Της ΑΙΜΗΛΙΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ

Μια λέξη που είχε πάντα τόση αξία, ένιωσες εν μια νυκτί ότι απέκτησε μια ασήκωτη βαρύτητα. Η λέξη μπαμπάς, η λέξη μαμά, η λέξη αδερφός, η λέξη αδερφή, η λέξη συγγενείς, η λέξη φίλοι, η λέξη νέοι, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια… Λέξεις, όλες με πρόσημο θετικό!

Από την άλλη λέξεις όπως φόβος, άγνωστο, οδύνη, θυμός, ανατριχίλα, δάκρυα που στερεύουν, κρότος, αδικία, αίμα, θάνατος, σιωπή.

Μια αβάσταχτη οδύνη που ενώνει όλο τον κόσμο. Που τον κάνει εν δυνάμει οικογένεια βιώνοντας συναισθήματα που όμοιά τους δεν έχουμε ξανανιώσει.

Μια απίστευτη εσωτερική κραυγή που σε πνιγεί και ο ήχος της κάνει ξαφνικά τόσο θόρυβο… Σε συνθλίβει…

Κι οι άνθρωποι φεύγουν… Μα δεν πρέπει να τους ξεχνάμε. Δεν πρέπει να συντηρούμε το άδικο, την έλλειψη ιδεώδους κράτους και τη σιωπή σε εγκλήματα εις βάρος κανενός ανθρώπου.

Εν έτει 2023 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και ταυτόχρονα σέρνουν στο ταξίδι του θανάτου τους δικούς τους ανθρώπους.

Εν έτει 2023 κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες που του αναλογούν και κανείς δεν πρόκειται να διορθώσει τα πράγματα.

Εν έτει 2023 χάσαμε τον ύπνο μας γιατί για εσάς κάποιες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία και αργά ή γρήγορα κι αυτό το συμβάν θα ξεχαστεί όπως κι όλα τα άδικα κι ειδεχθή τούτου του κόσμου και θα μπει στο αρχείο.

Εν έτει 2023,τον κόσμο που δανειστήκατε από εμάς και τα παιδιά μας τον κάνατε να μοιάζει με όλεθρο…

Υ.Γ. Εμείς αλλιώς ονειρευτήκαμε τον κόσμο που καλούμαστε ξανά και ξανά να χτίσουμε από την αρχή!