Παρακολουθώντας εμβρόνητοι το μακελειό της Μέσης Ανατολής, τη «σφαγή των νηπίων» εκατέρωθεν, αδυνατούμε να συμβιβαστούμε στην ιδέα του «πολιτισμένου κόσμου» και της υπέρβασης της βαρβαρότητας!
Ανάμεσα στους ποταμούς αίματος, κυλάει ρέουσα και η προπαγάνδα και κάθε είδους πολιτική αγυρτεία, αφού αυτή τρέφεται απ’ το αίμα διαχρονικά και οικουμενικά. Σοκαρισμένοι, αν και όχι ξαφνιασμένοι παρακολουθούμε το νέο μακελειό στους «Αγίους Τόπους» που περισσότερο φαίνονται καταραμένοι παρά καθαγιασμένοι.
Στη χώρα μας τα ΜΜΕ και τα πολιτικά τσιράκια βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν. Ειδικά τώρα που έχει ατονήσει η υπόθεση της Ουκρανίας, που ο «κολλητός» Γκουαδιό αποδείχτηκα μια γραφική «περσόνα» που πρόλαβε ωστόσο να βγάλει τις «σέλφις» του με Δυτικούς «ηγέτες» που αμετακίνητα βρίσκονται «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», όπως αυτάρεσκα αναφέρουν οι ίδιοι, αλλά και τώρα που ο άλλος φίλος γερουσιαστής Μενέντεζ κατηγορείται για «λάδωμα»!
Από την «έγκυρη» ΕΡΤ μέχρι τα λοιπά ριαλιτοκάναλα, άπαντες ομιλούν για τους τρομοκράτες της Χαμάς και δηλώνουν την απόλυτη πίστη τους στην ελληνοϊσραηλινή συμμαχία όπως αυτή μας προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Μέχρι εδώ και ως ένα βαθμό κατανοητά κάποια από αυτά, αλλά – επειδή σε λίγο θα ξεχάσουμε κι αυτά τα λίγα που ξέρουμε – το να παρουσιάζεται ένα κράτος-θύτης σε θύμα τόσο απλά, τόσο στρογγυλεμένα είναι προσβολή της όποιας νοημοσύνης μας έχει απομείνει.
Κι ύστερα ήρθε το «άστρο του Δαυίδ» να φωτίζει το ελληνικό Κοινοβούλιο, ως άλλο «άστρο» της Βηθλεέμ που μας οδηγεί στη φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός! Εδώ μάλλον υπερβαίνουμε τα όποια όρια! Όχι κύριοι και κυρίες – μην τις ξεχνάμε, άλλωστε στο ανώτατο αξίωμα κυρία έχουμε- αν θέλετε ντεκόρ στο Κοινοβούλιο, φωτίστε την με το σύμβολο της ειρήνης, όχι με σημαία εκείνου που από θύμα του Ολοκαυτώματος έγινε θύτης των Παλαιστινίων. Όσο γελοίες και εξωφρενικές είναι οι θέσεις και οι απόψεις που εκφράζουν οι απανταχού αντισημίτες για την ανυπαρξία του Ολοκαυτώματος, του μεγαλύτερου εγκλήματος ίσως στην ιστορία της ανθρωπότητας με θύματα τους Εβραίους, άλλο τόσο γελοίο και εξωφρενικό είναι να παρουσιάζεται το κράτος του Ισραήλ σήμερα «αθώο του αίματος»!
Ο ρόλος του ελληνικού κράτους, ειδικά με την τόσο πλούσια ιστορική εμπειρία του, όπως και κάθε εχέφρονος κράτους δεν είναι να παίρνει θέση υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου εμπόλεμου, αλλά να τάσσεται με τρόπο εμφαντικά και αποφασιστικά με την πλευρά της λογικής, της ηθικής, της δικαιοσύνης κι αυτή η πλευρά δεν είναι ούτε η «πεντάλφα», ούτε ο ακραίος φανατισμός της Χαμάς, αλλά η ειρήνη!
Δυστυχώς το «μέτρο» δεν έχει χαθεί μόνο στα άνυδρα εδάφη της Μέσης Ανατολής αλλά και στον τόπο που γέννησε τον Αριστοτέλη και τον Σοφοκλή που δια της ηρωίδας του της Αντιγόνης δήλωνε πως «γεννήθηκε για ν’ αγαπά κι όχι για να μισεί»…
Δυστυχώς η χώρα δεν βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» παριστάνοντας τον μικρό σερίφη, βγάζοντας σέλφι με τον πραξικοπηματία Γκουαδιό, και φωτίζοντας δημόσια κτίρια με σημαίες μιλιταριστικών κρατών…
