«Τα κόκκινα σταράκια» είναι ο τίτλος του πρώτου λογοτεχνικού βιβλίου του Ρεθεμνιώτη παιδιάτρου Νίκου Βαράκη. Ένα βιβλίο που αποτελείται από εννέα διηγήματα μέσα από τα οποία ο συγγραφέας αποτυπώνει τη ζωή και τα αισθήματα των νέων στα χρόνια της πανδημίας. Ένα βιβλίο «που γεννήθηκε» όπως μας λέει ο ίδιος την περίοδο του κορονοϊού και αποτελεί τις ιστορίες εφήβων ή και λίγο μεγαλύτερων. Ο τίτλος συμβολικός, «τα κόκκινα σταράκια», τα παπούτσια που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και συνεχίζουν να φοριούνται μέχρι και σήμερα.
Εννιά ιστορίες με πρωταγωνιστές νέους της εποχής μας λίγο πριν ή λίγο μετά τα 20 τους χρόνια, που θα μπορούσαν όμως να ήταν οι ιστορίες του καθενός από μας. Ζήλια, θυμός, διαφορετικότητα, φοιτητική τρέλα, έρωτας στα χρόνια της πανδημίας, sex and drugs and rock ‘n’ roll, όλα μέρος της ζωής όπως τη βιώνουν οι νέοι σήμερα, αλλά και οι νέοι που ήμασταν κάποτε.
Τα κόκκινα σταράκια θα μπορούσαν εξίσου άνετα να φορεθούν σήμερα όσο και σαράντα χρόνια πριν. Ως παπούτσια-σύμβολο μιας νεότητας διαχρονικής, τα συναντάμε και στα εννιά διηγήματα της συλλογής, τα οποία στέκουν ως αυτόνομες ιστορίες και μπορούν να διαβαστούν χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Ταυτόχρονα όμως τα περισσότερα διηγήματα δένουν και σε μια μεγαλύτερη ιστορία αν ο αναγνώστης αποφασίσει να τα περπατήσει με τη σειρά που του παρουσιάζονται.
Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαραθιά παρουσιάστηκε χθες στο βιβλιοπωλείο «Κλαψινάκης».
Όπως είπε ο Νίκος Βαράκης μιλώντας στα «Ρ.Ν.»: «Είναι το πρώτο λογοτεχνικό μου βιβλίο, καθώς τα προηγούμενα αφορούσαν το επάγγελμά μου περισσότερο. Το νέο εγχείρημα είναι περισσότερο νεανική λογοτεχνία. Αναφέρεται σε περιπέτειες, ιστορίες παιδιών γύρω στα 20 – ίσως λίγο πριν, λίγο μετά. Ενώ τα διηγήματα γραφτήκαν στην πανδημία και έχουν αρκετή εσάνς από σήμερα, «Τα κόκκινα σταράκια» ταξιδεύουν ακόμα και πιο μεγάλους έφηβους, δεκαετιών. Θα μπορούσαν να είναι αναφορά και περιπέτειες ενός ανθρώπου 40, 50, 60 ετών και φοράει κόκκινα σταράκια ακόμα και σκέφτεται έτσι. Σε κάθε διήγημα κάποιος φοράει κόκκινα σταράκια. Είναι ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ όλων των ιστοριών, χωρίς να είναι δεσμευτικό αυτό. Οι ιστορίες είναι και αυτόνομες, διαβάζονται από μόνες τους. Αν τις διαβάσουμε με τη σειρά που είναι γραμμένες στο βιβλίο, οι περισσότερες στο τέλος δένουν μεταξύ τους» και προσθέτει πως:
«Το πρώτο κομμάτι είναι περιπέτειες με επίκεντρο τον έρωτα, τη ζήλια νέων ανθρώπων. Η ανάγκη μου για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, μάλλον, γεννήθηκε αφενός μέσα στην πανδημία, γιατί τότε γραφτήκαν. Αφετέρου από τα ταξίδια στην εφηβεία που ζω μέσα από τα δικά μου τα παιδιά, τα βιολογικά παιδιά μου που τώρα βαδίζουν στην εφηβεία, και ίσως αυτό να ξύπνησε σε εμένα μνήμες και αυτό το πάντρεμα να έβγαλε «Τα κόκκινα σταράκια».
Οι πρωταγωνιστές είναι διάφοροι, είτε κορίτσια είτε αγόρια, είτε διάφορης σεξουαλικής αναφοράς. Το βιβλίο αγγίζει θέματα όπως ένιωσε ο έφηβος στην πανδημία, αγγίζει το πως αισθάνεσαι ένας έφηβος που πιθανώς έχει AIDS, ή που είναι ομοφυλόφιλος. Τέτοια θέματα πραγματεύεται, αλλά μέσα από μια καθημερινότητα που θα μπορούσαμε να την είχαμε ζήσει πριν 30 χρόνια και πιστεύω ότι τη ζουν τώρα οι νέοι».
Κεντρικός πρωταγωνιστής ο έρωτας
Το βιβλίο παρουσίασαν οι Δημήτρης Βαρελάς, εκπαιδευτικός-ηθοποιός και ο Φώτης Δούσος, συγγραφέας:
Ο κ. Βαρελάς χαρακτήρισε πρωτότυπη την ιδέα του κ. Βαράκη, καθώς όπως είπε δεν έχουμε ακόμα πολλά δείγματα γραφής που αφορούν στην πανδημία, διότι είναι ακόμα πολύ πρόσφατο γεγονός. «Ο χρόνος των διηγημάτων του Νίκου είναι ακριβώς αυτή η συνθήκη που ζήσαμε, πολύ δυσάρεστη για όλους μας, αλλά το βλέπει από μια πλευρά καθόλου σκοτεινή, καθόλου ζοφερή, καθόλου μαύρη. Τα διηγήματα είναι γεμάτα αισιοδοξία. Θεωρώ ότι ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο έρωτας, ο νεανικός βέβαια έρωτας, ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις, ο έρωτας ο καταλυτικός. Διαβάζοντάς τα πέρασα πολύ όμορφα ως αναγνώστης, διότι με γέμισαν με θετικά συναισθήματα, παρόλο που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πανδημίας που περιγράφεται είναι μια άσχημη κατάσταση τα κατάλοιπα της οποίας ακόμα τα βιώνουμε. Οπότε θεωρώ ότι είναι εννέα μικρά διαμαντάκια τα οποία αξίζει κανείς να τα διαβάσει».
Και κατέληξε λέγοντας: «Οι χαρακτήρες των μικρών αυτών ιστοριών είναι ως επί το πλείστον νέοι. Είναι άνθρωποι καθημερινοί, αναγνωρίσιμοι, προσιτοί. Θα μπορούσαν να είμαστε εμείς ή κάποιος που γνωρίζουμε. Βρίσκονται σε ένα σημείο της ζωής τους και σε προβληματισμούς που λίγο ως πολύ μας είναι οικείοι. Διαχειρίζονται τα τραύματά τους πότε με υπερβολή, ποτέ με δισταγμό, ποτέ όμως με λιγοψυχία, η έλλειψη αξιοπρέπειας. Έχουν αρχές και αξίες. Δεν βρίσκονται στο περιθώριο και είναι φτιαγμένοι με αληθοφάνεια και συνέπεια. Ακόμα και όταν κυριεύονται από πάθος, έχουν μια φυσική καλοσύνη.
Οι ήρωες ενός συγγραφέα αποτελούν κομμάτια του ίδιου, ξεδιπλώνουν πτυχές του ψυχισμού και της κοσμοθεωρίας του. Ως εκ τούτου, οι ήρωες του Νίκου Βαράκη δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν στην ηθική τους υπόστασης από τον ίδιο. Εμπιστεύονται το καλό, προσπαθούν να βελτιώσουν τον κόσμο μέσα τους και γύρω τους, αναζητούν τη χαρά, εκφράζουν με ειλικρίνεια τον εσωτερικό τους κόσμο».
Από την πλευρά του ο Φώτης Δούσος, συγγραφέας τόνισε: «Είναι ένα έργο λογοτεχνικό. Η ιδιαιτερότητα αυτής της συλλογής έχει πρωτίστως να κάνει με το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να την κατατάξουμε στην κατηγορία της εφηβικής και νεανικής λογοτεχνίας, που γενικά στην Ελλάδα είναι ένα είδος που δεν είναι πολύ γνωστό και χρειάζεται. Υπάρχει ένα κενό εκεί και πρέπει να καλυφτεί. Ο Νίκος νομίζω και λόγω επαγγέλματος και λόγω της γενικότερης κοινωνικής του δραστηριότητας είναι πολύ κοντά σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα. Ξέρει πολύ καλά τις ανάγκες, τα προβλήματα, τα θέματα με τα καταπιάνεται. Το σημαντικό κομμάτι νομίζω ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται, οι ιστορίες καθαυτές, αλλά το ιδεολογικό τους υπόβαθρο, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται και η ζωντάνια με την οποία τα αναδεικνύει».
Και κατέληξε λέγοντας: «Το στίγμα της κάθε ιστορίας έχει να κάνει με το αξιακό σύστημα που προβάλλει, με τις πολιτικές πεποιθήσεις και τις κοινωνικές αντιλήψεις που αντικατοπτρίζονται μέσα της, με το σύνολο των ιδεολογικών δυνάμεων που τη συνθέτουν. Στα κόκκινα σταράκια αυτό το στίγμα είναι πολύ ισχυρό, ξεκάθαρο και τολμηρό. Δεν είναι βιβλίο που αποκοιμίζει ή παρηγορεί τον αναγνώστη. Αντίθετα, έχει μια πρόσθετη αφυπνιστική. Θέλει να ταρακουνήσει. Να κλονίσει βεβαιότητες και να ταράξει ήσυχες συνειδήσεις. Για μένα από αυτό ορίζεται και ο «νεανικός» χαρακτήρας του βιβλίου. Υπάρχει ένας ιδεολογικός αναβρασμός μέσα του, κάτι το επαναστατικό, κάτι που έχει φόρα και χτυπιέται μέσα στις λέξεις και μέσα στις φράσεις. Αυτή η ορμή, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν αναγνώστη».
