Δεν είναι λίγοι όσοι καθημερινά ισχυρίζονται φωναχτά ότι η παγκόσμια κοινωνία μας οδεύει από το κακό στο χειρότερο τα τελευταία χρόνια, παρά την φαινομενική πρόοδο.
Πέρα από τα αλλεπάλληλα κρούσματα της σε έξαρση εγκληματικότητας ανά τη γη, που είναι αψευδής μάρτυς της πανανθρώπινης κρίσης των διαπροσωπικών σχέσεων, θα τους δίναμε δίκιο παρατηρώντας και την έλλειψη της αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ των ανθρώπων ως μελών του κοινωνικού συνόλου. Συγκεκριμένα, όλοι μας βλέπουμε την απουσία ανιδιοτελούς ανθρώπινης συνεργασίας στη χρησιμοποίηση νέων τεχνολογιών και μεθόδων για την προστασία και τη βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος, για την εξεύρεση μέσων και τρόπων να γίνεται πιο αποτελεσματική και κοινωφελής η ανθρώπινη εργασία και η επιστήμη με τη σειρά της να δίνει λύσεις σε προβλήματα που ταλανίζουν επί χρόνια την ανθρωπότητα, όπως στις δυσίατες ασθένειες.
Επίσης, αν βγάλουμε τις τσίμπλες από τα μάτια και τις ωτασπίδες από τα αφτιά, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι η αποδεκτή ως μέσο για την κοινωνική ανόρθωση και την υλική προκοπή και την πνευματική ευημερία μακριά από τα κατά καιρούς έλη αλληλεγγύη και οι συνοδοί αυτής κατανόηση και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων έχουν αλλού φανερά, αλλού κρυφά αντικατασταθεί με το δόλιο κυνήγι του ατομικού συμφέροντος, με την αισχρή αντιπαλότητα και με ένα χωρίς έλεος ανταγωνισμό για «την επιβίωση των πιο ικανών» ….
Η ανθρωπιά, αρκετές φορές, έχει πάει περίπατο και χάνοντας τα θεμέλια και τα στηρίγματά της έχει χαθεί και η ίδια σε δρόμο που οδηγεί στην άβυσσο χωρίς επιστροφή. Το ίδιο και το φιλότιμο. Μα πάντα θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου ότι η ανθρωπιά και το φιλότιμο παίζουν αναμφίβολα πολύ σημαντικό ρόλο σε μια ανθρωπωκοινωνία, προωθώντας τις αξίες της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας. Συμβάλλουν, έλεγε, στην αρμονική ένταξη των ανθρώπων, ιδίως των νέων, στο κοινωνικό σύνολο και βοηθώντας, μεταξύ άλλων, στην εξάλειψη όσων θα μπορούσαν να σπείρουν τη διχόνοια στους ανθρώπους, όπως πχ οι παρωχημένες ιδεοληψίες, η ζήλια, ο φθόνος, ο φανατισμός και ένα σωρό άλλα μισάνθρωπα «κολλήματα».
Κι άφησα τελευταίο το, κατά τη γνώμη μου, σημαντικότερο σύμπτωμα της παρακμής και της σήψης που έχει μετατρέψει την κοινωνία των ανθρώπων σε όχλο. Πλείστοι των παρακειμένων ημίν έχουν ενσυνείδητα παραμερίσει το δημιουργό Θεό και έχουν ασυλλόγιστα θεοποιήσει το χρήμα και την εξουσία. Λατρεύουν, με άλλα λόγια, τα φθαρτά και τα εφήμερα της επίγειας ζωής, αδιαφορώντας για την καλλιέργεια της ψυχής τους, την φροντίδα του πνεύματος και την αξία της μεταθανάτιας παρά τω Θεώ ζωής.
Κι αν νομίζετε πως όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν ή έστω ένα απ’ αυτά, κάντε, σας παρακαλώ, μια βόλτα έξω από το σπίτι με τα μάτια και τ’ αφτιά και του σώματος και της ψυχής και του νου ορθάνοιχτα και τα ξαναλέμε…
