Έχουν περάσει 35 χρόνια, από τις 9 Νοέμβρη του 1989, που το τείχος του αίσχους, όπως το ονόμαζαν, το τείχος του Βερολίνου που χώριζε τη δυτική από την ανατολική Γερμανία, έπεσε ήρεμα και ειρηνικά! Σαράντα πέντε χρόνια περίπου μετά την κατασκευή του, οι κραυγές του με τον θόρυβο της πτώσης του, έστελναν μήνυμα σε όλο τον κόσμο, για μια νέα τροπή πραγμάτων και ότι ήταν καιρός να αλλάξουν τα σύνορα στην Ευρώπη. Κάτι που έγινε τα επόμενα χρόνια, με τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, και στη συνέχεια με τις πρώην σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες που αποσχίζονταν από την πρώην ΕΣΣΔ μία – μία.
Είχαν προηγηθεί λίγο πριν η περίφημη περεστρόικα (ανασυγκρότηση) και η γκλάσνοστ (διαφάνεια) στη Ρωσία, δια χειρός του νέου ηγέτη της Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ο οποίος είχε αναλάβει την εξουσία το 1985. Ο Γκορμπατσόφ βλέποντας, 68 χρόνια μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων, μια κουρασμένη, διαλυμένη και σάπια κρατική μηχανή, που ουδεμία σχέση είχε με τα όνειρα των ιδρυτών της, θέλησε να την εξελίξει, εφαρμόζοντας την ανασυγκρότηση και τη διαφάνεια, οι οποίες δεν υπήρχαν στη φαντασία των ιδεολόγων του κόμματος. Μόνο που δεν μπόρεσε να προβλέψει τι θα γινόταν στη συνέχεια και όταν τις έβαλε σε εφαρμογή, άνοιξε και τους ασκούς του Αιόλου, και κανείς πλέον δεν μπορούσε να τους κλείσει! Όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν στη συνέχεια είναι πλέον ιστορία.
Τα πολιτικά συστήματα στο κόσμο μας αλλάζουν συνεχώς, γιατί αλλάζουν οι εποχές, οι συνθήκες και οι άνθρωποι. Κατά γενική παραδοχή το καλύτερο πολίτευμα είναι η αρχαία ελληνική έμπνευση της δημοκρατίας, παρ’ ότι εφαρμοζόμενη στη σημερινή εποχή, ουδεμία απολύτως σχέση έχει με την αυθεντική δημοκρατία, έτσι όπως την ονειρεύτηκε και την υλοποίησε ο Κλεισθένης στην Αθήνα, πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια περίπου.
Η επανάσταση και επικράτηση των μπολσεβίκων εναντίον του τσάρου το 1917 ήταν εκείνη που σφράγισε τον 20ό αιώνα, δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες για την κοινωνική απελευθέρωση των εργαζόμενων τάξεων και μια δικαιότερη κοινωνία. Μια επανάσταση που άλλαξε τον απόλυτα κυρίαρχο καπιταλιστικό κόσμο, μεταφέροντας τη λύση των προβλημάτων του πλέον στο κοινωνικό επίπεδο. Στο πεδίο της ταξικής πάλης, και την αντικατάστασή του από ένα νέο πρωτόγνωρο και ελπιδοφόρο κοινωνικό σύστημα.
Ο κομμουνισμός, από την 1η μέρα της ύπαρξης του, υπήρξε το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού και όσο κι αν κατηγορήθηκε και λοιδορήθηκε για τις επιλογές του η αλήθεια, για όσους θέλουν να τη δουν χωρίς παρωπίδες, είναι ότι πρόσφερε πολλά στον εργάτη και την κοινωνία γενικότερα. Στα στοιχεία του 2ου παγκόσμιου πολέμου, φαίνεται ξεκάθαρα ότι χωρίς τη Ρωσία, οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο σήμερα σίγουρα θα ήταν διαφορετικοί και προς το χειρότερο, κάτι που παραδέχεται ξεκάθαρα και η άλλη πλευρά. Χωρίς τον κομμουνισμό σίγουρα ο κόσμος, τουλάχιστον σε θέματα και αμοιβές δουλειάς, θα ήταν χειρότερος.
Το βασικό και άλυτο πρόβλημα όμως των ολοκληρωτικών καθεστώτων, τύπου κομμουνισμού, χούντας κτλ, είναι ότι όσο φιλολαϊκά κι αν θέλουν να δείχνουν, στο τέλος καταρρέουν και συνήθως με κρότο και προβλήματα. Ο βασικός λόγος είναι ότι επιβάλλουν δια της βίας στον πολίτη τετελεσμένες καταστάσεις, στερώντας του το βασικότερο αγαθό. Τις ατομικές ελευθερίες του!
Από την άλλη ο καπιταλισμός έχει το μοναδικό ταλέντο να μιλά για ελευθερία του ατόμου, αλλά τελικά να του τη στερεί με διάφορους τρόπους, παραπλανώντας τον πολίτη αριστοτεχνικά.
Λόγω της ενασχόλησης μου με τον αθλητισμό είχα την ευχέρεια να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες του πρώην λεγόμενου ανατολικού μπλοκ αλλά και στις αντίστοιχες δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης. Η βασικότερη παρατήρηση μου σ’ αυτά τα ταξίδια ήταν, ότι τελικά παρά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες από τους ανά τη γη ηγέτες, υπάρχουν παντού φτωχοί και πλούσιοι, παντού άτομα που ανήκουν στην κοινωνική ελίτ, παντού προνομιούχοι και μη. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει ισότητα και ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Αν ρίξουμε μια ματιά στη φύση, όπου κανένα πράγμα και κανείς ζώντας οργανισμός δεν μοιάζει με τον άλλον, ίσως καταλάβουμε το γιατί.
Ο Ν. Καζαντζάκης είχε πει πως «Το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικιέται!» Κανένας μέχρι τώρα δεν μπορεί να πει με απόλυτη σιγουριά ποιο πολιτικό σύστημα είναι το καλύτερο. Με την εμφάνιση του κομμουνισμού άρχισε η συνεχής μάχη με το αντίπαλο δέος τον καπιταλισμό, μέχρι ίσως να εμφανιστεί, με την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ένα νέο πολιτικό σύστημα καλύτερο από τα συγκεκριμένα, που θα μπει κι εκείνο στη μάχη και θα τα εκτοπίσει. Μέχρι τότε το ένα σύστημα θα κατηγορεί το άλλο ότι είναι χειρότερο και αν ποτέ επιβεβαιωθεί αυτό που είχε πει ο Καζαντζάκης, τότε και μόνο τότε θα μάθει ο κόσμος ποιο ήταν το κάκιστο πολιτικό σύστημα για τους πολίτες.
Στο μεταξύ ένα άλλο τείχος, αυτό της Λευκωσίας στην Κύπρο, περιμένει κι εκείνο τη στιγμή που θα επαληθευτεί η ρήση του Καζαντζάκη και θα πέσει! Εξαιρετικά δύσκολο, όπως άλλωστε δύσκολα φαίνονται όλα στην αρχή, μα σίγουρα όχι ακατόρθωτο, αν υπάρξουν οι κατάλληλοι χειρισμοί από τους υπεύθυνους! Άλλωστε «Τα τείχη όσο ψηλά και γερά κι αν είναι, κάποια στιγμή πέφτουν»!
