Με αφορμή την τοποθέτηση της προθήκης στην είσοδο του κτηρίου της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνης – Δημοτικού Ωδείου (στη Λ. Κουντουριώτη 115), την προηγούμενη Παρασκευή που περιλαμβάνει ιστορικά αρχεία του αείμνηστου γιατρού Μιχαήλ Μαρούλη, δωρητή του συγκεκριμένου κτηρίου, δόθηκε «ιστορική ταυτότητα» στον χώρο όπου λειτουργούσε η τότε κλινική του.
Είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά τον ανιψιό του αείμνηστου, κ. Νίκο Σηφουνάκη, τ. Βουλευτή και Υπουργό, γιο του Αντισυνταγματάρχη Οδυσσέα Σηφουνάκη — ξαδέλφου και συναγωνιστή του Μιχαήλ Μαρούλη.
Από την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση το ενδιαφέρον και ο σεβασμός με τον οποίο ο κ. Σηφουνάκης παρακολουθούσε προσωπικά τις εργασίες τοποθέτησης της προθήκης. Παρευρισκόταν στον χώρο καθ’ όλη τη διάρκειά των εργασιών, συμμετείχε στις λεπτομέρειες της τοποθέτησης/κατασκευής και εξέφραζε άποψη για κάθε στάδιο, δείχνοντας σεβασμό στα υλικά/αντικείμενα και στην αισθητική του αποτελέσματος. Καθώς το γραφείο μου βρίσκεται ακριβώς δίπλα, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον κ. Σηφουνάκη αρκετές φορές. Οι συζητήσεις μας κινήθηκαν από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τις αναμνήσεις του ως μαθητής της παλαιάς Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνης, όπου μάθαινε τρομπέτα και με έκπληξη ανακάλυψα πως, όπως κι εγώ, παίζει μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι.
Ιδιαίτερη στιγμή ήταν το απόγευμα της Παρασκευής, όταν η Ορχήστρα της Φιλαρμονικής έκανε πρόβα. Στο άκουσμα τραγουδιών του αείμνηστου συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη, ο κ. Σηφουνάκης άρχισε να σιγοτραγουδά με εμφανή συγκίνηση, μιλώντας μου για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει τέτοιες διαχρονικές μελωδίες, ιδιαίτερα όταν αποδίδονται από πνευστά όργανα όπως τη δική μας Ορχήστρα.
Με την ολοκλήρωση και της προθήκης, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες στο κτήριο και δημιουργήθηκαν πλέον κατάλληλες συνθήκες για τη διδασκαλία μουσικής στις εκπαιδευτικές δημοτικές μας δομές.
Εκφράζω δημόσια τις ευχαριστίες μου προς τον τ. Βουλευτή και Υπουργό κ. Νίκο Σηφουνάκη, που με την παρουσία και τη στάση του τίμησε τη βούληση του δωρητή και απέδειξε έμπρακτα ότι ο ανιψιός σέβεται τον θείο του — ακόμη και μετά θάνατον.
Η κίνησή του αυτή δεν αποτελεί απλώς μια τυπική ανταπόκριση στη μνήμη ενός συγγενή, αλλά μια ουσιαστική πράξη ήθους, συνέπειας και σεβασμού προς την ιστορία του τόπου μας.
Μια σιωπηλή υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι με αρχές τιμούν τις ρίζες τους και μετατρέπουν τη μνήμη σε πράξη, όχι λόγια.
