Σε κάθε εποχή και κάθε κοινωνία της. Η νέα γενιά προσπαθώντας να χαράξει το δικό της δρόμο αναζητά πρότυπα μεταξύ των μεγαλύτερων. Γυρεύει παραδείγματα τα οποία, εάν τα ακολουθήσει, θα τη βοηθήσουν να πορεύεται παρά τις καθημερινές δυσκολίες.
Παραδείγματα τόσο στη δημόσια, όσο και στην προσωπική ζωή. Σε όλες τις πτυχές της, εφόσον οι μεγαλύτεροι είτε έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις άλλοτε, είτε είναι εφοδιασμένοι με περισσότερες γνώσεις και δυνάμεις.
Αίσχιστα παραδείγματα – δείγματα ηθικής π.χ. διαφθοράς και πνευματικής σήψης από τους μεγαλύτερους οδηγούν τους νέους ανεπιστρεπτί στην καταστροφή. Και όταν οι νέοι είναι κατεστραμμένοι, αναπόφευκτα και το μέλλον της κάθε κοινωνίας προδιαγράφεται δυσοίωνο.
Οι νέοι από τη φύση τους, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ταυτόχρονα και πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον δρόμο που έχουν ήδη πάρει οι μεγαλύτεροι, αλλά και ικανοί να αμφισβητήσουν τα πατροπαράδοτα.
Έτσι χρειάζεται μεγάλη προσοχή τόσο στην ανατροφή τους, όσο και στη διδασκαλία τους. Τίποτα ακραίο, όλα υπό το κράτος της σύνεσης. Οι γονείς και οι δάσκαλοι και συνάμα όλη η κοινωνία, αυτοί δηλαδή που είναι στα μάτια των νέων οι μεγαλύτεροι, οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικοί τι λένε, τι κάνουν και πώς σκέφτονται.
Τα πρώτα που πρέπει να δείχνουν έμπρακτα και να διδάσκουν στη νεολαία οι μεγάλοι είναι η αυτογνωσία και η αυτοκριτική ως συντροφιά με τη συνέπεια έργων και λόγων. Έπειτα, ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των συνανθρώπων μας. Κατόπιν, τα αγαθά της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και το πόσο πολύτιμες κάθε στιγμή αναδεικνύονται για κάθε άνθρωπο η υγεία, η εργασία και η παιδεία του.
Μα εκείνο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ και να κλείσω το παρόν σημείωμα είναι το ότι εάν είναι φυσιολογικό να παίρνει παρά τις διδαχές των γονιών του ή κοντά σε αυτές ένας νέος το δικό του δρόμο με στηρίγματα, όμως, τις αρχές και τις αξίες των δικών του ανθρώπων, θεωρείται λογικό και αναμενόμενο ότι θα παρεκτραπεί σε δρόμους πλήρεις αντικοινωνικών συμπεριφορών από στείρα αντίδραση ή αμηχανία όσες φορές οι γονείς του ή οι δάσκαλοι αδιαφορούν για την ψυχοπνευματική του ανάπτυξη και δεν εφαρμόζουν και οι ίδιοι έμπρακτα τις προς αυτόν νουθεσίες.
Εσείς, αλήθεια, τι λέτε;
