Ρέθυμνο: ένας ύμνος για την κεντροδεξιά της επαρχίας
- Τους τελευταίους κρίσιμους μήνες, μαίνεται η σφαγή περί τον ημιθανή, πάλαι ποτέ αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσώρας μεταλλάσσεται με βήμα γοργό, σε ένα αδιάφορο, δεξιόστροφο, κεντρώο κατασκεύασμα ονόματι ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού.
Αποδείχθηκε ότι οι επικοινωνιακές επιτυχίες των πολιτικά άθλιων διαδικασιών εκλογής προέδρου που μας επιβλήθηκαν με απόλυτη ευθύνη του Α. Τσίπρα (αλλά και με την ένοχη σιωπή σχεδόν όλων των ομάδων εξουσίας) όχι μόνο δεν βοήθησαν έστω και κατά κεραία στη λύση των ιδεολογικών και πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κόμμα, αλλά μεγάλωσαν προοδευτικά και την ιδεολογική μας σύγχυση και το μέγεθος των διαδοχικών εκλογικών μας συντριβών.
Σε αυτό το περιβάλλον, φαίνεται ότι έχουν κάποιο ενδιαφέρον οι ιδεολογικές και πολιτικές επισημάνσεις ενός εγχώριου μικρού Λένιν (που τυχαίνει να είναι και συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Ρεθύμνου του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού) στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε σε τοπικό ραδιοσταθμό. Αν μάλιστα τις εκλάβουμε ως φιλότιμη προσπάθεια συμβολής ενός τοπικού «λοχία» στον αγώνα εξαφάνισης του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να κυριαρχήσει το Πού Σού, αυτές οι ανοησίες γίνονται απροσδόκητα, ιδιαίτερα επικίνδυνες.
- Αντιγράφω κατά σειρά τους επιμέρους υπότιτλους όπως φιλοτεχνήθηκαν κατά την παρουσίαση αυτής της συνέντευξης στην έγκριτη τοπική εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση» της 26-10-2023:
– Δεν μπορούμε να χτυπάμε το κόμμα εκ των έσω.
– Οι διασπάσεις μας πληγώνουν όλους, ας μας κάνουν τη χάρη οι σύντροφοι που λένε ότι θα ιδρύσουν νέο κόμμα.
– Όταν υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων ας έχουν τη γενναιότητα να αποχωρήσουν χωρίς να προσπαθούν να κάνουν ζημιά στο κόμμα.
– Δεν μπορούμε να παραμένουμε σκληρά προσηλωμένοι στη ριζοσπαστική αριστερά. Η αριστερά πρέπει να ανανεώνεται.
Μέχρις εδώ καμία έκπληξη. Προσοχή όμως! Η έκπληξη έρχεται από την κλασσική εργασία του σπουδαίου πανεπιστημιακού δάσκαλου (και μάλιστα στο δικό μας πανεπιστήμιο!) Νίκου Γ. Μουσούρου «Η θεωρία του Λένιν για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» (εκδόσεις Αγώνας 1979), όπου οι προσεγγίσεις τού Λένιν για το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας σε ένα αριστερό κόμμα, έχουν καταγραφεί με συστηματικό τρόπο. Αυτές οι προσεγγίσεις, ειδικά οι μετά το 1914 (όπως επικυρώθηκαν στο 10ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1921), έγιναν το θεμέλιο πάνω στο οποίο στήθηκε ο σταλινισμός. Αυτές ακριβώς πουλάει ως δήθεν ανανέωση της αριστεράς, ο συντονιστής μας. Αν οι αμπελοφιλοσοφίες του δεν είναι καραμπινάτος (και μάλιστα κακοποιημένος) Μαρξισμός-Λενινισμός (βλέπε: Σταλινισμός), αναρωτιέμαι τι άλλο μπορεί να είναι.
Ο κάθε στοιχειωδώς σοβαρός αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται ότι κάνω ιεροσυλία όταν συγκρίνω τον καθ’ ημάς συντονιστή της Νομαρχιακής Επιτροπής Ρεθύμνου με τον Λένιν και τον Στάλιν, αλλά ας σταθούμε λίγο στην ουσία αυτής της σύγκρισης: Τι διαπιστώνουμε λοιπόν; Ο μικρούλης μας εγχώριος Λένιν, είτε έχει αντιγράψει εν ψυχρώ και μάλιστα με δικά του λόγια (άλλη τραγωδία αυτό), τον πατερούλη του και τον θειούλη του, είτε έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι μας διδάσκει πολιτική, στηριγμένη δήθεν στην απλή, κοινή λογική.
- Αν πάρουμε όμως από την ίδια εργασία του Νίκου Μουσούρου τα αποσπάσματα που γράφηκαν από τον Λένιν πριν το 1914, θα διαπιστώσουμε ξαφνικά ότι μιλάμε για άλλο κόσμο και άλλη γλώσσα.
Ξαφνικά, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ως φυσική συνέχεια και συνέπεια των θέσεων που διατύπωνε ο πριν το 1914 Λένιν, όχι τον (κακοποιημένο μάλιστα!) Μαρξισμό-Λενινισμό που πουλάει ο λοχίας μας, αλλά τις αναλύσεις της κόκκινης Ρόζας και του Νίκου Πουλαντζά για τα κρίσιμα ζητήματα δημοκρατίας που διαπραγματεύονται.
Όπως μας διδάσκει ο πρώιμος Λένιν, ένα κυβερνών αριστερό κόμμα συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά εκτός από τα άτομα-μέλη του, και ομάδες, ρεύματα, φράξιες, κ.λπ. Αν αναζητούμε την πολιτική ενότητα των ομάδων που συνθέτουν έναν τέτοιου τύπου κομματικό οργανισμό, θα πρέπει να δεχθούμε τελικά, ότι για να γίνει κυβέρνηση ένα μαζικό κόμμα της κυβερνώσας αριστεράς, θα περιλαμβάνει και τάσεις (ρεύματα, ομάδες, φράξιες, ή με όποιο άλλο όνομα τις χαρακτηρίσουμε) οι οποίες θα διεκδικούν όχι μόνο τη συμμετοχή τους στις κομματικές δράσεις κάθε επιπέδου, αλλά και το δικαίωμα να γίνουν πλειοψηφία και να επιχειρήσουν να εφαρμόσουν το δικό τους πρόγραμμα για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας στη χώρα τους (Λένιν 1909).
Επομένως όσο είναι απόλυτη ανάγκη να προστατεύεται πολιτικά και να ανθίζει κάθε κομματικό μέλος, άλλο τόσο είναι απόλυτη ανάγκη να προστατεύεται κάθε ομάδα (φράξια, ρεύμα κ.λπ.) που ζει και δρα μέσα σε ένα κόμμα της κυβερνώσας αριστεράς. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από α) Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και των προτάσεων μιας ομάδας, αλλά και β) Τη δυνατότητα να διεκδικεί όση συμμετοχή της αναλογεί στα όργανα του κόμματός της.
Είναι επομένως ανάγκη άλλη μια φορά, να διατυπώσουμε μία πρόταση που εξηγεί και την επιμονή μας για χρήση της απλής αναλογικής στις εκλογές κομματικών οργάνων κάθε επιπέδου: Όταν σε μία κοινωνία όπως η δική μας, διεκδικούμε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα που όχι μόνο θα επιτρέπει αλλά και θα προστατεύει τόσο μέσα στο κοινοβούλιο όσο και στα περιφερειακά όργανα την έκφραση κάθε μειοψηφούσας άποψης, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να απαγορεύεται η έκφραση της διαφορετικότητας μέσα σ’ ένα αριστερό κόμμα, το δικό μας κόμμα, που υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε να το διαμορφώσουμε ως μαζικό κόμμα της κυβερνώσας αριστεράς.
- Εύκολα καταλήγουμε πλέον στο προφανές συμπέρασμα ότι, η ανανέωση που επαγγέλλεται ο συντονιστής μας δεν είναι τίποτ’ άλλο πάρεξ ένας αποκρουστικά παραμορφωμένος δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Μ’ άλλα λόγια, εκμεταλλευόμενος το σκαμπό που του έχει δοθεί, χωρίς να έχει ποτέ συγκαλέσει την Νομαρχιακή Επιτροπή Ρεθύμνου για μία πρώτη ανοιχτή συζήτηση περί τα προβλήματα δημοκρατίας που μας ταλανίζουν εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια, ο λοχίας μας επιχειρεί αναιδέστατα να μας επιβάλει το “ανανεωτικό” τερατούργημα που περιγράφει στην πολιτικά άθλια συνέντευξή του.
Η θεσμική μεταμόρφωση της πυραμίδας σε αμοιβάδα όπου όλοι προσκυνούν αδιαμεσολάβητα τον ένα μεγάλο αρχηγό, «φιλοτεχνήθηκε» από τον Α. Τσίπρα με την αλλαγή που επέβαλε στον τρόπο εκλογής προέδρου, αντιγράφοντας χοντροκομμένα τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ). Με ακόμη πιο χοντροκομμένο τρόπο, ο συντονιστής μας επιχειρεί να παίξει το ρόλο του μικρού τοπικού αρχηγού. Όπως όμως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα είναι να σε προειδοποιεί μία Λούξεμπουργκ ότι κινδυνεύεις να καταντήσεις οπαδός του ενός (γραμματέα, προέδρου, βασιλιά, αρχιερέα – αδιάφορο), κι άλλο να σε απειλεί κάποιος λοχίας ενός μεταλλαγμένου πρώην αριστερού κόμματος ότι θα σε αναγκάσει, ή να το βουλώσεις ή να φύγεις από το χαρωπό καινούριο κόμμα που ετοιμάζει ο αρχηγός του.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα υπενθυμίσω σ’ όλους μας, την παρακαταθήκη που μας άφησε ο σύντροφός μας Νίκος Πουλαντζάς για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι στόχοι του αγώνα μας και ποιος τελικά είναι ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει:
…η ιστορία δεν μας έχει δώσει ως τώρα επιτυχημένο πείραμα δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό: απεναντίας μας έδωσε αρνητικά παραδείγματα προς αποφυγήν και σφάλματα για μελέτη(…) Ασφαλώς, μπορεί κανείς ν’ αντιτείνει, (…) πως αν αυτός ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν υπήρξε ακόμη πουθενά, είναι διότι είναι ανέφικτος. Ίσως. (…) Ένα όμως είναι βέβαιο: ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός. Επιπλέον, η αισιοδοξία μας για τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό δεν θα πρέπει να μας κάνει να τον θεωρούμε σαν μία «βασιλική ατραπό», ευκολοδιάβατη και δίχως κινδύνους. (…) Κίνδυνος για κίνδυνος, είναι πάντως προτιμότερος παρά να σφάζουμε τους άλλους για να καταλήξουμε κι οι ίδιοι κάτω από το λεπίδι κάποιας Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας ή κάποιου Δικτάτορα του προλεταριάτου. (Νίκος Πουλαντζάς: το Κράτος η Εξουσία ο Σοσιαλισμός εκδ Θεμέλιο σελ. 378-379).
Ρέθυμνο, Νοέμβριος 2023
