Της ΜΙΧΑΕΛΑΣ ΑΒΔΗ*
Δεν πρόλαβαν να περάσουν μερικές εβδομάδες αφότου ήρθε στη βουλή το νομοσχέδιο για την 13ωρη εργασία, την 6ήμερη δουλειά, τη φυλάκιση των απεργών και άλλα πολλά, το οποίο υπερψηφίστηκε από τους κυβερνητικούς βουλευτές, αφού φυσικά όλα τα άρθρα βαφτίστηκαν δικαιώματα, έρχονται σιγά σιγά και οι νέες ανακοινώσεις για τη στήριξη της υγείας. Επίσης, ήρθαν ανακοινώσεις για την ενίσχυση του «προσωπικού γιατρού», σε συνθήκες όμως διατήρησης των άθλιων συνθηκών που επικρατούν. Το τελευταίο, όμως διάστημα χαρακτηρίστηκε και από τις μαζικές διαμαρτυρίες για τα Δημόσια Νοσοκομεία της Σητείας, του Βενιζελείου και άλλων. Αφορμή υπήρξαν κάποιες σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι της αγανάκτησης, αφού ο λαός, κινδυνεύει να μείνει ορφανός από τη δημόσια υγεία, αλλά και οι υγειονομικοί έχουν υπερβεί εαυτόν.
Διαβάσαμε, λοιπόν, ένα επικείμενο επιχειρησιακό σχέδιο για το «Ασφαλές Νοσοκομείο» και το μυαλό όλων πήγε σε ουσιαστική ενίσχυση κενών σε ιατρικό και λοιπό προσωπικό, αλλά και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αυτό σημαίνει διασφάλιση των αιτημάτων των μαχόμενων υγειονομικών του ΕΣΥ, που μέσα από τις Ενώσεις και τις Ομοσπονδίες έχουν διακηρυχτεί. Αντί αυτού, η αναφορά στο συγκεκριμένο άρθρο, είναι για διάφορα χρωματιστά κουμπιά που θα χρησιμοποιούνται για επείγουσες ανάγκες, όπως κόκκινος για φωτιά, μπλε για ανακοπή ασθενούς κοκ.
Διαβάσαμε, όμως, και για προσλήψεις. Αρχικά για 10.000 προσλήψεις υγειονομικών, έπειτα για 2.000, για 6.500, έπειτα για κίνητρα που πρέπει να δώσουν οι Δήμοι στην προσέλκυση προσωπικού.
Διαβάσαμε και για παραπληροφόρηση, ότι τα νοσοκομεία της Κρήτης καταρρέουν και κλείνουν και ότι όλα είναι δυσφήμιση για ιδία οφέλη. Στη συνέχεια ήρθε και η συγνώμη. Μαστίγιο και καρότο δηλαδή.
Τι δεν ακούσαμε από τα υπουργικά στόματα: ποιες είναι οι υπάρχουσες ανάγκες σε προσωπικό, που φτάνουν τις 30.000, συνυπολογίζοντας τις αποχωρήσεις/ συνταξιοδοτήσεις και το πετσόκομμα στους προϋπολογισμούς των μονάδων υγείας χρόνο με τον χρόνο.
Ας πληροφορήσουμε, λοιπόν, πως είναι καθεστώς η υπέρβαση του πλαφόν τον εφημεριών ανά μήνα σχεδόν για όλους τους συναδέλφους. Πως δε μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένη παρακολούθηση για τον ασθενή όταν παρακολουθείται από διαφορετικό γιατρό κάθε μέρα.
Πόση «ασφάλεια» νιώθει ένας αγροτικός γιατρός που καλύπτει επείγοντα από τον πρώτο μήνα εκπαίδευσης; Ή και στον 6ο του μήνα ειδικότητας. Πόση «ασφάλεια» νιώθει ένας γυναικολόγος που διακομίζει διασωληνωμένο ασθενή; Πόση «ασφάλεια» νιώθει ένας γιατρός όταν κάνει εφημερία τομέα; Όταν, δηλαδή, υποδέχεται ο νευρολόγος τα επείγοντα περιστατικά ή ακόμα και αν ο νεφρολόγος εφημερεύει για την Παθολογική Κλινική, βάζοντας σε κίνδυνο τον ασθενή; Και αντίστοιχα πόση «ασφάλεια» νιώθει ο ασθενής και ο συνοδός;
Οι παραιτήσεις συναδέλφων, έρχονται η μια μετά την άλλη ακριβώς γιατί τα τμήματα λειτουργούν οριακά, με εξουθενωμένο προσωπικό, με χιλιάδες ημέρες χρωστούμενων ρεπό και αδειών. Γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική για επιστημονική και εργασιακή εξέλιξη και ειδικά για τους νέους γιατρούς. Γιατί κάθε μέρα ζούμε με την αγωνία του πώς θα βγει η κάθε εφημερία.
Για εμάς, ασφαλές νοσοκομείο είναι ένα στελεχωμένο νοσοκομείο, με όλο το απαραίτητο προσωπικό όλων των κλάδων, γιατρούς εκπαιδευμένους με τις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης μας. Ένα νοσοκομείο που θα είναι σε θέση να καλύπτει τις ανάγκες του νομού, να επανεξετάζει ασθενείς, να παραπέμπει σε τριτοβάθμια όταν αυτό χρειάζεται και όχι σε καθημερινή βάση γιατί δεν εφημερεύουν βασικές ειδικότητες. Ένα νοσοκομείο που θα έχει ενσωματώσει τη σύγχρονη τεχνολογία και όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.
Γνωρίζουμε καλά, πως μαγικό κουμπί δεν υπάρχει. Το γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι συνάδελφοι υγειονομικοί που στελεχώνουν τα ιατρεία σε χωριά που πλημμύρισαν, με πρωτοβουλία της ΟΕΝΓΕ, την ίδια ώρα που το Κέντρο Υγείας Παλαμά εβδομάδες μετά την πλημμύρα είναι μη λειτουργικό.
Γνωρίζουμε ότι τη λύση θα τη δώσει ο λαός με τον αγώνα του, θα επιβάλει τις ανάγκες του στους ιθύνοντες. Γιατί κανένας κρατικός μηχανισμός δεν είναι σε ετοιμότητα, αντίθετα οι υπουργοί είναι πρώτοι στο να τρέχουν σε δίκες απεργούς επειδή διεκδικούν τα αυτονόητα.
Απαιτούμε τώρα από την κυβέρνηση, το υπουργείο, τις διοικήσεις της 7ης ΥΠΕ και του Νοσοκομείου Ρεθύμνου, που ευθύνονται για τη χρόνια κατάσταση και που τώρα σκάει σα βόμβα στα δικά μας χέρια να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
– Απαιτούμε άμεση στελέχωση μόνιμου προσωπικού και προκήρυξη θέσεων για το σύνολο των αναγκών του νοσοκομείου, της ΠΦΥ, του ΕΚΑΒ.
– Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων κι επικουρικών, να φύγουν οι εργολάβοι.
– Να μην εφαρμοστεί η εφημερία τομέα.
– Λέμε όχι στις μετακινήσεις γιατρών από άλλα νοσοκομεία και αγροτικών γιατρών από τα Κέντρα Υγείας.
– Αυξήσεις στους μισθούς.
– Όχι στην ιδιωτικοποίηση – καμία σκέψη για πληρωμές ασθενών.
– Τήρηση εκπαιδευτικού προγράμματος των ειδικευόμενων.
Καλούμε τα σωματεία, τους φορείς του Ρεθύμνου και όλης της Κρήτης να διεκδικήσουν δημόσια, δωρεάν, υψηλού επιπέδου υγεία, τους καλούμε να συμβάλουν στην οργάνωση νέων κινητοποιήσεων, σε αγωνιστικό συντονισμό για να κερδίσουμε ένα Νοσοκομείο, την Πρωτοβάθμια Φροντίδα, και ένα ΕΚΑΒ που έχουν ανάγκη οι συμπολίτες μας. Καλούμε σε σύσκεψη των φορέων αυτών, για να οργανώσουμε τη συνέχεια των διεκδικήσεων για ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας. Γιατί η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και δε χωράνε τα κέρδη στη διασφάλισή της. Γιατί, τελικά, μόνο ο λαός σώζει τον λαό!
*Η Μιχαέλα Αβδή είναι αγροτική γιατρός ΚΥ Σπηλίου, γραμματέας της Ένωσης Γιατρών ΕΣΥ Ρεθύμνου
