Η «πανδημία» των κακοποιήσεων

Η ελληνική κοινή γνώμη συγκλονίζεται το τελευταίο διάστημα με αποκαλύψεις που αφορούν σε σεξουαλικές κακοποιήσεις και βιασμούς ανήλικων παιδιών. Μετά την πολύκροτη εν εξελίξει υπόθεση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κατά συρροή βιασμού του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, τα φώτα της δημοσιότητας είδε και μια υπόθεση στην Κρήτη και στον νομό μας, με τη σύλληψη ενός ενηλίκου με κατηγορίες για βιασμό, απόπειρα βιασμού και κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια, πράξεις οι οποίες έλαβαν χώρα σε βάρος ανήλικης από τα έτη 2013 ή 2014 έως το 2020 σε περιοχή της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνου. Γεγονός, όπως και αυτά στην υπόλοιπη Ελλάδα, που καταδεικνύει ότι τέτοια εγκλήματα και τραγικές ιστορίες μπορούν να συμβούν παντού.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, καθώς και τον τρόπο που διαχειρίζονται όμοιες υποθέσεις η δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη, ίσως να έχει έρθει η στιγμή να ανοίξει η δημόσια συζήτηση για την πρόληψη και την προστασία των αδύναμων ανθρώπων, με έμφαση στην παιδιά. Ένας λόγος παραπάνω, μάλιστα, όταν βλέπουμε την εκτροπή από την ουσία του ζητήματος στις life style διαστάσεις του, όπως λόγου χάρη η προβολή των δικηγόρων τέτοιων υποθέσεων ή στην ενίσχυση των άγριων ενστίκτων του οργισμένου πλήθους με επίκληση στη θανατική ποινή ή όπως έκανε πρόσφατα ένας πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης, με «αποδοχή» της ποινής του χημικού ευνουχισμού! Αποπροσανατολισμοί που πέρα από το ιδεολογικό τους πρόσημο, μαρτυρούν την ανεπάρκεια των θεσμών και τη διάρρηξη της συνοχής του κοινωνικού ιστού.

Οφείλουμε και από αυτό το βήμα να επαναλάβουμε ότι η πολιτεία παίζει τον πρώτο ρόλο. Χρειάζεται ενίσχυση των κοινωνικών δομών και καμπάνιες ευαισθητοποίησης των πολιτών. Στις γειτονιές, και ειδικά σε αυτές που οι κοινωνικές ανισότητες χτυπούν κόκκινο, είναι αναγκαίες παρεμβάσεις που από τη μια θα αμβλύνουν ή θα θεραπεύσουν υπάρχοντα προβλήματα και από την άλλη θα ενημερώσουν, χτίζοντας γέφυρες εμπιστοσύνης με όποιον θέλει να μιλήσει και φοβάται. Χρειάζεται επίσης συνεχής επιμόρφωση και εποπτεία των αστυνομικών λειτουργών γιατί μπορεί το συμβάν – φερόμενος βιασμός – με την 19χρονη κοπέλα στο «αμαρτωλό» Α.Τ. Ομονοίας να χαρακτηρίζεται μεμονωμένο, αλλά είναι μάλλον σύνηθες φαινόμενο, οι πολίτες σε τέτοια θέματα να μην εμπιστεύονται τις διωκτικές αρχές λόγω του «πρότερου βίου» των τελευταίων.

Τέλος, οι πολίτες οφείλουμε να κρατάμε ενεργά τα αντανακλαστικά μας σε τέτοια ευαίσθητα θέματα. Δεν μπορεί να συμβαίνουν ανοσιουργήματα δίπλα μας κι εμείς να μένουμε στη γωνίτσα μας για να μην «μπλέξουμε». Δεν μπορεί να υποπτευόμαστε ότι κακοποιείται ένα παιδί, μια γυναίκα, ένας άνδρας, δηλαδή ένας αδύναμος άνθρωπος και να μην ευαισθητοποιούμαστε προς την κατεύθυνση της αποτροπής τέτοιων εγκλημάτων. Ειδικά εδώ στην Κρήτη, δεν μπορούμε να μιλάμε για την υψηλών αξιών κρητική κοινωνία και οικογένεια και ταυτόχρονα να ανεχόμαστε καταστάσεις που δεν συνάδουν με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την πραγματική λεβεντιά – και δεν είναι άλλοθι ότι το γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για το άρθρο αφορά σε αλλοδαπούς.

Είναι καθήκον μας, λοιπόν, να απευθυνθούμε σε αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν, από τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου και της Περιφέρειας, την αστυνομία και τα νοσοκομεία έως σημαντικούς και εγνωσμένης προσφοράς ΜΚΟ και οργανισμούς όπως λόγου χάρη «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Και ένα μόνο παιδί να σώσουμε θα έχουμε συμβάλει στην προσπάθεια ανάσχεσης αυτή της «πανδημίας» των κακοποιήσεων  και θα έχουμε συνεισφέρει θετικά στο μέλλον όλων των παιδιών, των δικών μας συμπεριλαμβανομένων…

*Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος – ιστορικός