Του ΝΙΚΟΥ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ
Καλό μήνα Οκτώβρη, που γράφεται και προφέρεται χωρίς Μ…
Η πρώτη του Οκτώβρη είναι αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία, για να μας υπενθυμίζει την οφειλόμενη τιμή και υπόκλιση στους ηλικιωμένους και ακόμη να μας επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν όλοι οι ηλικιωμένοι.
Πόση στοργή, πόση αγάπη, μας πρόσφεραν αψηφώντας, πολλές φορές και την ίδια τη ζωή τους!
Οφείλουμε όλοι, ως άτομα, ως κοινωνία, πολιτεία να ενσκήψουμε στα προβλήματα και στις ανάγκες των ηλικιωμένων, ώστε να έχουν ένα επίπεδο υγείας και ποιότητας ζωής τέτοιο, που να τους εξασφαλίζεται μια άνετη και ζεστή αγκαλιά.
Γιατί αυτό θέλει ο ηλικιωμένος. Μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, ένα αστείο, ένα γέλιο, ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο! Δεν ζητάει πολλά!
Άκουσα τη γιαγιά να λέει, με παράπονο, στον γιο της:
«Δεν θέλω εγώ αγάπη μου πλούτη και μεγαλεία.
Μονάχα μια ζεστή αγκαλιά σ’ αυτήν την ηλικία.
Αγκάλιασε με αγάπη μου, όπως τα περασμένα
που μ‘ ηθελες, μ’ αγκάλιαζες, δεν ήθελες κανένα.
Αγκάλιασέ με αγάπη μου, όπως κι εγώ εσένα
άπου ποτέ δεν ήθελα, τα μάτια σου κλαμένα».
Ας αναφερθούμε στους κοντινούς δικούς μας ηλικιωμένους: Στον παππού και στην γιαγιά. Σ’ αυτούς τους πιο αγαπημένους ανθρώπους, ίσως, της ζωής μας.
Αλήθεια ποιος ξεχνά ή θα ξεχάσει τη γιαγιά και τον παππού;Ποιος δεν θυμάται την απέραντη εκείνη αγκαλιά, που άνοιγε μόλις μας έβλεπε από μακριά και πόση στοργή και αγάπη δεν έκρυβε εκείνη η τόσο ζεστή αγκαλιά! Ποιος δε θυμάται τη λάμψη, που εξέπεμπαν τα, ίσως δακρυσμένα και γερασμένα μάτια τους, στη θωριά μας;
Ποιος θα ξεχάσει εκείνα τα άδολα συναισθήματα,που έχουν ζωγραφιστεί με ανεξίτηλο μελάνι στην ψυχή και στην καρδιά μας!
Αξίζουν λοιπόν καθημερινά να τους εκφράσουμε και να τους ανταποδώσουμε, όπου κι αν βρίσκονται, εκείνα τα συναισθήματα, που μας δίδαξαν κρατώντας μας μικρά παιδάκια στην αγκαλιά τους. Με ένα γλυκό φιλί ή ένα αναμμένο κερί, να τους αγκαλιάσουμε πραγματικά ή νοητά και να τους κεράσουμε εκείνο το γλυκύτατο πιοτό της ευγνωμοσύνης, ψιθυρίζοντας: Γλυκιά μου γιαγιά (Πόσο μου λείπεις…) σε μακαρίζω και σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Είσαι η ψυχή μου! Γλυκούλη μου παππούλη, σε μακαρίζω και σε ευχαριστώ, που καθισμένος στην ποδιά σου, μου έδειξες, με το δάκτυλό σου, ένα δρόμο. Τον ανηφορικό δρόμο της τίμιας και της ηθικής ζωής, που σήμερα ακολουθώ. Όση στοργή, όση αγάπη μου προσφέρατε θα σας προσφέρω πάντα, όπου κι αν κατοικείτε …
