Τελευταία τα αυτιά και τα μάτια μου δεν προλαβαίνουν τις «ευχάριστες ειδήσεις» από τα ΜΜΕ. Βιασμοί γυναικών στην ημερήσια διάταξη. Βιασμοί παιδιών από γονείς! Εξαναγκασμός πορνείας παιδιών από γονείς! Γυναικοκτονίες σχεδόν σε καθημερινή βάση! Ναρκωτικά σε αφθονία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και σε κεντρικά σημεία πόλεων, σε ημερήσια διάταξη! Άτομα της αστυνομίας, που υπερασπίζονται υποτίθεται τη δικαιοσύνη και τον συνάνθρωπο, μπλεγμένα σε ναρκωτικά, βιασμούς, φόνους και συγκάλυψη ενόχων!
Μαθητές ανήλικοι 8-10-14-16 ετών, που εμπαίζουν τους δασκάλους τους με κάθε τρόπο, με βίντεο που ανεβάζουν οι ίδιοι στο διαδίκτυο! Γονείς οι οποίοι θεωρούν ότι πρέπει όλος ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από το παιδί τους, φέρονται απαράδεκτα και υποτιμητικά στον οποιονδήποτε. Βουλευτές εκπρόσωποι του λαού στην ελληνική βουλή, βρίζονται σκαιότητα στα ΜΜΕ, σε ζωντανή μετάδοση, για την άγρα μερικών ψήφων, που θα τους ξαναβάλει στη βουλή.
Δημόσια πρόσωπα και λειτουργοί, εκλεγμένα για να εφαρμόζουν τους νόμους, είναι τα πρώτα που τους καταπατούν. Οικονομικά σκάνδαλα από δημόσια πρόσωπα, που έχουν εκλεγεί για να υπερασπιστούν το δημόσιο χρήμα, χωρίς απολύτως καμία ντροπή για ότι κάνουν. Και τέλος ένα υποτίθεται δημοκρατικό σύνταγμα και μια νομοθεσία, που παρ’ ότι υπάρχουν, δείχνουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν εφαρμόζονται στο ελάχιστο ή μπάζουν από παντού, με αποτέλεσμα να ευνοούνται οι θύτες και να απογοητεύονται τα θύματα, τα οποία ζητούν το αυτονόητο. Την, από το νόμο, ελάχιστη δικαίωση τους.
Τα παραδείγματα που κατά καιρούς βγαίνουν στην επιφάνεια από τα ΜΜΕ άπειρα, ανάλογα προς τα πού θέλουν κάποιοι να στρέψουν τα βλέμματα και τις σκέψεις της κοινωνίας, για να αποφύγουν και να σκεπάσουν άλλα μεγαλύτερα προβλήματα απ’ αυτήν. Η κοινωνία απορεί πως γίνεται να είναι όλοι αθώοι για τη Siemens, για τη Novartis, για το χρηματιστήριο, για τα εξοπλιστικά, για το Βατοπέδι, για τα δομημένα ομόλογα και τόσα άλλα.. Τελικά ποιος είναι ο ένοχος σ’ αυτή τη χώρα; Ο κουλουράς που δεν κόβει απόδειξη ή μήπως η καθαρίστρια που καθαρίζει σπίτια;
Τελευταίες συγκλονιστικές «ευχάριστες ειδήσεις» από τα ΜΜΕ η αποκάλυψη δόκιμης αστυνομικού η οποία ήταν συνεργάτης κακοποιών στοιχείων, που είχαν στήσει το στρατηγείο τους σε φοιτητικές εστίες πανεπιστημίων της χώρας. Η καταγγελία κοπέλας 19 ετών ότι έπεσε θύμα βιασμού από δύο αστυνομικούς της Ομάδας ΔΙΑΣ μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας. Συνεχείς ανακαλύψεις καλλιέργειας χασισοφυτειών, σε όλη τη χώρα πλέον, και εμπόριο ναρκωτικών αριστοτεχνικά στημένο. Και το κερασάκι στην τούρτα ο βιασμός κατ’ εξακολούθηση μιας δωδεκάχρονης με 213 «ευυπόληπτους πολίτες» να περιμένουν στη σειρά, για να απολαύσουν πάνω της το δικό τους άθλο!
Και η κοινωνία τι κάνει για όλα αυτά; εμείς οι πολίτες, πως αντιδρούμε; Έχουμε όπως πάντα άποψη για όλα, κάνοντας τελικά μάλλον το απόλυτο τίποτε! Φοβόμαστε να εφαρμόσουμε τους νόμους. Φοβόμαστε να συνετίσουμε πλέον τα παιδιά, γιατί λέει είναι αντιπαιδαγωγικό… με αποτέλεσμα το ξεσάλωμα τους σε κάθε δυνατό και αδύνατο επίπεδο. Φοβόμαστε πλέον να μάθουμε στα παιδιά μας ότι η ευγένεια και ο σεβασμός είναι τσάμπα και δεν αγοράζονται. Φοβόμαστε να μιλήσουμε πλέον για ανισότητες, που οπωσδήποτε υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα. Παραποιούμε τις ισότητες. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να δώσουμε δίκιο στον άλλον. Πρέπει απαραίτητα να έχουμε πάντα δίκιο εμείς. Αυτοί που νοιάζονται για το σύνολο, όλο και σπανίζουν. Όλοι νοιάζονται αποκλειστικά για την πάρτη τους. Αποτέλεσμα; Μια άναρχη, αποχαυνωμένη κοινωνία, που έχει ξεχάσει εντελώς τις αξίες με τις όποιες ανατράφηκαν οι προηγούμενες γενιές και δίνει σημασία στην καλοπέραση και την απόλαυση της ζωής της, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και για τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουν αύριο τα παιδιά της. Μια δικαιοσύνη που όλο και περισσότεροι διαμαρτύρονται για τις αποφάσεις της και σκέφτομαι μεταξύ σοβαρού και αστείου, μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε ίσως να βρεθεί τρόπος να δικαστεί κι αυτή, για να υπάρξει απόλυτη δικαιοσύνη!
Η κοινωνία θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει και να νιώσει ότι ο πρόσφατος τραγικός αριθμός 213 μας αφορά όλους, δεν αντέχεται για κανένα λογικό άτομο, και θα τη στοιχειώνει εσαεί. Ειδικά όταν αφορά ένα παιδί 12 χρονών, γιατί δεν έχει τολμήσει να αναπτύξει τους κατάλληλους μηχανισμούς, ώστε να μπορεί να αποτρέψει τέτοιου είδους απάνθρωπα περιστατικά. Η νομοθεσία μάλλον είναι παραχαϊδευτική για τους ενόχους και οι υπεύθυνοι θα πρέπει να τη δουν πολύ σοβαρά άμεσα, για μια δραστική, δίκαιη και αποτελεσματική αλλαγή. Κομματικές καπηλείες σε τέτοιου είδους σοβαρά κοινωνικά θέματα δεν χωρούν σε καμία περίπτωση. Οι αποφάσεις, η νομοθεσία και η γραμμή που θα ακολουθηθεί, θα πρέπει να είναι απόλυτα κοινές και αποδεκτές από όλους τους εμπλεκόμενους, για να μπορούν να εφαρμοστούν απρόσκοπτα στην πράξη.
Θυμήθηκα μια αφρικανική παροιμία που λέει ότι μέχρι το λιοντάρι να μάθει να γράφει, όλες οι ιστορίες θα δοξάζουν «τον κυνηγό». Από τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν, σε ημερήσια διάταξη πλέον, φαίνεται ότι τα λιοντάρια είμαστε όλοι εμείς, κι έτσι «οι κυνηγοί» απολαμβάνουν τη δόξα τους. Όσο βέβαια εμείς «αρνούμαστε να μάθουμε να γράφουμε» και τους το επιτρέπουμε…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου – Ε:11 Φυσικής αγωγής
