Με προσωπικές μνήμες
24 ΙΟΥΛΙΟΥ1965: Οι Ρεθεμνιώτες παίρνουν στα χέρια τους μια καινούργια εφημερίδα.
Εκδότης ένας δάσκαλος, ο Γιάννης Χαλκιαδάκης, που οι ακλόνητες πολιτικές πεποιθήσεις του δεν του επέτρεψαν να διδάξει από έδρας. Συνηθισμένος να μάχεται δεν το βάζει κάτω. Ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο, που γίνεται παράλληλα και στέκι όλης της Ρεθεμνιωτικης Διανόησης.
Ενώ γνωρίζει ότι η σκιά του χωροφύλακα δεν θα τον εγκαταλείψει, δέχεται την πρόκληση του δημοκρατικού χώρου και προχωρεί στην έκδοση εφημερίδας με την επωνυμία «Ρεθεμνιώτικα Νέα».
Από το πρώτο φύλλο γίνεται αντιληπτό ότι κάτι νέο εμφανίζεται στον χώρο της ενημέρωσης με στόχο να υπηρετεί την αλήθεια και τη δημοκρατία. Αυτό άλλωστε δήλωνε σαφέστατα και η προμετωπίδα της εφημερίδας.
Στο πρώτο μικρό τυπογραφείο, στη συμβολή των οδών Τομπάζη και Τσαγρή, γίνονταν και άλλες εργασίες τυπογραφικές. Αναγγελίες μνημοσύνων, και κάποιες ανακοινώσεις που ήταν μια ανάσα, καθώς το μεροκάματο δεν έβγαινε κι εύκολα. Με το χειροκίνητο λοιπόν πιεστήριο, τύπωνε φύλλο – φύλλο, ο Γιάννης Χαλκιαδάκης για να εκτελέσει τη μικρή παραγγελία. Ολομόναχος.
Βέβαια τις περισσότερες φορές έλεγε κι ευχαριστώ στον πελάτη για την προτίμηση. Ε, δεν του πήγαινε η καρδιά να πάρει λεφτά από αναγνώστη. Ήταν και δύσκολες εποχές.
Δύσκολες εποχές ήταν για όλους, αλλά ο Γιάννης Χαλκιαδάκης κάπου δεν το είχε συνειδητοποιήσει στον εαυτό του όσο και αν βίωνε και ο ίδιος τις συνέπειες από τη γαλαντομία του αυτή. Η αξιοπρέπεια του δεν τον άφηνε να λειτουργήσει όπως ένας εκδότης του επιχειρείν πόσο μάλλον της συναλλαγής.
Πέρασαν τα χρόνια, πήρε την ανιούσα η εφημερίδα συνέχιζε τις δραστηριότητές του το τυπογραφείο που είχε για ένα φεγγάρι τον εξαίρετο εκείνο τεχνίτη τον Γιώργη Λαγουδάκη και ο εξοπλισμός άρχισε να βελτιώνεται.
Από τους πρώτους συνεργάτες ο Γιώργης Αγγελιδάκης, ο Μανώλης Μαθιουδάκης, ο Γιώργος Μασσαβέτας, ο Νίκος Αγγελής κ.ά.
Ο πρώτος τυπογράφος
Ο πρώτος τυπογράφος των «Ρ.Ν.» ο Γιάννης Δατσέρης που έζησε και την περιπέτεια της εφημερίδας όταν ήρθε η «χούντα» των συνταγματαρχών. Είχε πει κάποτε σε ρεπορτάζ της Μαρίνας Μουδριανάκη: «Εκείνη την εποχή δεν είχαμε δυστυχώς τα μέσα για την άνετη έκδοση της εφημερίδας, δεν υπήρχαν διαφημίσεις και τα έσοδα ήταν μειωμένα. Όλη η προσπάθεια ήταν σε έπαινο του κ. Γιάννη Χαλκιαδάκη που εργαζόταν σκληρά για να μπορέσει να κρατηθεί η εφημερίδα. Όλοι μας αγαπούσαμε αυτό που κάναμε. Δουλεύαμε από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 4.00 το άλλο πρωί, ήταν η πιο ενημερωμένη εφημερίδα. Ήμασταν όλοι αγαπημένοι μεταξύ μας.
Ήταν Σάββατο πρωί το 1967 όταν πήγα στο τυπογραφείο και το βρήκα κλειστό ενώ ένας χωροφύλακας ήταν έξω από την πόρτα. Είχε γίνει το πραξικόπημα. Ο κ. Γιάννης Χαλκιαδάκης συμμετείχε στην επιτροπή αντιβασιλικού αγώνα μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες.
Την ημέρα που συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή είχε έρθει το πρωί απ΄ την εφημερίδα, μου άφησε την ύλη και μου ζήτησε να την τυπώσω μόνος μου. Την άλλη μέρα ήρθαν οι ασφαλίτες, με οδήγησαν και εμένα στο τμήμα μαζί με τη σύζυγό του όπου παραμείναμε κρατούμενοι μια μέρα μέχρις ότου συλληφθεί ο διευθυντής των «Ρ.Ν.». Με την επανέκδοση της εφημερίδας τον Νοέμβριο του 1974 με κάλεσε ο κ. Γιάννης Χαλκιαδάκης να αναλάβω την έκδοση, αλλά υπήρχαν λόγοι που δυστυχώς δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω την ωραία συνεργασία μας…».
Και συνέχισε ο Γιώργος Λαγουδάκης που εργάστηκε και στην πρώτη περίοδο και στην επανέκδοση των «Ρ.Ν.» από το 1974 έως το 1987.
Άλλοι εργαζόμενοι εκείνη της περιόδου η Γλυκερία Βουλουμπασάκη, η Βαγγελιιώ Μουνδριανάκη, η Κούλα Πλατώνη-Σταυρουλάκη, η Αμαλία Χαροκοπάκη-Κυριακοπούλου, ο Αντώνης Κατιμεράς, ο Λάμπρος Πατεράκης και τόσοι άλλοι.
Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας μπήκαν στη δεύτερη φάση της έκδοσης και τα «Ρ.Ν.» και η πορεία έγινε πιο ανηφορική καθώς όπως πολύ εύστοχα αναφέρει σε ένα δικό του σχόλιο που δημοσιεύτηκε παλαιότερα ο κ. Μανόλης Χαλκιαδάκης άξιος συνεχιστής του έργου ενός σημαντικού πατέρα «…Στις πρώτες δεκαετίες της ζωής των «Ρ.Ν.» η πολλαπλότητα των ΜΜΕ συνιστούσε αίτημα-διεκδίκηση που ικανοποιούμενη διαμόρφωσε σταδιακά από τα μέσα της δεκαετίας του΄80 και εξής μια νέα πραγματικότητα. Καθώς μια νέα τομή ανοίγεται στον χώρο της ενημέρωσης, διαχωρίζοντας τα έντυπα ΜΜΕ με κριτήριο όχι πλέον κομματικό αλλά ποιοτικό (αφενός λαϊκιστικά-σκανδαλοθηρικά, αφετέρου έγκυρα σοβαρά) τα «Ρ.Ν.» σεβόμενα τους αναγνώστες τους και τιμώντας την ιστορία τους μπορούν να διεκδικήσουν και διεκδικούν δικαιολογημένα θέλω να πιστεύω τον χαρακτηρισμό της ποιοτικής εφημερίδας. Η ηλικία των «Ρ.Ν.» βρίσκεται πολύ κοντά στη δική μου για πολλούς μια ηλικία δύσκολη. Αλίμονο όμως σε όποιον ενδίδει στην κρυφή γοητεία της ευκολίας».
Μνήμες προσωπικές
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να καταθέσω προσωπικές μνήμες, καθώς είχα τη μεγάλη τιμή να ξεκινήσω τη συνεργασία μου με την εφημερίδα το 1994. Οι παραλείψεις δεν είναι σκόπιμες κι ας μου συγχωρεθούν. Η μνήμη μου με οδηγεί να γράψω αυτό το αφιέρωμα στα γενέθλια των «Ρ.Ν» και τα αισθήματα που απέκτησα για τους ανθρώπους που αναφέρω. Καταλαβαίνετε το τρακ που ένοιωθα μπαίνοντας σε ένα χώρο που είχε συνδεθεί με άξιους συναδέλφους όπως ο Ανδρέας Κουμάντος, ο Μανόλης Παντινάκης, ο Δημήτρης Τζανακάκης.
Αρχισυντάκτης ήταν ο Σπύρος Λούπης λάτρης και κάτοχος της ελληνικής σε βαθμό που έδινε υπόσταση στην παλιά δοξασία «διάβαζε εφημερίδα για να μάθεις τη γλώσσα».
Διευθυντής ο Μανόλης Χαλκιαδάκης. Ακολούθησαν περιοδικά ένθετα και τόσα άλλα έντυπα συλλεκτικής αξίας.
Στο μεταξύ οι συνεργάτες γίνονταν όλο και περισσότεροι.
Η Ζαχαρούλα Σταυρουλάκη- Κουργιαντάκη ήταν ο «τσάρος της οικονομίας» των «Ρ.Ν.».
Ξεκίνησε την καριέρα της στο λογιστήριο της μικρής τότε εφημερίδας, στο στενό της Χατζηγρηγοράκη, όπου οι περιορισμένης εμβέλειας συναλλαγές, επέτρεπαν στον Γιάννη Χαλκιαδάκη να παρεμβαίνει στο έργο της, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη του ό,τι συνήθως θέλει να αγνοεί ένας υπεύθυνος λογιστηρίου. Αν τον άφηνε δεν θα έμπαινε στο ταμείο ούτε δραχμή αφού όλοι ήταν γνωστοί και φίλοι.
Η «σιδηρά κυρία» όμως κατάφερε να επιβάλλει τις απόψεις της και με την πάροδο του χρόνου να δει την επιχείρηση να αλλάζει φορολογικούς συντελεστές και να αποκτά θετικό πρόσωπο σε άνοδο κυκλοφορίας.
Αλλά η άνοδος της εφημερίδας την εύρισκε διαρκώς έτοιμη να αντιμετωπίσει νέες υποχρεώσεις. Φαίνεται πως αυτά τα περιοδικά που καταλήγουν στο γραφείο της και που δεν θα τα ξεφυλλίζαμε, παρά μόνο σαν τιμωρία, τα έχει μελετήσει σε βάθος.
Δεν έτυχε ποτέ να βρεθεί απροετοίμαστη σε καμία από τις αλλαγές που επιβάλλουν οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις. Ούτε και η χρήση υπολογιστών δεν κατάφερε να της κάνει τη ζωή δύσκολη.
Σημαντική και η Ιωάννα Γαλανουδάκη από τα βασικά στελέχη της επιχείρησης εκείνη την εποχή.
Την εποχή που αναφέρομαι το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση πιάνοντας δουλειά, ήταν η έλλειψη καθισμάτων στα γραφεία μας. Σημάδι για τους αργόσχολους επισκέπτες μας ότι είναι χώρος εργασίας.
Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι στη γραμματεία μας εξυπηρετούσε, κρατώντας τα μηνύματα που έρχονταν για το δημοσιογραφικό τμήμα. Αναφερόμαστε στην Ιωάννα Ρουκουνάκη που συναντάτε και σήμερα στη ρεσεψιόν αλλά σε άλλα υψηλότερα καθήκοντα.
Τι περνούσε η καημένη όταν οι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις δεν επέτρεπαν καθυστέρηση σε κουβέντα οπότε εκείνη αναλάμβανε να μας «εξαφανίσει». Εκείνη θα έπρεπε στωικά να ακούσει και τους επαίνους και τα παράπονα. Και να έχει το άγχος επιπλέον μη χαθεί καμία από τις φωτογραφίες ή επιστολές που της άφηναν για να μας δώσει. Όσο για τη μνήμη της ήταν μοναδική. Με μια απλή ματιά στον υπολογιστή της μας απάλλασσε από το άγχος να βρούμε διευθύνσεις και τηλέφωνα που χρειαζόμασταν για το ρεπορτάζ μας.
Ήταν κι ο Μανόλης Αλυγιζάκης μια από τις εμβληματικές μορφές της εφημερίδας.
Με την ευγένεια και τον ήπιο χαρακτήρα του κρατούσε για χρόνια τη θέση κλειδί της γραμματείας. Έχοντας πάντα ένα καλό λόγο για τον καθένα.
Θυμάμαι με συγκίνηση την Κατίνα Καρδερίνη. Ερχόταν να μας φροντίσει να είναι όλα πεντακάθαρα νυχοπατώντας για να μη μας αποσπάσει από το γράψιμο.
Από τα «ιστορικά» πρόσωπα ο Μανόλης Βροντάκης. Ήταν εκείνος που πάλευε με αντίξοες καιρικές συνθήκες και με τις δυσκολίες που δημιουργούν κάποιοι ιδιαίτερα απαιτητικοί αναγνώστες μας, προκειμένου να υπάρχει στην ώρα της η εφημερίδα μας στον προορισμό της.
Και τι να πω για τον Μιχάλη Σκούληκα που με δίδαξε αρχειοθέτηση και του οφείλω γι’ αυτό. Ήταν υπεύθυνος αρχείου. Μεθοδικός πάντα, τακτικός, χωρίς να παραλείψει και τις εύστοχες παρατηρήσεις του γύρω από την επικαιρότητα, ήταν μια σεβαστή παρουσία στον χώρο μας. Εκείνο που τον χαρακτήριζε πάντα ήταν μια απόλυτη διακριτικότητα, έτσι ώστε να φροντίζει ν μην διακόπτει κανέναν την ώρα που ήταν αφοσιωμένος στο κείμενό του.
Όσο πράος φαινόταν όμως τόσο μαχητικός γινόταν όταν κάποιοι προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν την ιδιαίτερη περιοχή του, που λάτρευε.
Ήταν εκείνος που τόλμησε να σηκώσει φωνή διαμαρτυρίας μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στη Κρύα Βρύση, που προκάλεσε τόσες μεγάλες καταστροφές και έφερε στα όρια της απόγνωσης τόσους ελαιοπαραγωγούς. Και η διαδικασία που ξεκίνησε σε βάρος της ΔΕΗ, ήταν μια από τις πρωτοβουλίες που πήρε μαζί με άλλους παράγοντες.
Ο Μιχάλης Σκούληκας έφυγε τόσο ξαφνικά όσο διακριτικά ζούσε. Αλλά εμείς πάντα τον θυμόμαστε, κυρίως όταν βλέπουμε τους φακέλους στο αρχείο που είχε με τόση επιμέλεια ετοιμάσει για να έχουμε τις πηγές που διευκολύνουν τη δουλειά μας πιο κοντά.
Ο Θεόδωρος Πελαντάκης, επίσης από τους επιφανείς συμπολίτες μας στον χώρο του πνεύματος είχε τη μόνιμη στήλη του, που διαβαζόταν με ενδιαφέρον. Και συνεχίζει να είναι συνεργάτης μας.
Και τι να πρωτοθυμηθώ από τον εξαίρετο εκείνο συνεργάτη τον θεολόγο Γιάννη Κουμεντάκη με πλούσιο πνευματικό έργο.
Ο Κουμεντάκης μας έδωσε κατά καιρούς και μια στήλη πολύ χρήσιμη για να θυμηθούμε ή ίσως και να μάθουμε ελληνικά.
Ήταν λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα, με πλήρη ερμηνεία έτσι ώστε να πλουτίσουμε το λεξιλόγιο μας.
Και συνέχιζε μέχρι το τέλος της ζωής του να μας προσφέρει κείμενα αξιώσεων με βαθύ πνευματικό περιεχόμενο.
Νιώθουμε όμως την ανάγκη να σταθούμε περισσότερο σε έναν αξέχαστο φίλο, που δυστυχώς δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Ο Νίκος Νιουράκης ήταν δάσκαλος. Αλλά κυοφορούσε στο πνεύμα του η διάθεση για συγγραφή. Μια σεμνότητα που τον διέκρινε δεν του επέτρεψε να ασχοληθεί νωρίτερα.
Αγαπούσε με πάθος τα ταξίδια. Έτσι ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Απανωμεριτάκης εύστοχα τον αποκάλεσε Φιλέα Φογκ του Ρεθύμνου σε ένα θαυμάσιο ποίημα που τον σκιαγραφούσε. Κάποια στιγμή και με την παρότρυνση φίλων, άρχισε να δημοσιεύει τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις του, που σύντομα έγιναν βιβλία που διαβάζονται πάντα με ενδιαφέρον. Γιατί στο οδοιπορικό του συνδύαζε με πολλή μαεστρία όλα τα στοιχεία που μας βοηθούσαν να γνωρίσουμε καλύτερα τη χώρα που είχε επισκεφθεί.
Ο Νίκος Νιουράκης συνεργάστηκε με τα «Ρ.Ν.» και στον τομέα της βιβλιοπαρουσίασης και κάθε κείμενό του ξεχώριζε. Ήταν μια από τις πνευματικότερες μορφές που πλούτισαν το τμήμα των συνεργατών μας. Και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα.
Ένα μεγάλο διάστημα είχαμε την ευκαιρία να συνεργάζεται μαζί μας η κόρη του κ. Μαρία Πλουτινάκη με τις γνωστές ευαισθησίες.
Η σιωπή της τα τελευταία χρόνια είναι πάντα αισθητή. Αλλά εμείς περιμένουμε πάντα να κρατήσει την υπόσχεσή της και να συνεχίσει να μας προσφέρει πνευματική παραγωγή με τον πλούτο ψυχής που διαθέτει.
Αλλά και ο σπουδαίος Κρητολόγος Γιώργος Εκκεκάκης ήταν από τους διαλεκτούς συνεργάτες μας όπως και ο Χρήστος Μακρής. Όποτε τον έβλεπε ο Γιάννης Χαλκιαδάκης του θύμιζε πως στο υποζύγιο του πατέρα του ήρθε στο Ρέθυμνο για να δώσει εξετάσεις στο Γυμνάσιο …
Από τις εκλεκτές συνεργασίες αυτές με τη Στέλλα Κορωνάκη, τη Γεωργία Γυπαράκη, τη Βάλιας Πετράκη και τον Μανούσο Κλάδο.
Η δέσποινα του Ρεθύμνου Μαρία Τσιριμονάκη μας τίμησε αρκετές φορές με τις συνεργασίες της. Η τόσο φιλοσοφημένη γραφή της που είχε να πει πάντα κάτι ιδιαίτερο αρκετές φορές, μας έδωσε αφορμή να την αναζητήσουμε στο αρχείο για να δανειστούμε κάτι που θα πλούτιζε δική μας εργασία. Και οι στήλες της εφημερίδας την αναζητούν πάντα γιατί τα ποιοτικά κείμενα είναι αυτά που αναζητά ο αναγνώστης.
Η Μαρίνα Μουνδριανάκη μας χάρισε την ωραία δημοσιογραφική της συντροφιά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν την κερδίσει το δημόσιο. Κι ήταν η πρόθυμη ρεπόρτερ που έβαζε σε πρώτη προτεραιότητα το ζωντανό ρεπορτάζ καλύπτοντας την άμεση επικαιρότητα.
Είναι τόσοι αυτοί που αξίζουν την αναφορά μας. Είναι εκείνοι που πέρασαν και άφησαν έντονα τα ίχνη τους όπως ο Αντώνης Σανουδάκης. Από τότε που υπηρετούσε στα γυμνάσια του Ρεθύμνου μας χάριζε πολύτιμες σε ιστορικό κυρίως περιεχόμενο συνεργασίες, αλλά και ποίηση καθώς και άρθρα με ώριμη πολιτική σκέψη.
Κι όλα αυτά ενώ κατά καιρούς φιλοξενούσαν επιφυλλίδες του και τα Νέα.
Πόσα και πόσα δεν ζήσαμε και με τη Βαγγελιώ Μανουσάκη. Μια νύχτα μάλιστα έτυχε να καταλάβουμε την αξία της καλής συνεργασίας. Ήταν κάπου 2 μετά τα μεσάνυχτα και κει που κλείναμε τις μηχανές είδαμε σε έκτακτο δελτίο ότι πέθανε ο Καραμανλής. Δεν ρωτήσαμε κανέναν. Ήταν αυτονόητο. Άλλαξε όλη η πρώτη σελίδα αμέσως και την άλλη μέρα κυκλοφορούσαμε με πρώτη είδηση τον θάνατο του μεγάλου πολιτικού.
Από τις τυχερές στιγμές της ζωής μου η συνεργασία με τον Κώστα Πετρίδη τον μοναδικό.
Η παρουσία του μας φώτιζε, μας δίδασκε, μας ενέπνεε. Κι ήταν μαγεία για μένα να μου μιλά για το παρελθόν και για τη μεγάλη του ευτυχία να φιλήσει το χέρι του Κωστή Παλαμά.
Η εφημερίδα όμως έκανε και σπουδαίες παρεμβάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Έδωσε μεγάλους αγώνες για σοβαρά προβλήματα του Ρεθύμνου. Και μάλιστα κατάφερε να φέρει κοντά στην επίλυση αρκετά από αυτά. Αλλά έδωσε κίνητρα για να θυμηθούμε και να εξάρουμε περιπτώσεις εξαιρετικού ήθους και αυτοθυσίας με τα βραβεία που έδινε κάθε χρόνο για ένα μεγάλο διάστημα.
Από τις εκδηλώσεις που διοργάνωνε κατά καιρούς δεν έλειπαν και τα αφιερώματα στα παιδιά. Εκδηλώσεις κοντά σε μεγάλες γιορτές που συνοδεύονταν και από δώρα.
Μένουν ακόμα στο αρχείο οι θαυμάσιες φωτογραφίες από τον διαγωνισμό για το καλύτερο μπαλκόνι. Εδώ πρωτοστάτησε η αξέχαστη συμπολίτισσα Έλλη Βότζη, που είχε αφιερωθεί στον αγώνα για το πράσινο και την ανάπτυξή του.
Ο Γιάννης Χαλκιαδάκης από 1965 μέχρι 1995 στο πηδάλιο της εφημερίδας ο γιος του Μανόλης από το 1995 μέχρι σήμερα. Και η εφημερίδα να στοχεύει όλο και σε ψηλότερες κορφές. Σ’ αυτά που ξεκίνησε ο πατέρας σήκωσε τον πήχη ψηλότερα ο γιος.
Τα ταπεινό τυπογραφιάκι της οδού Χατζηγρηγοράκη έγινε η Γραφοτεχνική που δεσπόζει στον χώρο της τυπογραφίας με όλες τις δομές που απαιτεί μια έκδοση ποιότητας.
Ο Βαγγέλης Σφακιανάκης συνεχίζει να έχει το γενικό πρόσταγμα η κα Αγγελική Βλαχοπούλου διακρίνεται στην επιμέλεια κάθε έκδοσης, ενώ η άγρυπνη ματιά του Μανόλη Χαλκιαδάκη εποπτεύει διαρκώς για να βεβαιώνεται πως το όραμά του έχει την εξέλιξη που είχε στο πλάνο του. Το ίδιο συμβαίνει και με το κανάλι και όλο τον Όμιλο που έχει πλέον δημιουργήσει στοχεύοντας σε ψηλότερες κορφές.
Πενήντα εννιά χρόνια μετά και τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» συνεχίζουν την πορεία τους στο χρόνο χωρίς να έχουν αλλάξει ούτε σημείο στίξης από τις αρχές που τα χαρακτηρίζουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις πιο δύσκολες εποχές τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» άντεξαν την πίεση της κρίσης, χωρίς κανένα συμβιβασμό και χωρίς να κατέβει ούτε εκατοστό ο πήχης των επιδιώξεων για μια συνεχή αξιοπρεπή θέση στον επαρχιακό τύπο. Αυτή που κατέχει σήμερα.
Όσο για μένα εξακολουθώ να θεωρώ την εφημερίδα «σπίτι» μου. Ίσως γι’ αυτό καμιά φορά ξεφεύγει από τα όρια ο συναισθηματισμός μου. Ουκ έρχεται μόνον. Τι να κάνουμε;
