Ο σημαντικός ρόλος του Νοσοκομείου – Ο θάνατος του Αγαθάγγελου Λαγκουβάρδου
Αποτυπώνοντας τα γεγονότα μιας άλλης εποχής ένας είναι ο σκοπός μας. Να μην αδρανεί η εθνική μνήμη. Βέβαια το κακό έχει γίνει πια με τις ευλογίες και των εκπαιδευτικών μας. Ένα στα τρία παιδιά αδυνατεί να ξεχωρίσει τις ιστορικές περιόδους και δεν θα μπορέσω να προσδιορίσω στατιστικά πόσοι μαθητές μπορούν να αναφερθούν χωρίς δισταγμό σε μια επέτειο.
Άντε τώρα να θυμάσαι ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν έχει σχέση με τη Γερμανική Κατοχή. Βέβαια γίνονται εκδηλώσεις στα σχολεία αλλά όταν έπεται περίπατος μετά φρέντο καπουτσίνο, σκοτίστηκε ο μαθητής να εμβαθύνει στο πνεύμα της επετείου. Ακόμα κι έτσι όμως ευλογούμε την τύχη των σημερινών παιδιών που δεν έζησαν τα διαστήματα μετά τον πόλεμο και μετά τη χούντα όπου ο παραλογισμός και η μισαλλοδοξία «χτυπούσαν κόκκινο».
Αναφερθήκαμε χθες στα γεγονότα μετά την αποχώρηση των Γερμανών από το Ρέθυμνο, στις 13 Οκτωβρίου 1944. Για όποιον αμφισβητεί το γεγονός, μια επίσκεψη (σκαρφάλωμα) στη στέγη μιας εκκλησίας στα τρία Μοναστήρια, θα του αποκαλύψει την ημερομηνία σκαλισμένη στην οροφή πιθανότατα από Γερμανό, όπως λέει η παράδοση. Κι όπως μας ενημέρωσαν αναγνώστες μας άνω των 85 χρόνων σήμερα, ακόμα θυμούνται το θέαμα της αποχώρησης αν και μικρά παιδιά τότε που έβλεπαν από τον Ευλιγιά, όπου τα είχαν μετέφεραν οι γονείς τους για περισσότερη ασφάλεια.
Διατυπώθηκαν και ερωτήματα με αφορμή το χθεσινό μας αφιέρωμα. Σας απαντώ που έλεγε και ο αείμνηστος Γιάννης Χαλκιαδάκης. Ενδιαφέρει τους πάντες ο τρόπος που επανήλθε η καθημερινότητα μετά τη θύελλα εκείνης της εποχής. Δεν έχει κανένα νόημα να σας αποκαλύπτω και τα αποβράσματα που πούλησαν την εθνική τους συνείδηση στον κατακτητή για μερικές λίρες. Και δεν είναι από φόβο για ποινική ευθύνη.
Είναι μια πεποίθησή μου ότι ακόμα και η αρνητική αναφορά αποτελεί υστεροφημία. Ακούγεται ένα όνομα που έσπειρε τη συμφορά σε πολλά σπίτια. Κι αυτό το όνομα πρέπει να χαθεί στη λήθη. Αυτό είναι τιμωρία κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εκείνη την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, σε άλλα ζητήματα πρέπει να σταθούμε.
Μια ανακοίνωση αρμόδιας επιτροπής παρουσιάζει πιστεύουμε ξεχωριστό ενδιαφέρον. Με αυτή καλούνται όσοι έχουν στοιχεία να καταγγείλουν δοσίλογους και λοιπούς συνεργάτες των Γερμανών για να τιμωρηθούν όπως ορίζει ο νόμος. Αντιλαμβάνεσθε τι ακολούθησε.
Επίσης ξεκινά μια πύρινη αρθρογραφία για να οδηγηθούν το συντομότερο στη δικαιοσύνη όσοι στο μεταξύ έχουν συλληφθεί κατηγορούμενοι για αντεθνική δράση.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η λειτουργία των υπηρεσιών εκείνης της περιόδου.
Η κατάσταση στο νοσοκομείο
Και πρώτα ποια ήταν η κατάσταση του νοσοκομείου που εκτός από τα θύματα της ταραγμένης εποχής είχε και τα τρέχοντα περιστατικά να αντιμετωπίσει.
Από κάποιες εκθέσεις που βρήκαμε είναι πραγματικά να χειροκροτείς εκείνους τους επιστήμονες που εκτός από διάγνωση έπρεπε να βρουν και άμεση λύση για την αντιμετώπιση προβλημάτων λειτουργίας του νοσοκομείου. Ανύπαρκτο το υγειονομικό υλικό. Με ό,τι τους έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός έκαναν τη δουλειά τους εκείνοι οι ηρωικοί γιατροί και νοσηλευτές.
Αυτό που οφείλουμε να τονίσουμε είναι ότι το νοσοκομείο δεν έκλεισε ούτε μια ημέρα.
Ακόμα κι όταν βρέθηκε αποκομμένο από το κέντρο δια θαλάσσης και ήταν εντελώς αδύνατον να ανεφοδιάζεται σε φάρμακα και άλλα υλικά απαραίτητα για γιατρούς και νοσοκόμες.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία μόνο κατά το 1944 νοσήλευσε 500 ασθενείς, χειρούργησε άνω των 150 και εξυπηρέτησε στα εξωτερικά του ιατρεία άνω των 3.500 ασθενών. Αφήνουμε ότι λειτούργησε και ως στρατιωτικό νοσοκομείο. Τι τρίτο του καθήκον ήταν η περίθαλψη των απόρων που και αυτοί εύρισκαν φιλική αντιμετώπιση σε κάθε τους ανάγκη.
Και όλα αυτά με τις προδιαγραφές μιας μονάδας με δύναμη 40 κλινών. Κι όμως υποχρεώθηκε λόγω συνθηκών να περιθάλψει και 65 ασθενείς, την ημέρα, να χειρουργεί δυο και τρεις ημερησίως και να δέχεται στα εξωτερικά ιατρεία και 50 ασθενείς ημερησίως επίσης.
Αν και αντιμετώπιζε τόσα λειτουργικά έξοδα η διεύθυνση του νοσοκομείου δεν απασχόλησε στο παραμικρό την τοπική κοινωνία. Και τι να περιμένει από ανθρώπους που περνούσαν τόσο δύσκολες μέρες σε απόλυτη φτώχεια Αρκείτο στη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.
Για να είμαστε ακριβείς δυο ήταν οι ευεργέτες του νοσοκομείου εκείνη την περίοδο της απόλυτης ανάγκης. Κάποιος Λυμπέρης που έδωσε στο νοσοκομείο 150 εκατομμύρια δραχμές (μιλάμε για κατοχικά λεφτά) και 200 οκάδες λάδι που δώρισε ο Γ. Γαγάνης («Το Νοσοκομείο μας» εφ. Κρητική Επιθεώρηση 6 Ιανουαρίου 1945).
Ημέρες τρόμου
Παρά τις απαγορεύσεις και τα μέτρα που λαμβάνονται για τη διατήρηση της τάξης κάποιες ομάδες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο εμφύλιος απειλεί σοβαρά και το Ρέθυμνο πριν τα Γεναριάτικα που κορύφωσαν τα έκτροπα στον νομό μας. Κι έρχεται μια δολοφονία να ανάψει τα πρώτα «φυτίλια» του διχασμού.
Ήταν η δολοφονία του Γεωργίου Προκοπάκη, αδελφού του συνταγματάρχη Π. Προκοπάκη, που δολοφονήθηκε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 45, ενώ μετέβαινε με το αυτοκίνητό του στο σπίτι του. Στην κηδεία του, που έγινε στο Σπήλι, σημειώθηκε κοσμοσυρροή αγανακτισμένων που αναθεμάτιζαν τους αίτιους.
Και πριν «σαραντίσει» ο Προκοπάκης έχουμε διπλή δολοφονία στην πόλη του Ρεθύμνου. Θύματα οι αδελφοί Ελευθέριος και Δαγκλής Αλεξάκης, από την ομάδα του Πετρακογιώργη, με σπουδαία αντιστασιακή δράση. Το διπλό φονικό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναμόχλευση παθών. Σε ένα κατάμεστο Μητροπολιτικό Ναό των Εισοδίων έγινε η κηδεία και ήταν πράγματι συγκλονιστικό το θέαμα με τα δύο φέρετρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Αυτό μάλιστα που είχε εξοργίσει την κοινωνία ήταν «η εξόρυξη των οφθαλμών και η μάσηση των ώτων…»!!! που εντοπίστηκε στη σορό των θυμάτων.
Με τέτοια δείγματα και με την υστερία κατά των αριστερών να ξεπερνά τα όρια της λογικής πώς να κοιμάται ήσυχος κάποιος φιλήσυχος πολίτης;;;
Από τις επίσης συγκλονιστικές στιγμές της τελετής ήταν η ομιλία του τραγικού πατέρα που αποχαιρετώντας μέσα από λυγμούς τα παιδιά του αναφέρθηκε στην ηρωική τους δράση κατά των Γερμανών και εξέφρασε την οργή του για την εκτέλεση των παλικαριών του από Έλληνες, σε μια άνιση αναμέτρηση πολιτικής ισχύος.
Μετά την εξόδιο ακολουθία σχηματίστηκε πομπή με τα φέρετρα να κρατούν μέλη αντάρτικων ομάδων. Η πομπή κατέληξε στο Νεκροταφείο όπου ετάφησαν τα δυο αδικοχαμένα παλικάρια με τιμητικές βολές να δονούν τον αέρα.
Το διπλό αυτό φονικό ήταν φυσικό να παραλύσει κάθε δραστηριότητα στην πόλη. Και το γενικό πένθος ήταν φυσικό να ματαιώσει διάλεξη της Χρυσαυγής Μπουλακάκη για τα «καμένα χωριά» και παράσταση με μονόπρακτο θεατρικό έργο, που θα ακολουθούσε για την ενίσχυσή τους.
Στη συνέχεια είχαμε και άλλες δολοφονίες όπως του γραμματέα της ΕΠΟΝ Μανούσου Πραματευτάκη και άλλων 17 το διήμερο της φρίκης που σφράγισε εκείνο τον Γενάρη του 45. Για τα γεγονότα αυτά έχουμε κάνει αρκετά αφιερώματα με συγκλονιστικές αφηγήσεις εκείνων που τα έζησαν από πολύ κοντά, όπως του Μανόλη Κούνουπα.
Όλα αυτά ήταν επόμενο να υποχρεώσουν τους τοπικούς άρχοντες να πάρουν θέση και έχουμε σχετικά δημοσιεύματα για τα οποία θα κάνουμε εκτενή αναφορά σε επετειακό μας αφιέρωμα. Έχει πράγματι ενδιαφέρον η θέση του Παύλου Γύπαρη μετά από τα γεγονότα αυτά.
Κι ενώ ο κόσμος ζει μέσα στην ανασφάλεια και οι γονείς έντρομοι περιμένουν την επιστροφή των παιδιών τους κάθε βράδυ στο σπίτι, η τοπική εφημερίδα γεμίζει καθημερινά με δημόσιες δηλώσεις (κάποιες γίνονται και ομαδικά) Ρεθεμνιωτών που ομνύουν στην εθνικοφροσύνη τους και «αποτάσσουν» το …σατανά όπως παρουσιάζουν το ΚΚΕ.
Για το θέμα αυτό είχαμε κάνει ατέρμονες συζητήσεις με τον Γιώργη Αγγελιδάκη. Ο γιατρός με την αντικειμενικότητα που τον διέκρινε μας είχε αναλύσει τα γεγονότα και μας είχε μιλήσει για τα λάθη της ηγεσίας των αριστερών εκείνης της περιόδου που είχε αντιστρέψει το κλίμα σε βάρος τους. Οι αληθινοί ιδεολόγοι που μετά τα ξερονήσια επιστρατεύτηκαν για την πρώτη γραμμή του μετώπου πολέμησαν παλικαρίσια. Αν είχαν σκοπό να βλάψουν τους αδελφούς τους είχαν θαυμάσεις ευκαιρίες. Κι όμως. Η πλευρά αυτή και στην αντίσταση δεν είχε πρωτοστατήσει; Αριστεροί δεν πήραν μέρος στις μάχες που καθόρισαν και την έκβαση του πολέμου. Από τις πιο παράτολμες αποστολές δεν έλειψε κανένας ΕΛΑΣίτης. Κι όμως όλα ξεχάστηκαν εξαιτίας των γεγονότων που ακολούθησαν.
Με τον καιρό αποκαλύφθηκε ο θλιβερός ρόλος των Άγγλων στις εθνικές μας συμφορές αλλά πλέον το κακό έγινε. Και ο διχασμός ταλαιπώρησε τον λαό μας για πολλά χρόνια μετά.
Στην περίοδο που αναφερόμαστε ήταν εξαιρετικά τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην «Κρητική Επιθεώρηση» από Χρήστο Τζιφάκη, Κωνσταντίνο Καλοκύρη και Μιχαήλ Μ. Παπαδάκη που καταδικάζουν τους αίτιους του διχασμού. Κι όμως η κατάσταση δεν αλλάζει. Και με νεότερη διαταγή κάθε Ρεθεμνιώτης που φιλοξενεί πρόσωπο φιλικό ή συγγενικό του οφείλει εντός διημέρου από την άφιξη να το δηλώσει στο σταθμό χωροφυλακής διαφορετικά απειλείται με διώξεις Το ίδιο καλεί και η Στρατιωτική Διοίκηση Κρήτης να κάνουν όσοι έρχονται στο νησί μας από άλλες περιοχές δηλώνοντας τον τόπο κατοικίας και με ποιους άλλους διαμένουν ή από ποιους θα φιλοξενηθούν.
Ο Αγαθάγγελος Λαγκουβάρδος
Ένας ακόμα θάνατος συγκλονίζει εκείνη την περίοδο το Ρέθυμνο. Πέθανε εξαιτίας προβλημάτων που του δημιούργησε η εγκατάλειψη του εαυτού του για τον αγώνα ο Αγαθάγγελος Λαγκουβάρδος. Μια μεγάλη μορφή που δημιούργησε στη Μονή Πρέβελη Πύλες Ελευθερίας των συμμάχων μετά τη Μάχη της Κρήτης.
Αμαριώτης ήταν ο Αγαθάγγελος και μόνο η σκέψη πως ήταν γιος του Κωνσταντίνου Λαγουβάρδου, του έδινε δύναμη να τιμήσει τον τόπο του και τη γενιά του.Ήταν σπουδαίος ο πατέρας του.Η λαϊκή μούσα έχει διασώσει ότι στον μεγάλο ξεσηκωμό του ’66, ο γενναίος αυτός τελευταίος εγκατέλειπε κάθε μάχη, αδιαφορώντας για τις φονικές σφαίρες που σφύριζαν δαιμονισμένα.
Ο Αγαθάγγελος ήταν ο δεύτερος γιος του του Κωνσταντίνου Λαγουβάρδου. Γεννήθηκε στους Αποστόλους το 1887. Διετέλεσε ηγούμενος της μονής Ασωμάτων στο Αμάρι και συμμετείχε στον πόλεμο του 1912-13 ως οπλαρχηγός της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Ο Αγαθάγγελος, υπήρξε τοποτηρητής της επισκοπής Λάμπης και Σφακίων (1928-33).
Και το 1941 ηγούμενος της Μονής Πρέβελη γίνεται η εμβληματική μορφή του αγώνα μεταβάλλοντας το μοναστήρι σε πύλη της ελευθερίας. Την περίοδο εκείνη περίθαλψε πολλούς Άγγλους στρατιωτικούς και τους βοήθησε να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή, δραστηριότητα που προκάλεσε την επικήρυξή του από τους Γερμανούς. Τελικά, ο ηγούμενος κατάφερε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή, όπου υπηρέτησε στον εκεί ελληνικό στρατό ως στρατιωτικός ιερέας με τον βαθμό του λοχαγού. Αξίζει να τονιστεί ότι εκείνες τις μέρες της Μάχης της Κρήτης, πλάι στους συνεργάτες και συμπολεμιστές του, δε χορηγούσε μόνο υλικά αγαθά για τον αγώνα αυτό, αλλά έδινε θάρρος και ψυχή για την ενίσχυση των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών του εθνικού αγώνα της Κρήτης μας. Και όταν οι Γερμανοί πάτησαν την Κρήτη, ο Ηγούμενος εμψύχωνε τον αγωνιζόμενο λαό, φρόντιζε τους κατατρεγμένους και βοηθούσε όσους κατέφευγαν στο Μοναστήρι ζητώντας προστασία.
Σύμφωνα και με τον παπά – Αντώνη Ξυδάκη αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους συνδέσμους των αντιστασιακών ομάδων με τη Μέση Ανατολή. Η κλονισμένη υγεία του δεν τον άφησε να χαρεί τη λευτεριά για την οποία τόσο αγωνίστηκε. Πέρασε στο πάνθεον των ηρώων το 1944, μένοντας πάντα η εμβληματική μορφή που δεσπόζει σε κάθε αναφορά που γίνεται στη Μάχη της Κρήτης.
Μόλις άρχισε η μάχη της Κρήτης από τους Γερμανούς, ο Αγαθάγγελος Λαγουβάρδος ήρθε σε συνεννόηση με τον Γ. Τσαγρή, τότε νομάρχη Ρεθύμνης, και τον Άγγλο επιτετραμένο σχετικά με την αντιμετώπιση του κινδύνου.
Ο Ηγούμενος είχε επίσης την πρόνοια και διαφύλαξε όλα τα μεγάλης αξίας παλαιά ιερά άμφια και εκκλησιαστικά σκεύη οιουδήποτε είδους, σε ασφαλές κρησφύγετο, και μόνον τον Τίμιο Σταυρό είχεν αφήσει επάνω στην Αγία Τράπεζα της εκκλησίας της Μονής Θεολόγου, διότι καθημερινά έφθαναν στη Μονή προσκυνητές ασθενείς και ζητούσαν να τους «σταυρώσουν» με τον «Τίμιο Σταυρό» για θεραπεία τους.
Με δεξί του χέρι τον Διονύσιο Σταφυλάκη φροντίζει έξυπνα να προστατεύσει τους κυνηγημένους στρατιώτες κάτω κυριολεκτικά από τη μύτη του εχθρού, που πρώτα είχε εγκαταστήσει φυλάκιο στη Μύρθιο και στη συνέχεια το μετέφερε στη Λίμνη του Πρέβελη.
Στο μοναστήρι έστηνε καθημερινά ο Αγαθάγγελος δυο καζάνια για να ταΐσει τόσο κόσμο, ενώ παράλληλα όποτε έφθαναν Γερμανοί στο μοναστήρι αναλάμβανε ο Διονύσιος Σταφυλάκης να τους χορτάσει με όσα καλούδια εύρισκε για να φύγουν πιο γρήγορα ανυποψίαστοι για όσα συνέβαιναν στη μονή.
Εκεί σχεδιάστηκε και η πρώτη απόδραση με υποβρύχιο στη Μέση Ανατολή.
Αναφέρει σχετικά σε έκθεσή του ο Διονύσιος Σταφυλάκης: «Το Μοναστήρι είχε ματαβληθεί σε στρατόπεδο. Μεσημέρι βράδυ δυο μεγάλα καζάνια στα οποία παρεσκευάζαμε το φαγητόν πολλές φορές δεν επαρκούσε και δίναμεν και ξηρά τροφή τυρί και μέλι. Από φόβο λοιπόν δεν ρώτησα γιατί δεν έπρεπε να έχω σ’ ολους εμπιστοσύνη.
Από τη Μονή οργανώθηκε η πρώτη επιχείρηση διαφυγής στη Μέση Ανατολή
Τράβηξα κατευθείαν στο κελί του, και ηρώτησα την υπηρεσίαν του. Μου απήντησεν με απορίαν ότι δεν ξέρει και ότι έπρεπε να είναι στην εκκλησία. Αμέσως κατάλαβα περίπου τι συμβαίνει είπα ότι ητο στην εκκλησία, αλλά προς στιγμήν βγήκε και τον ζητούσα για κάποια υπόθεση. Πράγματι έτρεξα με ανυπομονησία στο ιδιαίτερο δωμάτιό του και βρήκα τη θύρα κλεισμένη και καλώς ασφαλισμένη. Εκτύπησα με προσοχή αφού ο ίδιος πλησίασε και ρώτησε ποιος κτύπησε του ομίλησα και με γνώρισε μου άνοιξε γρήγορα και με επιφύλαξη και πέρασα. Έκλεισα και πάλιν καλά και μετά με οδήγησε στο δεύτερο μέρος του δωματίου όπου καθόντουσαν δύο γνωστοί μου.
Τους καλημέρισα και αμέσως ο Ηγούμενος έδωσε τις δέουσες συστάσεις, απ’ εδώ ο Πάτερ Διονύσιος Ιερομόναχος της Μονής και πολύ πρόθυμος να μας βοηθήσει στην προκειμένη περίπτωση ..απ’ εδώ ο κ. Πόουλ Άγγλος υποπλοίαρχος .. και απ’ εδώ ο κ. Στρατής Λιπαράκης εξ Ανωπόλεως Σφακίων νυν κάτοικος Αλεξάνδρειας μου είπαν και κάθησα και ανέλαβε ο Άγγλος Ταγματάρχης να μου πει τους λόγους που τους ανάγκασεν να έλθουν στη Μονή. Σε άπτεστον Ελληνική άρχισε να λέει ότι το Στρατηγείο τους έχει πληροφορίας ότι πολλοί άνδρες δικοί μας ευρίσκονται ακόμη στη Κρήτη και δεν έχουν παραδοθεί στους Γερμανούς, οι οποίοι φιλοξενούνται στις τρύπες και τα σπήλαια από τους κατοίκους της Νήσου.
Έτρεξα αμέσως (για τους άλλους που έμεναν στον ξενώνα Άγγλους να παραλάβω ενδεχομένην μεταξύ τους συζήτησιν οπότε θα εγίνοντο αντιληπτοί από τους Γερμανούς που είχαν φθάσει ακριβώς στο κάτω μέρος του δωματίου των. Για να με ακούσουν και να με νιώσουν φώναζα δυνατά στους άνδρας του Αποσπάσματος – Σολτάτ Γκουτ Γερμανία, γκουτ και αμέσως τη μποτίλια τη ρακί αυγά τηγανιτά πατάτες και τυρί άφθονα όσπου χόρτασαν και έφυγαν κατευχαριστημένοι φωνάζοντες «Πρέβελης όλες εντάξει όλες εντάξει». Αμέσως την επομένην στείλαμεν τον Παύλον Περαντωνάκη από Φραττί στην Αγία Γαλήνη μέχρι Καλούς Λιμιώνες και ζητούσε καΐκι να έρθει λάθρα να παραλάβει τους Άγγλους για την Αίγυπτο με έξοδα της Μονής. Δυστυχώς δεν βρέθηκε γιατι οι Γερμανοί τα είχαν αχρηστεύσει όλα. Ζητήσαμε και προς τα Σφακιά αλλά με τα ίδια αποτελέσματα. Δεν υπάρχουν απάντησε ο Παπά Κατεχάκης προς τον οποίο ο Γουμενος είχε στείλει έμπιστον του. Ο Θεός όμως που κανονίζει τα πάντα τύφλωσε τους Γερμανούς και διέλυσαν το Φυλάκειον της Λίμνης και βγήκαν οι Πόουλ και Στρατής. Την επομένην από τις 8-9 μ.μ. ενώ οι Άγγλοι οδηγούμενοι από το Μετόχιον Ξηρορήτησα προς την Λίμνην ο Ηγούμενος μετά του Πόουλ μέσα στο ναίδριον του Αγίου Σάββα (στη Λίμνη) έδιναν τα σήματα από το μικρόν παράθυρο του ναϊσκου προς το πέλαγος με ειδικόν φακόν για τη προσέγγιση του Υποβρυχίου. Την 1 μ.μ. μεσονύκτιον φάνηκε ο πύργος του υποβρυχίου το οποίον ανεδύθει εις αποστασιν 70 μέτρων από την αμμουδιά
Ητο τότε εσπέρα της 27ης Ιουλίου 1941 οτε τελείωσε η πρώτη αποστολή».
Για τον Αγαθάγγελο Λαγκουβάρδο έχει ξεκινήσει το γύρισμα ιστορικού ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί τον ερχόμενο Μάιο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Μάχης της Κρήτης.
