Της ΑΓΑΠΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗ-ΒΑΡΟΥΧΑ*
Βρεθήκαμε ξανά στο «Σημείο», έναν χώρο πολιτισμού, που μας χάρισε και από προηγούμενους καιρούς μοναδικές συγκινήσεις με παραστάσεις που ξεχώρισαν και άφησαν εποχή! Αυτή τη φορά με ένα σκληρό, έντονο και δυστυχώς επίκαιρο έργο, αφού έχει να κάνει με την παιδική κακοποίηση, μια μάστιγα που και στις μέρες μας δυστυχώς ταλαιπωρεί τις κοινωνίες μας…
Ομολογώ πως πήγα προετοιμασμένη να δω κάτι σκληρό, μα και συγχρόνως εξαιρετικής καλλιτεχνικής φροντίδας έργο! Άλλωστε έτσι μας έχει συνηθίσει ως τώρα ο σκηνοθέτης κύριος Μπλετάς. Να μας προσφέρει εξαιρετικής αισθητικής θέματα, πολύ καλοδουλεμένα και συναρπαστικά στη λεπτομέρειά τους!
Το έργο, υπερθέαμα, μας κράτησε ακίνητους, μας συνεπήρε στη ροή των δράσεων, που τόσο αληθινά και με πάθος ερμήνευσαν οι ηθοποιοί. Μας κομμάτιαζε και μας συναρμολογούσε τόσο διαφορετικά κάθε φορά, μας έφτιαχνε παιδιά και μας μεγάλωνε μετά απότομα, άλλοτε σκληρά, άλλοτε τρυφερά! Μας δημιούργησε ανάγκη να φωνάξουμε, να τιμωρήσουμε, να ζητήσουμε δικαίωση…
Ανήμπορη να αποκοπώ από αυτή τη δίνη των εξελίξεων παρασύρθηκα ως το τέλος από τους ήχους της φρίκης και της τρυφερότητας, περιμένοντας την ανάγκη δικαίωσης ως το τέλος. Τόσο ξεκάθαρα η αδικία, η βία της εξουσίας, το βαρύ φορτίο που κουβαλά ο άνθρωπος των παιδικών άσχημων βιωμάτων του!
Δύσκολα σηκωθήκαμε από τις καρέκλες μας. Νοιώσαμε το βάρος των μηνυμάτων του έργου! Ίσως παίξαμε και εμείς μαζί τους.
Και μετά… όλοι ένοχοι! όλοι άδειοι! όλοι θύματα και θύτες! Και μετά συνέρχεσαι, όπως μετά από μία θεία εξομολόγηση. Και για μέρες πολλές σκέφτεσαι: ε, ναι! Έτσι πρέπει να είναι η τέχνη. Το θέατρο. Να σε παίρνει, να σε ερευνά, να σε θεραπεύει…!
Όταν η παράσταση ξεπερνά το κάθε σχόλιο, με κάνει να παραδεχτώ ότι το μόνο που πρέπει να λέω σε όλους, είναι το πόσο τυχερή υπήρξα που έζησα τέτοια εμπειρία…
Άξιοι πολλών συγχαρητηρίων όλοι οι συντελεστές του έργου. Τους ευχαριστούμε πολύ.
*Η Αγάπη Λεωνιδάκη – Βαρούχα είναι συνταξιούχος δασκάλα
