Η αριστερή – «παραδοσιακή» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί με το φαινόμενο της «μεταπολιτικής» που φαίνεται να κυριαρχεί με την προτίμηση στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη. Χρησιμοποιούν (αυθαίρετα) έναν ορισμό για να περιγράψουν ένα φαινόμενο όπου η πολιτική δεν ασκείται με όρους ιδεολογικών διαφορών και παραδοσιακών διαιρετικών τομών, αλλά μέσω της επικοινωνίας, του lifestyle, των βίντεο στο tik tok, της προσωπικής αναγνωρισιμότητας και παρουσιαστικού.
Όμως η περίπτωση Κασσελάκη δεν αφορά (πρωτίστως) μια γενική περίπτωση «μεταπολιτικής», «μεταδημοκρατίας», «αποπολιτικοποίησης», «προσωποποίησης» της πολιτικής ή οποιουδήποτε άλλου όρου επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν. Αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα. Πολύ απλά, εκτός από ένα μικρό σκληρό πυρήνα του κόμματος, ουδείς πλέον (εντός και εκτός κόμματος) φαίνεται να αντέχει να ακούει συνθήματα περασμένων αιώνων, εμφυλιοπολεμικές αναμνήσεις και ανύπαρκτα διλήμματα. Ή τουλάχιστον φαίνεται ότι τα περισσότερα μέλη του κόμματος κατάλαβαν ότι με το παλιό, το ιδεοληπτικό και το συνθηματολογικό δεν ξαναβλέπουν την εξουσία ούτε με το κιάλι. Γι’ αυτό προτίμησαν το απολιτίκ, το νέο και λαμπερό και όχι το σκουριασμένο ιδεολογικό.
Όσο αφορά τον ίδιο τον κ. Κασσελάκη που θέλει «να τα αλλάξει όλα» στον ΣΥΡΙΖΑ και την χώρα, εγείρεται ένα ερώτημα που προβληματίζει. Αυτό το ερώτημα δεν έχει να κάνει με την πολιτική του απειρία. Όντως αποφεύγει τις συνεντεύξεις σαν το διάολο το λιβάνι. Τις μια – δύο φορές που εκτέθηκε σε ερωτήσεις έδειξε ότι δεν έχει σχέση, όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ απλά, αλλά με την πολιτική, την Ελλάδα και τα προβλήματά της γενικότερα. Αυτό όμως διορθώνεται. Ο κ. Κασσελάκης, εκ βιογραφικού και προσωπικότητας, φαίνεται να είναι ένας ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος. Θα έχει το χρόνο να προσλάβει στρατιές συμβούλων και ειδικών και να εκπαιδευτεί πάνω στην πολιτική και την διακυβέρνηση. Εδώ οι προκάτοχοί του μας κυβέρνησαν επικαλούμενοι την εμπειρία των πεζοδρομιακών αγώνων.
Ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία το σενάριο που τον θέλει να αποτελεί απλά ένα πιόνι στα μακροπρόθεσμα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα. Πράγμα πολύ πιθανό, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός είναι μετρ των κομματικών δολοπλοκιών, τυχοδιωκτισμού και οπορτουνισμού σε σχέση με τον άπειρο Στέφανο. Ωστόσο, αν εκλεγεί με μεγάλο ποσοστό, το κόμμα του δεν διασπαστεί και ο ίδιος αποκτήσει ευρύτερη κοινωνική αποδοχή, θα έχει τη δύναμη να παρακάμψει τα όποια σχέδια του κ. Τσίπρα.
Το πρόβλημα με τον κ. Κασσελάκη και το ερώτημα που εγείρεται είναι με ποιους προσδοκά «να τα αλλάξει όλα»; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ήταν ένας φιλελεύθερος πολιτικός που τα έβαλε με την κρατικιστική και λαϊκίστικη Δεξιά εντός του κόμματός του, επιδιώκοντας ταυτόχρονα ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες. Για να υλοποιήσει τους στόχους του (άσχετα απ’ τον βαθμό στον οποίο τα κατάφερε) πορεύτηκε σε μεγάλο βαθμό με φρέσκα πολιτικά πρόσωπα αλλά και με τεχνοκράτες, επιστήμονες και ειδικούς συμβούλους. Ο κ. Κασσελάκης ξεκινάει την πορεία του για να τα «αλλάξει όλα» με τον Παύλο Πολάκη, τον 13-0 (κατά κόσμον Νίκο Παππά), την Ακρίτα, τον Κουρουμπλή, την Τζάκρη και όλη την λαϊκιστική αφρόκρεμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία και τον στηρίζει. Με αυτούς θα τα αλλάξει όλα;
Το αν ο κ. Κασσελάκης θέλει πραγματικά να προσφέρει στη χώρα ή αν απλά κάνει άλλη μια προσωπική «επένδυση» θα φανεί στην πορεία. Όσο για την «μεταπολιτική» ας μην ανησυχούν οι παραδοσιακοί του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί που παρατηρείται έντονα αυτό το φαινόμενο τα κράτη έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα και ασχολούνται με διαχειριστικού τύπου διευθετήσεις. Στην Ελλάδα ακόμη παλεύουμε με φαντάσματα του παρελθόντος.
