Συμβαίνει συχνά πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, από αυτούς που προσεγγίζουν και γοητεύονται από την ομορφιά του λόγου και τη λεπτότητα του στοχασμού των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, να μην υποψιάζονται πως αυτό που αγάπησαν είναι μια όψη αυτού που λέμε Ελληνική Αρχαιότητα.
Πέραν από το τεράστιο κομμάτι της αρχαίας κληρονομιάς που χάθηκε, αυτή που έφθασε σ’ εμάς, μας παραδόθηκε ακρωτηριασμένη, παρεξηγημένη και παραμορφωμένη από τις γενεές που μεσολάβησαν. Αυτό πρέπει να αποδοθεί στο κλίμα που διαμόρφωσαν οι επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο μυστικιστικό θεοκρατικό πνεύμα που κυριάρχησε και στην επικράτηση εν τέλει της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, πράγματα που καθόρισαν τη μονόπλευρη επιλογή και αξιολόγηση του θησαυρού των Αρχαίων
Ο Πλάτων και ο Επίκουρος είναι δύο πόλοι της συναισθηματικής και διανοητικής ζωής του ανθρώπου. Είναι και οι δύο γνήσιοι Αθηναίοι κορυφαίοι φιλόσοφοι. Στο πρόσωπό τους πήραν την ολοκληρωμένη διαμόρφωσή τους οι δύο αντίθετες τάσεις της φιλοσοφίας, η ιδεαλιστική και η υλιστική.
Ανάμεσα στην Αρχαιότητα και τις μέρες μας μεσολάβησαν οι Ελληνιστικοί χρόνοι, οι χρόνοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση, για να φθάσουμε στην αστική δημοκρατία και τη βιομηχανική επανάσταση. Σε όλη αυτή τη μακρόχρονη διαδρομή οι άνθρωποι είδαν και αγάπησαν τη θρησκευτική και μυθική πλευρά της Αρχαιότητας. Ήταν επόμενο λοιπόν να βρεθούν κοντά στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αφού ακριβώς τη θρησκεία και το μύθο αξιοποίησε συνθετικά και με ευφυΐα ο Πλάτωνας για να αναπτύξει την ιδεαλιστική του φιλοσοφία, ο δε Αριστοτέλης της έδωσε την διδακτική μορφή. Αυτό διευκολύνθηκε ακόμα περισσότερο από την αποδοχή που έτυχε ο Πλάτωνας από το Χριστιανισμό, προκειμένου αυτός να γίνει ελκυστικότερος, αφού έτσι συνδυάζεται η χριστιανική ηθική με την ελληνική φιλοκαλία.
Ο Επίκουρος στάθηκε απέναντι σε όλα αυτά. Στάθηκε αντίθετος στις αντιλήψεις που ερχόταν από τη μυθοπλασία παλαιότερων καιρών, από τον Πυθαγόρα και τους Ελεάτες, αλλά και από το αρρωστημένο κλίμα της εποχής του (4ος αιώνας π.Χ.), που είχε διαμορφωθεί μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τη Μακεδονική κυριαρχία, και αυτά που ακολούθησαν το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τη θέση που πήρε ο Επίκουρος διακήρυξε την αγάπη για τη ζωή και τα γήινα αγαθά, την εμπιστοσύνη στο λογικό, την πίστη πως ο άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει όσα γίνονται γύρω του γιατί
συμβαίνουν από φυσικά αίτια, την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να εξυψώσει την υλική του ζωή και να εξασφαλίσει την ευτυχία του.
Με τέτοιες θέσεις, η φιλοσοφία του Επίκουρου συνάντησε σφοδρή αντίδραση στα Ελληνιστικά χρόνια και αργότερα. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι σχολές και οι κοινότητες της Επικούρειας φιλοσοφίας προσέλκυσαν εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς και άντεξαν πάνω από 600 χρόνια.
Δεν είναι στις προθέσεις μου -με τα σχετικά θέματα, όπως το προηγούμενο, το σημερινό και ίσως και επόμενα- να εξυμνήσει τον Επίκουρο και την φιλοσοφία του. Αντίθετα, παραθέτω απόψεις σοβαρών μελετητών του και θέλω απλά να επισημάνω ότι υπάρχει και αυτή η οπτική γωνία για να δούμε τα πράγματα και τη ζωή. Ένας άλλος τρόπος σκέψης, μια άλλη φιλοσοφία που αξίζει να γνωρίσει κανείς, ιδιαίτερα σκεπτόμενος ότι αν αυτή είχε επικρατήσει στη Δύση, η ζωή μας θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε και ζούμε σήμερα.
