλοσοφία θα ψυχοραγούσε σήμερα. Κι αυτό οφείλεται στους “ανθρώπους” του.
Ανέκαθεν, το βόλεϊ, από τη δεκαετία του ‘80 είχε τους δικούς του ανθρώπους. Το έβλεπες στο πρόσωπό τους, στην καθημερινότητά τους, στα ρούχα τους και φυσικά στο κορμί τους. Ήταν άλλες οι… “μεταβλητές” του, όχι για να κάνει κάποιον να το πλησιάσει αλλά για να το υπηρετήσει ως το τέλος, Ήταν στάση ζωής.
Ακόμα και οι παρέες που δημιουργούσε -δίχως αυτό να αποτελεί πανάκεια- από μικρή ή λίγο μεγαλύτερη ηλικία- ήταν ιδιαίτερες, ξεχωριστές. Ακόμα και τα πρώτα αθώα ερωτικά σκιρτήματα. Το βόλεϊ δρούσε μέσα από το βόλεϊ.
Πιο απλό από το ποδόσφαιρο
Ως ασχολία, ως δράση ήταν ακόμα πιο εύκολο και από το ποδόσφαιρο που απαιτεί γραμμές, δοκάρια (… ή πέτρες τις οποίες τοποθετούσαμε ως πιτσιρικάδες) και πολύ δε περισσότερο από το μπάσκετ που απαιτεί ένα καλάθι σε σχετικό ύψος! Η ιδέα του στυλ… “παίρνω μία μπάλα και παίζω στο διάλειμμα του σχολείου με σκοπό απλώς η μπάλα να μην πέσει κάτω” ήταν κάτι παραπάνω από σύνηθες. Σύνηθες βέβαια ήταν να παίζει κανείς βόλεϊ στα γήπεδα των 4ων Μαρτύρων που πλέον δεν υφίσταται πετοσφαιρικός χώρος εκεί ή στα γήπεδα μπιτς βόλεϊ που πλέον δεν υφίστανται με τη συχνότητα αλλοτινών χρόνων.
Διαχρονικός “έρωτας”
Ακόμα κι έτσι όμως, αυτό το άθλημα κρατήθηκε από τους ανθρώπους του. Εκείνους που δεν ήταν λίγοι αλλά εξαιρετικά σημαντικοί γι’ αυτό. Όχι μόνο γιατί κράτησαν “Θερμοπύλες” τα χρονικά διαστήματα όπου οι διασυλλογικές επιτυχίες σπάνιζαν αλλά και τις εποχές που δεν ήταν της… μοδός (ας μας επιτραπεί η έκφραση) να υπάρχουν ακαδημίες σε κάθε σύλλογο.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι φυσιογνωμίες του παρελθόντος του τόπου μας, δόξα τω Θεό, υπάρχουν και δραστηριοποιούνται ακόμα. Τους βλέπεις να αγωνίζονται ακόμα στα τουρνουά μπιτς βόλεϊ, να παρευρίσκονται στα μαθητικά ή στα διασυλλογικά τουρνουά αναπτυξιακών ηλικιών (αν ψάξεις χαμηλά ή ψηλά στις κερκίδες εκεί θα είναι) και να παρακολουθούν, να εστιάζουν στα ταλέντα. Ευτυχώς, είναι ακόμα 50-55αρηδες και έχουν εμμονή με το βόλεϊ. Πρόκειται για έναν αδιάκοπο “έρωτα” που δε λέει να παλιώσει ωστόσο έχει μετουσιωθεί σε αγάπη.
Τα χρόνια περνούν, οι εποχές αλλάζουν, οι γενιές παικτών έρχονται και αντικαθιστούν η μία την άλλη αλλά το άθλημα παραμένει ρομαντικά διακριτό ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα. Μ’ ένα ύφος μπλαζέ -ουχί απέναντι στα άλλα- αλλά με τους ανθρώπους του να γνωρίζουν ότι, πράγματι δεν είναι το ίδιο εμπορικό με το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή κάποιο άλλο, αλλά υπέροχα ενωτικό για όλους εκείνους που μπορούν να το κατανοούν.
Η ιδιαίτερη κουλτούρα που συνεχίζεται…
Στις απτές επιτυχίες και όχι σε παρελθοντολογίες, ο ΟΚΑ Αρκάδι έχει να υπερηφανεύεται για τον Παρασκευόπουλο και τώρα για τον Παχάκη αλλά και γιατί, στα δύσκολα χρόνια, κράτησε όρθιο το πετοσφαιρικό Ρέθυμνο σε παγκρήτιο επίπεδο. Ο ΝΟΠΕΡ, το… παιδί του ΟΠΕΡ, μεγαλώνει, γίνεται ο εκπρόσωπος του Ρεθύμνου και όλοι μαζί ζητούν να στηριχθεί αυτή η προσπάθεια. Οι ζυμώσεις για την εμφάνιση μιας δυνατής ομάδας που δεν θα προβεί σε ακραίες αλλαγές έχουν ήδη φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο και δε μένει, παρά να μπορέσουμε να γευθούμε από τη νέα σεζόν μια ομάδα που θα συνεχίσει αυτή την ιδιαίτερη κουλτούρα με το ύψος του “δεν ανήκουμε στις μάζες του ποδοσφαίρου αλλά νιώθουμε υπέροχα κάθε τόσο που μπορούμε και κλέβουμε την παράσταση μέσα σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα”.
Ν.ΟΠΕΡ: “Η φλόγα μας, άναψε”
Ο Ν.ΟΠΕΡ ανήρτησε στον λογαριασμό του fb ότι αυτή η χρονιά ήταν ορόσημο και πως ο Ν.ΟΠΕΡ απέδειξε ποιός πραγματικά είναι. Αυτό που και οι ίδιοι οι παίκτες αντιλήφθηκαν πριν από λίγο καιρό είναι ότι άρχισαν να γίνονται μέρος της καθημερινότητάς μας. Για να δούμε: “Μια σεζόν-ορόσημο για τον ΝΟΠΕ Ρεθύμνου ολοκληρώνεται με τον πιο ιδανικό τρόπο: Πρωτάθλημα και Άνοδος στην Pre League.”… “Η φλόγα της ομάδας άναψε σε κάθε γήπεδο που αγωνίστηκε,
αλλά το πιο δυνατό σημείο της ήταν η οικογένεια: Οι παίκτες, το τεχνικό τιμ, η διοίκηση, οι υποστηρικτές μας και πάνω απ’ όλα ο κόσμος του Ρεθύμνου.
Όλοι μαζί γράψαμε ιστορία. Αυτή η χρονιά είναι μόνο η αρχή. Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, πιο ψηλά, πιο δυνατά! Tο Ρέθυμνο ψηλά”
