Η ανεπάρκεια των σημερινών πολιτικών αρχηγών που βρίσκονται στο τιμόνι των αντιπολιτευτικών κομμάτων στρέφει την προσοχή των ΜΜΕ, αλλά και συγκεκριμένων συμφερόντων, στη δράση των πρώην – και πιο συγκεκριμένα, των πρώην πρωθυπουργών.
Για τους κ. Σαμαρά και Τσίπρα οι μνήμες είναι ακόμη νωπές και θα υπάρξει η ευκαιρία να αναφερθούμε εκτενέστερα στο άμεσο μέλλον, καθώς και οι δύο ετοιμάζουν τις επόμενες κινήσεις τους. Σήμερα, θα γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά στον άλλο συνοδοιπόρο του «κλαμπ των πρώην» στο λεγόμενο «αντιμητσοτακικό» μέτωπο, ο οποίος παραμένει σχετικά στο απυρόβλητο: Τον Κώστα Καραμανλή.
Μετά από δεκατέσσερα χρόνια εκκωφαντικής σιωπής, ο κ. Καραμανλής εμφανίζεται λαλίστατος από το 2023 και μετά. Κι επειδή στη χώρα αυτή το πολιτικό θράσος σπανίως συνοδεύεται από αυτογνωσία, αξίζει να θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα ζητήματα για τα οποία ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίζεται σήμερα τόσο «ανήσυχος».
Ο κ. Καραμανλής εμφανίζεται σήμερα βαθιά «ανήσυχος» για την εξωτερική πολιτική. Δεν ανησυχούσε, ωστόσο, όταν επί μια δεκαετία οικονομικής κρίσης η Ελλάδα ήταν ο περίγελος και ο διπλωματικός παρίας του πλανήτη. Ούτε όταν οι Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονταν σε τραγική κατάσταση, σε σημείο που ακόμη και τα καύσιμα για τις στρατιωτικές παρελάσεις καλύπτονταν από δωρεές.
Ανησυχεί, λοιπόν, σήμερα ο κ. Καραμανλής, την ώρα που η Ελλάδα ενισχύει την αποτρεπτική της ισχύ, αποκτά σύγχρονα οπλικά συστήματα, υπογράφει ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και συνάπτει στρατηγικές συμφωνίες με χώρες όπως η Γαλλία και το Ισραήλ. Μήπως, τελικά, η πραγματική του ανησυχία δεν αφορά την εξωτερική πολιτική, αλλά την απομάκρυνση της χώρας από τη Ρωσία και τη σαφή συστράτευση της με τη Δύση;
Ένα ακόμη ζήτημα που φαίνεται να προκαλεί την έντονη «ανησυχία» του κ. Καραμανλή είναι η απαξίωση των θεσμών και της Δικαιοσύνης. Ωστόσο, δεν τον είδαμε να ταράζεται όταν, το 2015, η χώρα οδηγήθηκε σε ένα αντισυνταγματικό δημοψήφισμα-παρωδία που έφερε την Ελλάδα ένα βήμα πριν την άβυσσο. Ούτε όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε να ελέγξει τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης με έναν νόμο που κρίθηκε αντισυνταγματικός. Τότε οι θεσμοί δεν απαξιώνονταν αρκετά ώστε να μιλήσει;
Και τώρα, ξαφνικά, η εμπιστοσύνη προς τη δικαιοσύνη φέρεται να κλονίζεται. Όταν, όμως, με τον νόμο Παρασκευόπουλου αποφυλακίζονταν όλο το βαρύ έγκλημα δεν είπε λέξη. Όταν στήνονταν παραδικαστικά κυκλώματα και υποθέσεις όπως η Novartis μετατρέπονταν σε εργαλείο πολιτικής εξόντωσης αντιπάλων, δεν διαφάνηκε καμία ανησυχία από τον πρώην πρωθυπουργό για την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης.
Το μόνο που μένει να δούμε τον κ. Καραμανλή να «ανησυχήσει» είναι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο πρωθυπουργός που παρέδωσε τη χώρα με έλλειμμα 15,1% του ΑΕΠ και χρέος στο 127% του ΑΕΠ το 2009, πυροδοτώντας τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της μεταπολίτευσης.
Η πρόσφατη «αφύπνιση» του κ. Καραμανλή προκαλεί εύλογα ερωτήματα για τα κίνητρα και τον ρόλο του στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η όψιμη κριτική του προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά από χρόνια εκκωφαντικής σιωπής, δεν μπορεί να ερμηνευθεί απλώς ως έκφραση θεσμικής ανησυχίας. Αντίθετα, μοιάζει περισσότερο με μια προσπάθεια επανατοποθέτησης στο πολιτικό παιχνίδι – είτε ως εκφραστής μιας εσωκομματικής «νοσταλγίας», είτε ως καταλύτης για μελλοντικές ισορροπίες στο κεντροδεξιό στρατόπεδο. Η πολιτική σιωπή, όταν σπάει επιλεκτικά, συχνά αποκαλύπτει περισσότερα για τις επιδιώξεις του ομιλητή παρά για τα θέματα που επικαλείται.
