Α. Οι πολιτευτές του Β.Ο.Α.Κ. και οι χρησμοί τους
Πριν επτά χρόνια, ο βουλευτής Ρεθύμνου και υπουργός κ. Γιάννης Κεφαλογιάννης είχε δηλώσει στα τοπικά ΜΜΕ ότι σε έξι χρόνια θα είχε η Κρήτη έναν πλήρη και σύγχρονο αυτοκινητόδρομο. Πριν ένα χρόνο, αφού δηλαδή πέρασαν τα έξι χρόνια, ο ίδιος πολιτευτής δήλωνε περιχαρής ότι σε έξι χρόνια θα είχαμε ως Κρητικοί τον αυτοκινητόδρομο των ονείρων μας.
Αλλά και την τελευταία περίοδο «συνεργασίας» του ΣΥΡΙΖΑ Που Σου με τον κ. Αρναουτάκη, ο προκαθήμενος αυτού του κόμματος κ. Τσίπρας (πρωθυπουργός τότε), δήλωνε με υπερηφάνεια στα ΜΜΕ ότι μετά από πέντε χρόνια θα έκοβαν χέρι-χέρι με τον τότε και νυν περιφερειάρχη, την κορδέλα εγκαινίασης του νέου Βόρειου Οδικού Άξονα της Κρήτης, του χιλιοτραγουδημένου Β.Ο.Α.Κ. για όσους (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν. Ανάλογοι χρησμοί έχουν εκπορευθεί διά στομάτων και άλλων πολιτευτών όπως π.χ. του κ. Σπίρτζη, ο οποίος όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, ενέχεται επιπλέον για το πολιτικότατο έγκλημα της διάλυσης του Οργανισμού Ανάπτυξης Κρήτης (Ο.Α.Κ).
Με συνευθύνη και συνενοχή μικρομεσαίων τοπικών πολιτευτών αλλά και εκπροσώπων από όλα τα κατά καιρούς κοινοβουλευτικά κόμματα, φαίνεται ότι έχουμε οδηγηθεί στην επιλογή μιας λύσης που θα μας αποφέρει κέρδος χρόνου περί τα δεκαπέντε λεπτά για τη διαδρομή Χανιά-Ηράκλειο, αδιάφορο αν αυτό το «κέρδος» θα υπερδιπλασιάσει το κόστος κατασκευής.
Ας το πούμε χωρίς να μασάμε τα λόγια μας: Κοινά χαρακτηριστικά των εμπλεκομένων πολιτευτών με τον Β.Ο.Α.Κ. αλλά και με όλα γενικά τα μεγάλα έργα, είναι η ημιμάθεια και το θράσος συνδυασμένα αρμονικά με την αμφίβολης κοινωνικής αξίας εξυπηρέτηση μικροτοπικών συμφερόντων. Γεγονός που όμως, δεν μπορεί να κρύψει την αντιεπιστημονική και βίαιη επιβολή μεγάλων πολιτικών και συνακόλουθα οικονομικών «εξυπηρετήσεων» αυτού που μέχρι σήμερα τουλάχιστον ονομάζουμε μεγάλο κεφάλαιο ή αλλιώς, κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής ανθρώπων και αγαθών.
Β. Τα φαράγγια, Κοτσυφού και Κουρταλιώτικο
Πρόσφατα μας προέκυψε η κατολίσθηση στο φαράγγι του Κοτσυφού ευτυχώς χωρίς νεκρούς, που όμως δεν φαίνεται να είναι η τελευταία. Απαιτείται επομένως να δοθεί μία αξιόπιστη λύση και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. τριάντα χρόνια) που θα παρέχει υψηλό δείκτη ασφάλειας στην κυκλοφορία των διερχομένων οχημάτων, τον οποίο δεν εξασφαλίζει πλέον ο υφιστάμενος επαρχιακός δρόμος. Θα πρέπει βεβαίως να συμφωνήσουμε ότι, πρώτα και άμεσα απαιτείται η αποκατάσταση της υφιστάμενης διερχόμενης κυκλοφορίας έστω και υπό τις σημερινές επισφαλείς συνθήκες. Αμέσως όμως μετά την αποκατάσταση της έστω και επισφαλούς λειτουργίας του συγκεκριμένου επαρχιακού δρόμου και μέσα στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα, θα πρέπει να μελετηθεί και κατασκευαστεί μία λύση που θα έχει τα χαρακτηριστικά που έχουμε περιγράψει πιο πάνω.
Ο δρόμος που διασχίζει το φαράγγι του Κοτσυφού αλλά και ο αντίστοιχος στο Κουρταλιώτικο φαράγγι, εντάσσονται στο βασικό επαρχιακό δίκτυο του Νομού Ρεθύμνου. Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι προφανώς το γεγονός ότι διασχίζουν δύο πανομοιότυπες επισφαλείς ζώνες, στις οποίες με την πάροδο δεκαετιών χρήσης έχουν εμφανισθεί μικρές και μεγάλες ρηγματώσεις και κατολισθήσεις. Είναι επομένως ανάγκη στο βαθμό που οφείλουμε να αναβαθμίσουμε και να καταστήσουμε πιο ασφαλές το βασικό οδικό δίκτυο του Νομού μας, να βρούμε εκείνες τις λύσεις που θα παρέχουν την άνεση, την ασφάλεια και την ταχύτητα σε συνδυασμό με την οικονομικότητα λειτουργίας που απαιτεί ένα σύγχρονο επαρχιακό δίκτυο.
Όταν όμως διαβάζουμε στον τοπικό τύπο ότι νεαρός πολιτευτής προτείνει κατασκευή σήραγγας μήκους 2.300 μέτρων και κόστους 70 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ μερικές εβδομάδες αργότερα ο δήμαρχος της περιοχής εκτιμά ότι το κόστος του έργου μπορεί να εκπέσει στα 60 εκατομμύρια, αντιλαμβάνεται ο κάθε πικραμένος ότι κάτι δεν πάει καλά με τέτοιες ιστορίες. (Αν ίσως αφήσουμε μερικούς μήνες τις μειώσεις να τρέχουν, μπορεί να πέσει το κόστος και στα 30, μπορεί και στα 20 εκατομμύρια.)
Γ. …Και μία συμβουλή
Παρ’ ελπίδα, το αστείο της ιστορίας δεν εντοπίζεται στις ανόητες και ανερμάτιστες «προβλέψεις» των πολιτευτών μας για το χρονικό και οικονομικό κόστος κατασκευής μεγάλων έργων ή στις «προτάσεις» τους για έργα τεράστιου κόστους χωρίς το αντίστοιχο κοινωνικό όφελος. Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι. Το αστείο και συνάμα τραγικό συνίσταται στο γεγονός ότι επιβιώνουν και αναπαράγονται μοσχοπουλώντας τέτοιου είδους φληναφήματα, χωρίς να τους κοστίζει κάποια, μικρή έστω, μείωση της εκλογικής τους πελατείας. Αντίθετα, όλοι μαζί, έχοντας κατακτήσει μετά κόπων (ή και χωρίς κόπους) τον Παρνασσό των παραγόντων και των λαϊκιστών, συνθέτουν τη μεγάλη οικογένεια των πολιτευτών η οποία αυτοκλήτως κυβερνά τη δύσμοιρη χώρα μου.
Ως μεγάλης ηλικίας άνθρωπος και με την σαραντάχρονη εμπειρία που κουβαλώ ως μηχανικός, θα τολμήσω να συμβουλεύσω τους συναδέλφους μου, όσους ασχολούνται με το επάγγελμα για λόγους βιοπορισμού, να διεκδικούν με πάθος την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια, και να μην ξεχνούν ποτέ ότι, τεχνικές εφαρμογές όπως: συστήματα κυκλοφορίας και μεταφορών ή χωροθετήσεις μικρών και μεγάλων έργων, είναι πρώτα απ’ όλα, κοινωνικά ζητούμενα. Αφορούν στις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και όχι στην εξυπηρέτηση των πολιτευτών, οι οποίοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία όπως όλοι γνωρίζουμε, εξυπηρετούν με τη σειρά τους τις «ανάγκες» των ολιγαρχικών οικονομικών ομάδων ενός τόπου.
