Οι ευρωεκλογές έδειξαν, ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν, από μόνος του ο καθένας, να διεκδικήσουν αυτοδύναμη πρωτιά στις επόμενες εθνικές εκλογές (μέχρι το 2027). Φάνηκε, ότι δεν κατάφεραν να επωφεληθούν από την μεγάλη πτώση της ΝΔ (13%). Κι αν δεν το μπόρεσαν τώρα, γιατί να τα καταφέρουν μετά από τρία χρόνια; Βέβαια, για ν’ ακριβολογούμε, να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ ίσως απέσπασε κάτι από τη ΝΔ, πάντως πολύ μικρό. Και, από το ποσοστό όσων νεοδημοκρατών απείχαν (για κείνους που πήγαν στην Ελληνική Λύση είναι σχεδόν σίγουρο ότι επαναπατρισμός δεν θα υπάρξει), το μέρος που θα πάει τελικά σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αποκλείεται να είναι αρκετό να τους δώσει αυτοδυναμία. Ώστε, η τελευταία θα μπορούσε βέβαια να προκύψει αν έρχονταν τα πάνω κάτω, ενδεχόμενο, που ναι μεν δεν μπορεί να αποκλειστεί θεωρητικά, όμως, εξίσου, σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται ν’ αποτελέσει βάση για χάραξη πορείας.
Έτσι, η αναγκαιότητα των πραγμάτων θα τείνει να οδηγήσει σε δημιουργία συνεργατικού σχήματος στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, με κύριο κορμό αυτά τα δυο κόμματα. Μονόδρομος για να γίνει η εξουσία στόχος εφικτός.
Συνεπώς, το επόμενο διάστημα να αναμένουμε μια γενικότερη ανταπόκριση των δυνάμεων του χώρου αυτού στην κλήση ρεαλισμού, που η συγκυρία τους απευθύνει, έναν προσανατολισμό των κινήσεων και των οργανωτικών τους σχεδιασμών με κυρίαρχη την πυξίδα της αναγκαίας συνεργασίας και συμπόρευσης (πάντως, η άμεση αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αναζητήσει τις έδρες από τη Νέα Αριστερά, κατόπιν της αποτυχίας της να πιάσει το 3%, κάθε άλλο είναι παρά κίνηση συμβατή με το πνεύμα της συνεργασίας…).
Τα πιο πάνω υποδηλώνονται από τη λογική. Αλλά μη λησμονούμε, ότι ο ανταγωνιστικός παράγοντας της αλαζονείας και της αυτοκαταστροφής είναι εξίσου καθοριστικός στα ανθρώπινα… Μην παραξενευτούμε, λοιπόν, αν τελικά δεν υπάρξει συνεργασία και, αντί του ρεαλισμού, επικρατήσει η αλαζονεία.
