18 του Νοέμβρη στα 1095. Κλερμόν της Γαλλίας. Ο πάπας της Ρώμης Ουρβανός ο 2ος έχει συγκεντρώσει γύρω του βασιλιάδες και ευγενείς από τη Δύση. Έχει κάτι πολύ σοβαρό να τους αναγγείλει.
Δεν πάει καιρός που ο καλόγερος ο Πέτρος ο Ερημίτης είχε γυρίσει από την Ανατολή και με λόγια παχιά και φουσκωμένα περιέγραφε όσα είχε κακοπάθει από τους Σελτζούκους που από το 1071 μετά την ήττα του αυτοκράτορα των Ρωμαίων του κυρ Ρωμανού του Διογένη στο Ματζικέρτ είχαν το λύειν και δεσμείν στη Μ. Ασία και κακομεταχειρίζονταν όσους χριστιανούς θέλανε να πάνε στους Αγίους Τόπους.
Έτσι, ο Ουρβανός, έχοντας πειστεί από τα παραμύθια του Πέτρου ίσως και επειδή ονειρεύεται να πάρει τη θέση του Πατριάρχη Νικολάου του Γραμματικού που κάθε φορά που γινόταν από το 1080 και μετά προσπάθειες για επανένωση των εδώ και σαράντα χρόνια σχισμένων Εκκλησιών πρόβαλε ως απαραίτητο όρο να πάψουν αφενός οι παπικοί το αλάθητο του Πάπα και να αποκηρύξουν αφετέρου το filioque, με λόγια αργά, καθαρά και δυνατά καλεί τους μικρούς και μεγάλους ηγεμόνες της Δύσης να εκστρατεύσουν και να καθαρίσουν την Ανατολή από τους Σελτζούκους. Το όλο κλίμα θύμιζε την Εκκλησία του Δήμου των Αρχαίων Αθηναίων και το μαζεμένο πλήθος όταν ο Αλκιβιάδης ήθελε να τους πείσει να κάνουν τη Σικελική εκστρατεία – 415 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού.
Γιατί, όμως, να πάρει η Ρώμη τέτοια πρωτοβουλία και όχι η Κωνσταντινούπολη; Ο αυτοκράτωρ των Ρωμαίων Αλέξιος ο 1ος από τους Κομνηνούς όντας δεκαπέντε σχεδόν χρόνια στο θρόνο του Βυζαντίου όλο το διάστημα αυτό το πρώτο της βασιλείας του έριξε τις προσπάθειές του να προστατεύσει τα βαλκανικά εδάφη από τις εισβολές των Κουμάνων και των Πετσενέγων. Αφού τα κατάφερε και τους ξεπαστρεψε, είχε στο νου του να διώξει κι από την Ανατολή τους Σελτζούκους αφού οι περί τους Αγίους Τόπους και τη Μέση Ανατολή επαρχίες δίνανε πάντα γενναίους πολεμιστές και μυαλωμένους στοχαστές και συμβούλους των αυτοκρατόρων. Λένε – ίσως να είναι και ψευτιά αυτή η ιστορία – κάποιοι ότι τοτε επειδή είχε κουραστεί μόνος χωρίς συμμάχους να πολεμά τόσα χρόνια και καθώς οι Σελτζούκοι ήσαν δύσκολος και αιμοδιψής εχθρός στα ανατολικά σύνορα σκέφτηκε να γράψει και να προσπέσει στον Πάπα της Ρώμης για βοήθεια με αντάλλαγμα το ξανασμίξιμο των Δυτικών με τους Ανατολικούς στο όνομα του Χριστού.
Ήξερε ο Αλέξιος την επιρροή του Ποντίφηκα στους λαούς και τους ρηγάρχες της Δύσης αφού είχαν ξεκόψει και πολιτικά και θρησκευτικά τόσο από τους βασιλιάδες του Βυζαντίου και τους Πατριάρχες της Ανατολικής Εκκλησίας αντίστοιχα. Ο Πατριάρχης βέβαια της Πόλης δεν πολυνοιαζόταν για τις χαμένες επαρχίες, του κάθονταν στο στομάχι, γιατί εκεί από χρόνια ζούσαν αιρετικοί που σήκωναν κεφάλι και έβγαζαν γλώσσα στους πρωτευουσιάνους. Τον ένοιαζε μόνον να μην καπελωσει η κουστωδία του Ουρβανού τις επαρχίες αυτές και να έχει τους παπικούς έτσι μπροστά στα πόδια του.
Η εκστρατεία θα γίνει στο όνομα του Χριστού και για την πίστη την αγία, έτσι έλεγε και ξαναλεγε ο Πάπας μπας και κρατήσει ανοιχτά τα μάτια των αρχόντων παρά τη νύστα τους και την κούραση, προσπαθώντας να κρύψει πίσω από τα λόγια αυτά και την επιθυμία κάποιων για να γίνουν κύριοι των πλουσίων εδαφών της Μέσης Ανατολής και για έλεγχο από τη Ρώμη των Αγίων Τόπων που από τάματα των χριστιανών είχαν σωρό πλούτου στους ναούς τους σωρεύσει. Και για να δελεάσει πιο πολύ τους βασιλιάδες ο Ουρβανός, τούτο βαθύτατα συγκινημένος τους είπε, πως θα μεσολαβήσει στον Ύψιστο για συγχώρεση και χάρη για όλες τις αμαρτίες εκείνων που θα πολεμούσαν για να διεκδικήσουν την ιερή γη και θα απελευθέρωναν τις ανατολικές εκκλησίες από τον ζυγό των απίστων – άλλος παραμυθάς κι αυτός! Αν τώρα, έλεγε ο Ουρβανός, οι Σελτζούκοι όταν ηττηθούν και αδειάσουν τις επαρχίες, αφήσουν πίσω τους πολύτιμη λεία και ανεκτίμητης αξίας λάφυρα, οι νικητές θα τα μοιραστούν όπως οι Ρωμαίοι κάποτε φαντάροι τα ιμάτια του Ιησού – κανείς να μην είναι ριγμένος, όλα στα ζάρια…!
Βλέπετε ο λόγος του ενισχυόταν από το ότι μετά το σχίσμα των Εκκλησιών του 1054 ο Πάπας με το αλάθητό του για τους Δυτικοευρωπαίους, Φράγκους, Ιταλιωτες, Γερμανούς, Σάξονες, Νορμανδούς ήταν ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού επί της γης και ο λόγος του δίχως άλλο θα τους εξασφάλιζε την μεταθανάτια σωτηρία της ψυχής άνευ αμαρτιών.
Πείστηκαν, λοιπόν, οι βασιλιάδες και οι ρήγες και υποσχέθηκαν γονατιστοί, με το κεφάλι σκυφτό, με μια φωνή και με δάκρυα στα μάτια πως σαν γυρίσουν στις αυλές τους θα αρχινίσουν να ετοιμάζουν το στρατό του κατά των μουσουλμάνων ο καθένας παραγγέλνοντας λευκές φορεσιες με κόκκινο μεγάλο σταυρό εμπρος και πίσω. Και ο Ουρβανός, με μέσα του καλά κρυμμένο το πάθος να πάρει τους λαούς της Μέσης Ανατολής από το ποίμνιο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και να τους δέσει ο ίδιος ώστε να γίνει κοσμοκράτορας, τους ευλόγησε αυτούς και τα όπλα τους καθώς φεύγανε και αφού τους ονομάτισε Σταυροφόρους τούς έδωσε μαζυ τους τον Πέτρο τον Ερημίτη για οδηγό.
