Ένα μεγάλο θέμα που προέκυψε κατά τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα, ήταν το πως θα μπορούσαν να συντηρήσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, τις πρώτες ύλες τροφίμων(γάλα, άλευρα, βούτυρο, έλαιο), καθώς και τα παράγωγα προϊόντα των, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, την πείνα
Η ανάγκη με την βοήθεια της φύσης, της παρατηρητικότητας, της τύχης και της εφευρετικότητας των ανθρώπων, τους οδήγησε στα πρώτα βήματα της τεχνολογίας τροφίμων, δηλαδή πως να επεξεργάζονται σε δεύτερο βαθμό τις πρώτες ύλες και να έχουν τροφές πλέον διατηρήσιμες στον χρόνο.
Είναι γνωστό πως τα κύρια αίτια της αλλοίωσης των τροφίμων είναι το νερό, ο αέρας, η θερμοκρασία και το φως. Στα ίδια αίτια, είχαν καταλήξει και οι πρόγονοι μας με την βοήθεια της παρατηρητικότητας των και της εμπειρίας που απέκτησαν. Με την βοήθεια τυχαίων γεγονότων, ανακάλυψαν τρόπους για να αντιμετωπίσουν αυτούς τους αρνητικούς για την συντήρηση των τροφίμων, παράγοντες.
Η πρώτη μέθοδος παγκοσμίως για την συντήρηση των τροφίμων, ήταν αυτή της ζύμωσης, που παραχωρήθηκε στους ανθρώπους από τη ίδια την φύση και μάλιστα κατά την διάρκεια τυχαίων γεγονότων. Ως παραδείγματα θα μπορούσε να αναφερθούν, το τυρί, ο οίνος και το προζύμι. Ιστορικά το τυρί προέκυψε, όταν κάποιος εκείνη την εποχή, είχε ξεχάσει σε ασκό γάλα για λίγο χρόνο παραπάνω και όταν το άνοιξε βρήκε το στερεό υπόλειμμα, το τυρί.
Ο οίνος κατά τον ίδιο τρόπο είχε ξεχαστεί χυμός από σταφύλια και μετατράπηκε σε αλκοολούχο ποτό.
Το προζύμι προέκυψε κατά πάσα πιθανότητα, όταν ένας Αιγύπτιος ξέχασε σε κάποιο σημείο το μείγμα νερό και αλεύρι και μετατράπηκε σε προζύμι.
Και τα τρία αυτά προϊόντα προέκυψαν με την βοήθεια ζυμομυκήτων, όπως όλοι γνωρίζουμε και μάλιστα τότε χαρακτηρίστηκαν ως δώρα των Θεών
Άλλη περίπτωση ζύμωσης είναι το «το σίτεμα» των κρεάτων, που είναι η τρυφεροποίηση του κρέατος, με αποτέλεσμα να το καθιστά και πιο εύπεπτο. Επιτυγχάνεται με δυο διαδικασίες που ονομάζονται γλυκόλυση και πρωτεϊνόλυση.
Ως παράδειγμα θα μπορούσε να αναφερθεί και η παρασκευή των αλλαντικών, τα οποία γνώριζαν από τους αρχαιότατους χρόνους.
Η παρατηρητικότητα των ανθρώπων, οδήγησε σε μια άλλη μέθοδο συντήρησης, αυτή της αποξήρανσης και του παστώματος.
Παρατήρησαν πως φρέσκα ψάρια της θάλασσας κυρίως μένοντας κάτω από τον ήλιο ξεραινόντουσαν, χωρίς να εμφανίζονται παράσιτα και άλλοι μικροοργανισμοί και φυσικά να είναι βρώσιμα. Αυτά ήταν και είναι τα αποξηραμένα ψάρια.
Η μέθοδος της πάκτωσης των ψαριών, προέκυψε από την δυνατότητα της διατήρησης των ψαριών στην αλμύρα, η οποία δίνει τα παστωμένα ψάρια κοινώς αλίπαστα.
Με την παρατήρηση διαπιστώθηκε ότι ψάρια που είχαν καπνιστεί, είχαν την δυνατότητα να διατηρηθούν. Έτσι προέκυψε η μέθοδος του καπνισμού των φρέσκων ψαριών, με την βοήθεια της θερμοκρασίας, η οποία ήταν καλύτερη διαδικασία από τις προηγούμενες, διότι έτσι τα ψάρια, ήταν και συντηρημένα και πιο εύγευστα.
Οι παραπάνω μέθοδοι συντήρησης των φρέσκων ψαριών θαλάσσης, είχαν ως βασικό θεμέλιο την λειτουργία της ίδιας της φύσης, που σε συνδυασμό με την επόμενη ενέργεια πριν την κατανάλωση των, την μαγειρική, ήταν δυνατό να συντηρηθούν για κάποιο χρονικό διάστημα.
Πηγές – Εγκυκλοπαίδεια
– Συγρ. Ανδρέου Χάρου
