Σε κάθε ανθυποστιγμή της ζωής γίνεται και κάτι. Ίδιο ή διαφορετικό κάθε φορά. Από εμάς ή άλλους. Κοντά ή μακριά μας. Ευχάριστο ή δυσάρεστο. Που σχετίζεται με εμάς και τη ζωή μας άμεσα ή έμμεσα.
Και περνούν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια. Έρχονται άλλοι ή παρόμοιοι καιροί. Ίδιων ή αλλιώτικων ηθών και τρόπων συμπεριφοράς καταφτάνουν συνάνθρωποι. Με ή παρά τη θέλησή μας.
Κι αυτά τα πολλά «κάτι» δε χάνονται, δε σβήνουν ξεθωριασμένα· μα συναθροίζονται στο χρονοντούλαπο της μνήμης εντός μας ζωντανά και ακμαία. Αψηφούν τον καθημερινό ψυχοσωματικό κόπο ή/και τη σωματική καταπόνηση και γίνονται αναμνήσεις, οι αναμνήσεις μας.
Αναμνήσεις δυνατές από ανθρώπους που συναναστραφήκαμε και στάθηκαν πλάι μας ως στοργικοί γονείς, σωστοί δάσκαλοι, αληθινοί φίλοι, αγαπημένοι συγγενείς· αναμνήσεις ακόμη και από ξένους που βρέθηκαν εκεί κοντά μας για μια μόνο στιγμή και μετά χάθηκαν· αναμνήσεις και από ανθυποστιγμές μιας ολάκερης ζωής τις οποίες, εκόντες ή άκοντες, ζήσαμε, με έντονα συναισθήματα, χαρά, λύπη, αγωνία, μα πάνω από όλα με διάθεση για προσφορά προς τον πλησίον, παρά τους διάφορους υφάλους και σκοπέλους που η τριήρης συναντούσε στους καθημερινούς πλόες της.
Και καθώς προχωράμε προς το άγνωστης διάρκειας μέλλον και για την αδιάκοπη δημιουργία νέων αναμνήσεων, πάντα, λοιπόν, η σημαία του άδολου και ανιδιοτελούς αγώνα μας ας στέκει ακλόνητη ψηλά. Μα στη θέση του «εν τούτω Νίκα» χαραγμένο ακατάλυτο ας είναι – θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει- στο πανί της: «Αξιοπρέπεια, Γλυκός Λόγος και Σεβασμός προς όλους»...
Και κάπως έτσι, δόξα τω Θεώ, η ζωή όλων μας συνεχίζεται…
