Διαβάζω συχνά Αισχίνη, τον πασίγνωστο Αθηναίο ρήτορα του 4ου αιώνα π.Χ.. Και μάλιστα, το λόγο του «Κατά Κτησιφώντος», με τον οποίο στηλιτεύει τα διεφθαρμένα ήθη των πολιτών και των πολιτικών της εποχής του.
Με αφορμή την πρόσφατη διαγραφή του πρώην υπουργού από την κυβερνητική παράταξη για «αήθη συμπεριφορά» εις βάρος πολίτη, αλλά και την έναρξη των «κοκορομαχιών» για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, κοντοστάθηκα, προ ημερών, σε ένα απόσπασμα από τον προαναφερθέντα λόγο του Αισχίνη, το οποίο, επειδή το βρήκα ιδιαίτερο χρήσιμο στη μελέτη των σχέσεων της πολιτικής μας ζωής, σας παρουσιάζω σε δική μου απόδοση στα νέα ελληνικά και μ’ αυτό ο ρήτορας μας προβάλλει τα γνωρίσματα που πρέπει να χαρακτηρίζουν ένα γνήσιο δημοκρατικό και φίλο του λαού πολιτικό.
Επισημαίνει, λοιπόν, ο Αισχίνης τα εξής («Κατά Κτησιφώντος», 169 – 170): «Νομίζω, λοιπόν, ότι όλ’ αυτά εδώ όλοι μας θα παραδεχόμασταν ότι πρέπει να χαρακτηρίζουν το δημοκρατικό πολιτικό, πρώτα – πρώτα να βαστά από πατέρα και μάνα ελεύθερους, προκειμένου να μην είναι, εάν ήταν άτυχος και είχε γεννηθεί από δούλους, εχθρικός απέναντι στους νόμους που διατηρούν ασφαλές το δημοκρατικό πολίτευμα, δεύτερον να έχουν προσφέρει οι πρόγονοί του κάποια ευεργεσία στο λαό ή – αυτό είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να διαθέτουν – να μην υπάρχει η παραμικρή αντιπαλότητα με τους πολίτες και τούτο για να μη θέλοντας να πάρει το αίμα του πίσω για τις δυστυχίες των προπατόρων του αποπειράται να βλάψει την πόλη. Τρίτον, σε ό,τι αφορά τον τρόπο που ζει καθημερινά, πρέπει να είναι από την φύση του μυαλωμένος και μετρημένος, προκειμένου να μην δωροδοκείται εις βάρος του δήμου εξαιτίας τυχόν ακόλαστων δαπανών. Τέταρτον, να είναι φρόνιμος και δυνατός στο λέγειν, γιατί είναι καλό να σκέφτεται από τη μια και να προτείνει τα καλύτερα, ενώ με τα πνευματικά εφόδια του ρήτορα και με τα λόγια του να πείθει αυτούς που τον ακούνε. Διαφορετικά, προτιμότερη της ρητορικής δεινότητας είναι η σύνεση. Πέμπτον, πρέπει να είναι γενναίος στην ψυχή, ώστε την ώρα των συμφορών και στους κινδύνους να μην αφήνει στο έλεος του Θεού τους πολίτες».
Στην παγκόσμια κοινωνία των καιρών μας, των χωρίς Αισχίνη και αισχύνη ημερών, καλό είναι όλοι να έχουμε πάντα υπόψη μας όλα τα παραπάνω λόγια. Και οι πολίτες και οι πολιτικοί. Γιατί, ως γνωστόν από αρχαιοτάτων ήδη κοινωνιών, τα λόγια και τα έργα των πολιτικών ταγών επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Άμεσα και έμμεσα. Ευθέως και πλαγίως. Και την τρέχουσα και τη μελλοντική. Και την πνευματική και την υλική και την ηθική. Άλλοτε ως παραδείγματα προς μίμηση και άλλοτε προς αποφυγήν…
Τέλος και έχοντας στο νου μας όσα γίνονται κάθε μέρα εντός και εκτός Ελλάδας, αν κάτι θα πρέπει να επιδιώκει στη διάρκεια του πολιτικού του βίου ως στελέχους κυβερνώντος ή ως αντιπολιτευομένου κόμματος ένας πολιτικός, αυτό δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, η τυχόν δημοφιλία του, το να είναι αρεστός δηλαδή και συμπαθής στους πολλούς, αλλά το να είναι ο ίδιος άδολος και ανιδιοτελής φίλος με όλο το λαό, όντας στο πλευρό του όχι ως στυγνός ψηφοθήρας, αλλά ως ενεργός και σώφρων συμπαραστάτης του και στα εύκολα και στα δύσκολα της καθημερινότητας!
