Κάθε χρόνο οι ειδήσεις είναι αρκετά προβλέψιμες στη χώρα μας, ανάλογα την εποχή. Με το που θα ανοίξουν τα σχολεία ξέρουμε ότι θα έχουμε τις καταλήψεις από τους μαθητές που γύρισαν κουρασμένοι από τις διακοπές! Το χειμώνα θα έχουμε τις πλημμύρες και τον αποκλεισμό από τις καιρικές συνθήκες κάποιων περιοχών της χώρας. Την άνοιξη συνήθως την αρχή των ετήσιων εντάσεων με τους αγαπημένους μας γείτονες εξ ανατολών. Το καλοκαίρι περιμένοντας να φυσήξει ούριος άνεμος, όχι για τα ιστιοφόρα, αλλά για να δούμε ποιες περιοχές της χώρας έχουν σειρά να γίνουν στάχτη, ενίοτε και με απώλειες ανθρώπων.
Το επόμενο απόλυτα προβλέψιμο γεγονός είναι οι δηλώσεις των πολιτικών κομμάτων. Οι της αντιπολίτευσης θα κατηγορήσουν την κυβέρνηση για ολιγωρία και γιατί δεν εφάρμοσε άλλη τακτική, χωρίς να εξηγήσουν γιατί δεν την εφάρμοσαν οι ίδιοι όταν ήταν κυβέρνηση! Οι της κυβέρνησης κλασσικά θα τονίσουν ότι παρέλαβαν χάος… το πρόβλημα βέβαια είναι μεγάλο όταν η κυβέρνηση είναι συνέχεια της προηγούμενης. Τότε από πού έχει παραλάβει το χάος άραγε;
Έχω χάσει τον λογαριασμό για πόσες μέρες καίγεται όλη η Ελλάδα. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με τις πυρκαγιές που κατακαίνε τη χώρα με ανυπολόγιστες συνέπειες, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με όσα διαβάζω στο διαδίκτυο από τις πολιτικές ομάδες της χώρας. Οι της αντιπολίτευσης λένε ότι ένα Ραφάλ λιγότερο να παίρναμε, θα μπορούσαμε να αγοράζαμε 8-10 Κάναντερ για τις φωτιές. Οι νεοδημοκράτες απαντούν για τους πάνω από εκατό νεκρούς στο Μάτι και πάει λέγοντας….. το ζητούμενο πάντα είναι πως θα κατηγορήσουμε τον άλλον μπας και πάρει κανένα ψηφαλάκι παραπάνω το κόμμα μας, μηδενός κόμματος εξαιρουμένου. Αξιολύπητοι όλοι τους, μα πιο πολύ ο Έλληνας πολίτης για όσα παθαίνει και όσα πρόκειται να πάθει…
Το θέμα όμως δεν νομίζω ότι είναι ούτε τα Ραφάλ ούτε τα Κάναντερ. Από τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου ,αν όχι σε όλα, σε συγκεκριμένες στιγμές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, σφάζονται οι πολιτικοί μεταξύ τους, με μόνο τελικά αδικημένο πάντα και κάθε φορά, εντελώς συμπτωματικά, τον Έλληνα πολίτη. Τα Ραφάλ και τα Κάναντερ κοστίζουν πολλά, ενώ θα μπορούσε να γίνει δουλειά ανέξοδα απλά και μόνο με ένα γενναίο νόμο. Δεν μπορείς να περιμένεις σαν μάννα εξ’ ουρανού τα δάκρυα της θλίψης για την απώλεια περιουσιών, ανθρώπων και ζώων να γίνουν ποτάμι και να πνίξουν τον πύρινο εφιάλτη. Θέλει γενναίες και ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Αναρωτιέμαι τι αντίκτυπο θα είχε, αν «οι θεοί των εδράνων της βουλής» ψήφιζαν ένα νόμο όχι απαραίτητα για εκτέλεση όσων συλλαμβάνονταν να βάζουν φωτιές, όπως θα ήθελαν ίσως οι περισσότεροι, γιατί ακούγεται εξωπραγματικό σε μια προηγμένη κοινωνία (είναι άραγε η δική μας;) και υπερβολικά σκληρό στην εποχή μας. Μπορούν όμως να ψηφίσουν ένα νόμο που να λέει για ισόβια, αλλά απολύτως ισόβια όμως και όχι στα οκτώ χρόνια έξω, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, για τους πυρομανείς. Αν έμπαιναν οι 2-3 πρώτοι μέσα με ισόβια χωρίς αναστολή, αναρωτιέμαι ξανά, θα τολμούσαν άραγε στη συνέχεια οι υπόλοιποι; Μάλλον όχι!!! Αλλά επειδή δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ας φάμε στη μάπα όπως κάθε χρόνο τις φωτιές, το κάψιμο σπιτιών, ζωτικού πράσινου δάσους και ενίοτε ανθρώπων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομία της χώρας και τους πολίτες. Τα υπόλοιπα είναι απλά για να γίνεται συζήτηση, αφού δεν υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα να πάρουν ρηξικέλευθες αποφάσεις σ’ αυτή τη χώρα και δυστυχώς δεν φαίνονται ούτε και στον ορίζοντα…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου – Ε:11 Φυσικής αγωγής
