Ένα απ’ τα συνηθισμένα προεκλογικά λεκτικά στερεότυπα, είναι κι εκείνο που χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία οι «κομματάνθρωποι», που μιλά για «κυρίαρχο» λαό!
Με τον τρόπο αυτόν εξάπτουν τον «πληγωμένο» του εγωισμό, για να του υφαρπάξουν την ψήφο του.
Θα το ξανακούσουμε βεβαιότατα τις προσεχείς ημέρες και πολλοί από εμάς ίσως να το πιστέψουν κιόλας. Ο λαός, λοιπόν, όχι μόνο ο Ελληνικός, αλλά και ο οποιοσδήποτε άλλος, δεν είναι καθόλου «κυρίαρχος»! Ένα θλιβερό «άθυρμα» είναι που άγεται και φέρεται κατά τις εκάστοτε ανάγκες του εκάστοτε πολιτικού και στο τέλος του προκύπτουν Παπαδήμοι και Γκίκες!
Πού ακριβώς συνίσταται η «κυριαρχία» μας για να το καταλάβουμε; Στο ότι καλούμαστε να ψηφίσουμε τους «εκπροσώπους» μας, που διόλου όμως μας εκπροσωπούν; Ή μήπως είμαστε «κυρίαρχος» ως λαός, όταν για να έχει χαρτί υγείας το σχολείο των παιδιών μας -για δασκάλους και καθηγητές δεν το συζητάμε- πρέπει το «αίτημα» να εγκριθεί από τους «εταίρους» και τους «θεσμούς» που μας πατρονάρουν;
Κανείς «λαός» δεν είναι «κυρίαρχος»! Λαοί θαλασσοπνίγονται, χωρίς τη βούλησή τους και καταφεύγουν στην προσφυγιά ως έσχατη διέξοδο επιβίωσης, άλλοι «λιμοκτονούν» διότι έχουν καταδικαστεί σε «υπανάπτυξη» από την εποχή της αποικιοκρατίας, ενώ άλλοι -καλή ώρα- βαυκαλίζονται με δήθεν προγονόπληκτες δημοκρατικές παραδόσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με τη σημερινή τους υποτέλεια.
Σε μερικές ημέρες θα κληθούμε να προσέλθουμε στις κάλπες, αν και γνωρίζουμε πως εν τέλει ο «κυρίαρχος», στην προκειμένη περίπτωση, είναι ένας «κύκλος» οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, που εκβιάζει και στραγγαλίζει οποιαδήποτε «λαϊκή έκφραση»!
Το παράδοξο είναι πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας που κατανοεί πως απλά χρησιμοποιείται ως «μαριονέτα», αρέσκεται σ’ αυτόν τον ρόλο και εξακολουθεί να νομίζει πως θα πάρει στα χέρια του τη «μοίρα» του.
Αλλά φεύ! Ο μεγάλος κρητικός συγγραφέας υποστήριζε πως δύο δυνάμεις κινούν την ιστορία· η πείνα και το πάθος! Καμιά «ιδέα», κανένα πολιτικό ή κομματικό τερτίπι δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον ρου της πορείας μας, αν ο κόσμος δεν πεινάσει και δεν παθιαστεί! Μέχρι τότε θα «παραμυθιάζεται» με τις φιλοφρονήσεις περί «κυριαρχίας» του και θα καλείται κάθε τρεις και λίγο να «νομιμοποιεί» την αυτοκαταστροφή του. Έτσι για να φαινόμαστε και ολίγον μαζοχιστές, αφού τη «δημοκρατικότητα» την έχουμε στο τσεπάκι μας!
Αναμένονται πολιτικές εξελίξεις; Προφανώς καμιά! Έτσι «γονατισμένοι» θα πορευόμαστε στη δήθεν «ευρωπαϊκή» πορεία προς την «ανάπτυξη», αν και σε πέντε χρόνια δημογραφικά δε θα υπάρχουμε και θα μας έχουν μείνει τα… διαβατήρια -κι αν μας τα αφήσουν και αυτά- να μας υπενθυμίζουν πως είμαστε «κυρίαρχος» λαός!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
