Τι κοινό μπορεί να έχει ένα ξωτικό, ένα παιδί και ένας θαλασσόκεδρος; Η απάντηση στο παιγνίδι επαυξημένης πραγματικότητας που παίζεται μέσα από συγκεκριμένη εφαρμογή που κατεβάζουν τα παιδιά στο κινητό τους τηλέφωνο, βρίσκεται στην «καρδιά» του Δημοτικού Κήπου Ρεθύμνης.
Το πανεπιστήμιο Κρήτης και το τμήμα του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών του Παιδαγωγικού τμήματος, με τίτλο «Επιστήμες της αγωγής – Εκπαίδευση με τη χρήση τεχνολογιών πληροφορικής και Επιστημών (ΤΠΕ)», για άλλη μια φορά καινοτομεί, παρέχοντας μια μοναδική εμπειρία ξενάγησης στον χώρο του δημοτικού κήπου της πόλης του Ρεθύμνου απλά με τη χρήση ενός κινητού. Ο λόγος για μια ηλεκτρονική εφαρμογή με τίτλο «Η καρδιά του κήπου», με χαρακτήρα παιχνιδιού-αποστολής που απευθύνεται σε παιδιά δημοτικού, 9-12 ετών, με στόχο να γνωρίσουν και να εξερευνήσουν τον Δημοτικό Κήπο Ρεθύμνου και να ευαισθητοποιηθούν σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και της ιστορίας της πόλης. Βοηθός στην περιπέτεια των μικρών εξερευνητών θα είναι ένα ξωτικό, η Κούλα Ξω-Ξω (Ξωτικούλα-Ξωτικάκη).
Τρία διαφορετικά σημεία εκκίνησης από τρεις διαφορετικές εισόδους του Κήπου σηματοδοτούν την έναρξη των αποστολών. Κάθε αποστολή περιλαμβάνει διαδραστικές και εμπνευσμένες δραστηριότητες, μέσα από τις οποίες το παιδί αποκτά ιστορικές, βοτανολογικές και περιβαλλοντικές γνώσεις. Για κάθε φάση που τερματίζει ο χρήστης-παίχτης μαζεύει πόντους, με στόχο πάντα, να τερματίσει στην «καρδιά του Κήπου».
Το έργο, από την ιδέα μέχρι και την υλοποίησή του, αποτέλεσε εξ ολοκλήρου επίτευγμα της ομάδας δημιουργίας PIXIES, που αποτελείται από τους: Χ. Ανδρεάδου, Κ. Θεοδούλου, Χρ. Κακούρης, Μ. Κοκκινάκης, Αγ. Κονταξάκη, μεταπτυχιακών φοιτητών στο μάθημα «Επιστήμες της αγωγής – Εκπαίδευση με τη χρήση τεχνολογιών πληροφορικής και επιστημών (ΤΠΕ)».
Ο κ. Παναγιώτης Αναστασιάδης, διευθυντής του μαθήματος και καθηγητής Δια Βίου και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης με τη χρήση των ΤΠΕ, στο παιδαγωγικό τμήμα Δ.Ε του πανεπιστημίου Κρήτης, μιλώντας στα «Ρ.Ν», εξηγεί την ιδέα και έμπνευση για την υλοποίηση του έργου, καθώς και την γενικότερη φιλοσοφία, στην οποία αυτό υπάγεται.
«Είναι ένα παιχνίδι επαυξημένης πραγματικότητας με τη χρήση κινητών συσκευών. Οι ίδιοι οι φοιτητές επέλεξαν το θέμα, με όλα τα υλικά τεκμηρίωσης, ξεκίνησαν να εκπονούν την εργασία και μέσα σε 1,5 με 2 μήνες, ήταν έτοιμη προς εφαρμογή. Όλη η ομάδα του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού είναι εκπαιδευτικοί με εμπειρία, σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές σχολείων.
Στόχος μας είναι να δώσουμε ζωή στα άψυχα στοιχεία της πόλης μας, που είναι αυτά που την καθόρισαν και εντέλει μας καθορίζουν και εμάς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καμιά φορά. Περνώντας από ένα άγαλμα ή από ένα αρχαιολογικό μνημείο με το κινητό μας, του δίνουμε τη ευκαιρία να μας πει την δική του ιστορία και κάνουμε ένα παιχνίδι μέσω του οποίου τα παιδιά θα μάθουν για τον τόπο τους. Μέσα από ένα παιχνίδι, μέσω «gamification» δίνουμε την δυνατότητα στα παιδιά να ανακαλύψουν την πόλη τους με παιγνιώδη τρόπο. Παίζουν και μαθαίνουν, μέσα στην πόλη. Έχει και ένα φιλοσοφικό πλαίσιο πέρα από αυτήν την τεχνολογική διάσταση . Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στους δύο τομείς του περιβάλλοντος και της ιστορίας. Δεν μαθαίνουν απλά πληροφορίες, δεν έρχονται απλά σε επαφή με τη γνώση, αλλά τη ζουν.»
Για τα ιστορικά στοιχεία του Κήπου αξιοποιήθηκε το εξαιρετικό βιβλίο του, Δρ. Παιδαγωγικής, Χάρη. Κ. Στρατιδάκη «Θα υπάγω εις τους Κήπους-επισκέψεις στο αστικό πράσινο του Ρεθύμνου» που εκδόθηκε από τη Γραφοτεχνική Κρήτης το 2019. «Οι ίδιοι οι φοιτητές ανακάλυψαν το βιβλίο του κ. Στρατιδάκη και από ό,τι μου είπαν ήταν το μοναδικό βιβλίο που κατάφεραν να βρουν και που τους προσέφερε ενδελεχείς πληροφορίες για τον Κήπο.», προσθέτει ο κ. Αναστασιάδης.
Η θετική πλευρά της τεχνολογίας
«Σημασία δεν έχει το μέσον, δηλαδή η τεχνολογία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το αξιοποιείς» τονίζει ο κ. Αναστασιάδης, αποδεικνύοντας ότι όταν η τεχνολογία αξιοποιείται για εκπαιδευτικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς, το αποτέλεσμα, δεν μπορεί παρά να είναι κερδοφόρο για τη διάπλαση και εξέλιξη των μικρών Ρεθεμνιωτών.
«Συνήθως οι νέες τεχνολογίες συνοδεύονται από ένα αρνητικό, ότι απομονώνουν τα παιδιά στο σπίτι τους και σε εικονικούς κόσμους και προκαλούν εξαρτήσεις. Επειδή ασχολούμαστε με την παιδαγωγική αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, λέγαμε ότι σημασία δεν έχει το μέσον, δηλαδή η τεχνολογία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το αξιοποιείς.
Η επαυξημένη πραγματικότητα, δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά με έναν εύκολο πλέον για αυτά τρόπο, με την χρήση του κινητού τους να βγουν αρχικά από το σπίτι και να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους. Άρα το πρώτο που θα πρέπει να αναδειχθεί είναι αυτό, ότι έχουμε μια αντιστροφή της μέχρι τώρα αξιοποίησης της τεχνολογίας. Ενώ μέχρι τώρα τεχνολογία σήμαινε παιδιά κλεισμένα σε ένα σπίτι, ξαφνικά βγαίνουν στον δρόμο.
Έρχονται σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, με τον κόσμο που τους περιβάλλει με τον κόσμο της πόλης τους. Και η πόλη τι είναι: περιβάλλον, πολιτισμός, γεύσεις, οτιδήποτε σηματοδοτεί για τον καθένα το Ρέθυμνο και η κάθε πόλη αντίστοιχα.
Ένα αστείο περιστατικό που θυμάμαι είναι όταν είχε βγει το πρόγραμμα «Οδυσσέας». Πέρναγαν λοιπόν τα παιδιά κατά ομάδες από τα στενά της Παλιάς Πόλης με τα κινητά τους και μια γιαγιά βλέποντάς τα, έκανε μια χαριτωμένη παρατήρηση στον δάσκαλο, «Ε, δάσκαλε … και στον δρόμο με τα κινητά;» και όταν αυτός της εξήγησε τον λόγο, η ίδια εντυπωσιάστηκε», ανέφερε.
Το Ρέθυμνο αποτελεί την πόλη με τις περισσότερες ηλεκτρονικές εφαρμογές, σημείωσε ο κ. Αναστασιάδης, λέγοντας πως «Δεν έχω την αίσθησή ότι υπάρχει άλλη πόλη στην Ελλάδα, που να έχει τόσες εφαρμογές και μάλιστα χωρίς κόστος για τον φορολογούμενο. Εκτός από την εφαρμογή για τον δημοτικό κήπο έχουμε φτιάξει μια εφαρμογή στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, ο «Οδυσσέας στην Παλιά Πόλη», μία εφαρμογή για την Φορτέτσα, για το «Ρέθυμνο του Πρεβελάκη» και μέχρι τον Δεκέμβριο, θα παρουσιαστεί και μια εφαρμογή για το «Αναγεννησιακό Ρέθυμνο, δίνοντας έμφαση σε κομμάτια της πόλης τα οποία χάθηκαν στο χρόνο», ενώ κλείνει με μία υπόσχεση προς τις σχολικές δομές της πόλης, για αξιοποίηση ανάλογων εργασιών του πανεπιστημίου στο μέλλον.«Κατεύθυνση μας από εδώ και πέρα θα είναι η εξής: Ό,τι βγάζουμε, να το δίνουμε στα σχολεία».
