Θέλω να γράψω για κάτι που με απασχολεί προσωπικά από τότε που μάθαμε όλοι τους “κερδισμένους και τους χαμένους” γονείς και εφήβους των πανελλαδικών εξετάσεων.
Δεν είμαι γονιός και δεν ξέρω πώς είναι. Βλέπω, λοιπόν, από τη μια, κάποιους γονιούς να μην αφήνουν “ρούπι” να κάνουν τα παιδιά τους μοναχά τους με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της γονικής υπερπροστασίας την αβουλία και την ανικανότητα των νέων εμπρός στα καθημερινά προβλήματα. Από την άλλη, παρατηρώ τη νέα γενιά να φτάνει, θέλοντας να κάνει την “επανάστασή” της έναντι των γονέων, στην ασέβεια των συνανθρώπων και των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών.
Ειλικρινά, έχω μπερδευτεί. Και σας παρακαλώ πείτε μου εάν έχω λάθος όταν σκέφτομαι πως οι γονείς πρέπει να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους διακριτικά και αθόρυβα, με λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα, με αγάπη, υποστήριξη και ενθάρρυνση στις δυσκολίες και όχι, ακόμη κι όταν ξεπεράσουν αυτά την εφηβεία, να ρυθμίζουν τη ζωή εκείνων και να παίρνουν ασυζητητί αποφάσεις για αυτήν, για το παρόν και το μέλλον της, ωσάν να ήταν η δική τους…
