Η σύγκρουση του Ιράν με το Ισραήλ έχει μια περίπλοκη και βαριά προϊστορία και απαιτεί πολύ καλή γνώση της ιστορικής διαδρομής που οδήγησε στις σημερινές εξελίξεις για να πάρει κάποιος ασφαλή θέση. Μπορεί να μας αρέσουν τα ξεκάθαρα δίπολα, του τύπου καλό/κακό, εν προκειμένω όμως μάλλον τα πράγματα δεν τόσο απλά. Και ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικό να καταλήξουμε εμείς κάπου. Σημαντικές είναι οι συνέπειες ενδεχόμενης κλιμάκωσης της κατάστασης, μέσα σε ένα έτσι κι αλλιώς εκρηκτικό, απρόβλεπτο και δυσοίωνο παγκόσμιο περιβάλλον.
Ασήμαντη είναι βεβαίως και η απαξιωτική γνώμη πολλών Ελλήνων χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Η ασημαντότητά της δεν αφορά μονάχα τη μεγάλη εικόνα – στη λογική «εδώ ο κόσμος χάνεται, τι μας νοιάζει η άποψή σας».
Αφορά και στην αφετηρία από την οποία κατατίθεται: τη θέση ηθικής ανωτερότητας δηλαδή που υιοθετούν οι κρίνοντες.
Ασφαλώς την Ελλάδα δεν την κυβερνούν οι μουλάδες. Αλλά όποιος ισχυριστεί ότι δεν την επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και σε όλα τα επίπεδα – πολιτικό, κοινωνικό, ατομικό – οι παπάδες, θα πει ψέματα.
Οπότε, εντάξει, να κατακρίνουμε το Ιράν για τη σκληρότητά του και τις αναχρονιστικές, βίαιες και καταπιεστικές πρακτικές που επιβάλλει στους κατοίκους του.
Αρκεί, πρώτον να γνωρίζουμε ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού είναι αντίθετο σε όλα αυτά και μάλιστα ενεργά αντίθετο, όχι σιωπηλά.
Και δεύτερον, αρκεί να κάνουμε πρώτα και τη σχετική αυτοκριτική.
Μια χώρα που προσκυνά ιερές παντόφλες, επικροτεί (σε μεγάλο ποσοστό, μην έχετε αυταπάτες) τον βουλευτή ο οποίος βανδάλισε τους – κατά τη γνώμη του – βλάσφημους πίνακες ζωγραφικής και δυσκολεύεται να αποδεχθεί την ελευθερία της έκφρασης, μια χώρα που ξεκινά με προσευχή το σχολικό μάθημα, μια χώρα όπου η αυτοδιοίκηση φοβάται να κατασκευάσει αποτεφρωτήρια και οι βουλευτές φοβούνται να ψηφίσουν νόμο για την ισότητα στον γάμο, μεταξύ άλλων και εξαιτίας των εκκλησιαστικών αντιδράσεων και κυρίως μια χώρα που δεν θέλει ούτε να ακούσει για διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας, ακόμα κι αν έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, παραμένει μια χώρα που δεν μπορεί να ειρωνεύεται τις άλλες.
Μην μπερδευόμαστε: Η πίστη είναι ένα θέμα, προσωπικό για τον καθένα.
Η Εκκλησία και ο ρόλος της είναι ένα άλλο, σαφώς σοβαρότερο, στο οποίο η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε προβληματικό σημείο.
Όχι στο σημείο του Ιράν, ευτυχώς, μα όχι και στο σημείο να κουνά το δάχτυλο σε οποιονδήποτε.
