Του ΓΙΩΡΓΗ ΤΣΙΓΔΙΝΟΥ*
Μ’ αφορμή την επέτειο της Ένωσης της Κρήτης με τον Εθνικό Κορμό (1η Δεκεμβρίου 1913) αναδημοσιεύω ένα άρθρο, ανάρτηση στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημιακού καθηγητή και διανοούμενου Δημητρίου Κιτσίκη, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. Ξεκαθαρίζω απ’ αρχής, ότι δεν συμφωνώ με όλα όσα είπε κι όσα έγραψε ο καθηγητής Κιτσίκης, ούτε σε άλλα κείμενά του, ούτε και σε αυτό, ούτε φυσικά με τις πρακτικές που προτείνει. Ωστόσο, θεωρώ, ότι στο εν λόγω άρθρο λέει μεγάλες αλήθειες, για τούτο και το αναδημοσιεύω. Σημ: Ο Δημήτριος Κιτσίκης (1935-2021) ήταν Έλληνας της διασποράς διανοούμενος ιστορικός, Τουρκολόγος, Διεθνολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβα στον Καναδά από το 1970 και μέλος της Καναδικής Ακαδημίας (Royal Society of Canada) από το 1999. Λέει λοιπόν: «Εντύπωση προκαλεί ότι ένα μεγάλο μέρος των επιφανών Ελλήνων, μετά τους Μικρασιάτες, είναι Κρητικοί. Χωρίς τους Μικρασιάτες και τους Κρητικούς η χώρα σήμερα θα είχε εξαφανισθεί. Μέχρι το 1909, η Ελλάς εσύρετο τρισαθλία, από κρίση σε κρίση, παρά την εύνοια που της έδειχνε, σε όλην τη διάρκεια του ΙΘ’ αιώνος, η Ευρώπη. Αιφνιδίως, όμως, το 1909, η καρδιά του στρατού εξηγέρθη στο Γουδί και έφερε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και τότε, έγραψε αργότερα (1929-1931) ο Γεώργιος Βεντήρης, στο δίτομο ιστορικό του έργο, «Η Ελλάς του 1910-1920», ότι στην αυγή του Κ’ αιώνος, επικεφαλής της Ελλάδος, επροχώρησαν οι ελεύθεροι Έλληνες αστοί και ως πρώτο Ισραήλ, υπό την ηγεσία του Κρητός, εξεχύθησαν προς βορράν, στην Μακεδονία και την Θράκη και προς Ανατολάς, μέσα στην Μικρά Ασία.
Δεν έφταιξε η Κρήτη εάν τελικά επήλθε η τραγωδία του 1922, όπως δεν έφταιξε ο Ρουσσώ και ο Ροβεσπιέρος εάν τελικά το 1812, επήλθε για τον Ναπολέοντα, παιδί της Κορσικής, η τραγωδία της Ρωσίας. Η ηπειρωτική Ευρώπη τότε υπεστήριζε την Γαλλία, επειδή αυτή ήταν δημιουργική, με αυξάνοντα νέο πληθυσμό. Όπως όμως εξήγησε αργότερα ο μέγας Ντε Γκώλ, κατά τη διάρκεια της γαλλικής «μικρασιατικής» εκστρατείας του 1954-1962 στην Αλγερία, δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε τον εχθρό με τον οποίο πρέπει να επιχειρούμε να κλείσουμε «une paix des bravew», μία ειρήνη των εκατέρωθεν παλικαριών.
Η Ελλάς του 1910-1920 είχε σφριγώδης ανοδικό πληθυσμό νέων που έκαναν πολλά παιδιά, που ήσαν υπερήφανοι για την διεθνή, ισραηλιτικού τύπου τάξη των Ελλήνων εφοπλιστών του Λονδίνου, που όμως με την εδαφική τους επέκταση το 1919, εγέννησαν αντίπαλο έναν μεγαλοφυή στρατιωτικό, τον Κεμάλ, που το 1923, με την συνθήκη της Λωζάνης, υπήρξε ο μόνος από όλους τους ηττημένους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Τούρκους, Βουλγάρους, Αυστριακούς, Ούγγρους, Γερμανούς) να επιβάλει στους νικητές να αναθεωρήσουν τους σκληρούς όρους των συνθηκών ειρήνης, που είχαν αποφασίσει για τους ηττημένους με τις συνθήκες των Βερσαλλιών, του Νεϊγύ, του Τριανόν, του Σαιν Ζερμαίν (Αγίου Γερμανού) και των Σεβρών. Ο Κεμάλ, μόνος, επέτυχε να αντικαταστήσει την φοβερή για την Τουρκία συνθήκη των Σεβρών του 1920 με την νικηφόρα για την χώρα του συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και το επέτυχε αυτό με έναν λαό της Ανατολίας χωρικών, μικρής και κατεστραμμένης πλέον δυνάμεως, κάτι που εντυπωσίασε βαθύτατα τον αντίπαλό του Βενιζέλο, που χρόνια αργότερα τον πρότεινε για το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης.
Ο Κρητικός λαός του Βενιζέλου που είχε οικοδομήσει την Ελλάδα του 1910-1920, αντεκατεστάθη στον Μεσοπόλεμο από τον έτερο δημιουργικό λαό των Μικρασιατών προσφύγων που εσυνέχισαν να γεννούν παιδιά και χάριν σε αυτούς ο ελληνικός λαός εσυνέχισε σφριγώδης να πολεμά σπαρτιατικά, στο αλβανικό μέτωπο και στην Αντίσταση δημιουργώντας, έναν αιμοσταγή βεβαίως, αλλά μεγαλοφυή πολεμιστή, τον Άρη Βελουχιώτη, έναντι των Γερμανοτσολιάδων.
Και όταν έπεσε ο Βελουχιώτης και ενεφανίσθη το 1948, το δεύτερο Ισραήλ, αυτήν τη φορά όχι στη Σμύρνη αλλά στο Τελ Αβίβ, η φτωχή αλλά ηρωική κρητικομικρασιατική Ελλάς εξηγοράσθη από τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ και αργότερα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ερρίχθη με τα μούτρα στην κατανάλωση και τα διακοποδάνεια, έπαυσε να κάνει παιδιά και κατέληξε στην μυκονιάτικη αρσενοκοιτία και κτηνοβασία, στα gey parades, περιγελώντας την Εκκλησία και την παράδοση της νηστείας, ευνουχίζοντας το ΚΚΕ με τον συριζάϊκο αριστερισμό, και μετεμορφώθη σε περίγελο των Βρυξελλών.
Κρήτη, λεβεντομάνα, ήλθε η στιγμή να σώσεις και πάλι τον παρηκμασμένο ηπειρωτικό λαό των γραικύλων με ένα νέο Γουδί. Όπλα έχεις και περισσεύουν, βουνά έχεις και περισσεύουν, παλικάρια έχεις και περισσεύουν. Η μυστριώτικη σπαρτιατική οικογένεια των Κρεββατάδων Μπενιζέλων είχε καταφύγει στην Κρήτη, κρατώντας μαζί της τα σπαρτιατικά της όπλα και από εκεί, μετά την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης επέστρεψε στην ηπειρωτική γη και εμεγαλούργησε. Κρήτη, η Ελλάς σε περιμένει».
* Ο Γιώργης Ν. Τσιγδινός είναι συντ/χος εκπαιδευτικός
