Μιλώντας για παγκόσμιες ημέρες δεν είναι πάντα εύκολο. Πέρα από τη λειτουργική τους σημασία, μια ημέρα όπως η παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο δικό μας μέλλον. Εύκολα ή δύσκολα, οι περισσότερες και οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε τους ηλικιωμένους ή εμάς ως ηλικιωμένους. Σε μια κοινωνία όπου η νεότητα αποτελεί αυτοσκοπό και γύρω από την οποία έχει οργανωθεί ένα δίκτυο επιχειρήσεων, όταν μιλάμε για άτομα άνω των 65, το κάνουμε ψιθυριστά, γρήγορα και σχεδόν αποκλειστικά με κάποιο αρνητικό τρόπο. Ανημποριά, ανικανότητα, περιορισμοί, προβλήματα, θάνατος είναι έννοιες που συχνά έρχονται στο μυαλό μας.
Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί είμαστε εμείς σε λίγα ή σε πολλά χρόνια από τώρα. Με ανάγκες, επιθυμίες, σχέδια και όνειρα. Κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις εγγύτητας, τρυφερότητας, στοργής και εμπιστοσύνης ολοένα και περισσότερο καθιστώνται ανέφικτες, ειδικά όσο αποψιλώνεται το στενό κοινωνικό περιβάλλον ενός ηλικιωμένου ή μιας ηλικιωμένης. Επιθυμίες σπάνια αναγνωρίζονται ως υπαρκτές και συνήθως αντιμετωπίζονται ως υπερβολικές, «πολυτέλειες» ή ατομικές «ιδιοτροπίες». Δεν είναι όμως. Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας, της ίδιας της ύπαρξής μας.
Από την απόλαυση μιας βόλτας σε ένα προσβάσιμο δομημένο περιβάλλον, τη συντροφιά φίλων γύρω από ένα τραπέζι με ελληνικό (και όχι μόνο) καφέ, τη χαρά της συντροφιάς, ως τη χαρά της συναναστροφής με την οικογένεια και τις μελλοντικές γενιές (παιδιά, εγγόνια και κάποτε δισέγγονα) είναι μέσα μας και δεν αποτελούν απλώς μακρινούς ανέφικτους στόχους. Τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα μάλλον μας διαψεύδει. Όσο για τα σχέδια και τα όνειρα, συχνά θεωρούνται κάτι σαν επιστημονική φαντασία.
Ειδικά για όσους ανθρώπους έχουν «ενταχθεί» σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία και έχουν αποσυρθεί από την έντονη και επίσημη αγορά εργασίας, συχνά περιμένουμε να «πάνε σε μια γωνιά» και να αφεθούν σ’ αυτή την όμορφη νύχτα» όπως έγραφε κι ο Dylan Thomas.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αναφοράς δεν θα μπορούσε κάποιος να είναι όντως αισιόδοξος. Κι όμως, δεν επιτρέπεται να τα παρουσιάσουμε όλα ως μια ζοφερή καθημερινότητα – παρά το γεγονός ότι συχνά έτσι ακριβώς είναι. Υπάρχουν προγράμματα και δομές, ανοιχτής και κλειστής φροντίδας που καλύπτουν αρκετές από τις ανάγκες και ορισμένες από τις επιθυμίες των ανθρώπων αυτών.
Μια τέτοια κλειστή δομή περίθαλψης είναι και το παράρτημα ΑΜΕΑ Ρεθύμνου (Γηροκομείο), του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας της Περιφέρειας Κρήτης, το οποίο ελέγχεται και εποπτεύεται από το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.
Οι φιλοξενούμενοι ηλικιωμένοι μας, δεν πρέπει και δεν έχουν ξεχαστεί. Αξίζουν τον σεβασμό και την αγάπη μας. Το έχουμε αποδείξει όλοι εμείς εδώ, ότι αυτό πραγματικά γίνεται.
Χρόνια τους πολλά, ευχόμενοι να ξεπεραστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, λόγω κορονοϊού και να επέλθει σύντομα η καθημερινότητά μας στους παλαιότερους ρυθμούς μας.
Εκ της Κοινωνικής Υπηρεσίας του παραρτήματος ΑΜΕΑ Ρεθύμνου
