Η Ελλάδα είναι μια χαρισματική χώρα με μακραίωνη ιστορία που της προσδίδει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, επιφορτίζοντας μια βαριά ευθύνη ανάδειξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Τον σπουδαίο αυτό ρόλο, ο οποίος έχει πολλαπλές κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις και σημαντική επιμορφωτική επίδραση, υποτίθεται ότι τον έχει επωμιστεί η αρχαιολογική υπηρεσία. Δυστυχώς, όμως ανεύθυνη προκλητική αδιαφορία της, οδηγεί στην αποτελμάτωση μηδενίζοντας την αξία του αρχαιολογικού μας θησαυρού.
Αυτό, επιβεβαιώνεται από την έλλειψη ενεργειών προστασίας κι ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου στη θέση «Κοχλάδα» που βρίσκεται στο σημείο αναφοράς της πόλης. Ακριβώς κάτω από το κάστρο της Φορτέτζας. Κατόπιν «επεισοδιακού» αιτήματός μου για ανάπλαση της περιοχής προς όφελος της κοινωνίας, έμαθα ότι εκεί βρίσκονταν «Ελληνιστικά Νεώρια».
Σε τυχαία συνάντηση με τη διευθύντρια της αρχαιολογίας εκεί, εξέφρασα προφορικά το εύλογο παράπονό μου για την απαράδεκτη λειτουργία αυτής της υπηρεσίας.
Πιστεύω – και μακάρι να διαψευστώ – ότι αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη, με μια υπεροπτική νοοτροπία που αντλεί από νόμους, οι οποίοι έρχονται ακόμη και από την περίοδο της χούντας. Ενδεικτική π.χ. είναι η υπουργική απόφαση αρ. 12891/69, ΦΕΚ 448/Β/14-7-1969, της οποίας η υπόσταση και ισχύς ουσιαστικά και τυπικά αντιτίθεται στις δημοκρατικές αρχές και αξίες.
Πέραν αυτού, το πολιτικό σκηνικό της χώρας, έχει εκχωρήσει στην αρχαιολογία τη δυνατότητα αυθαίρετης ψευδοερμηνείας περί «ευρύτερης αρχαιολογικής ζώνης», δίχως διαφανή διαδικασία.
Υπέβαλα επανειλημμένα, γραπτό αίτημα δημοσιοποίησης της ιστορικότητας της περιοχής «Κοχλάδα» για να υπάρχει ενημέρωση και γνώση του κοινού ώστε να εμπεδωθεί το αίσθημα σεβασμού στον τόπο από τους επισκέπτες. Η απάντηση που ήρθε, εκτός του ότι ήταν εκπρόθεσμη και αξιόποινη σύμφωνα με τους νόμους και το σύνταγμα της ελληνικής δημοκρατίας, ήταν αποσπάσματα ενός συνεδρίου γραμμένα στα αγγλικά (!). Ένα κείμενο γεμάτο ασάφειες και αερολογίες, δίχως κανένα τεκμηριωμένο επιστημονικό δεδομένο που αντί να διαφωτίζει, συσκοτίζει την ύπαρξη νεωρίων και προκαλεί σύγχυση στον αναγνώστη.
Αφού λοιπόν, δεν αξιώθηκε η αρχαιολογική υπηρεσία να βάλει επιμορφωτική ταμπέλα, δίνεται το δικαίωμα χαρακτηρισμού της ως ένα κατεστημένο που απομυζαίνει την κοινωνία.
Όμως, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, αναφέρω ως λαμπρή εξαίρεση, μια αλησμόνητη εκδήλωση πριν λίγα χρόνια με θέμα «Συνομιλώντας με τον Μινωικό πολιτισμό». Ήταν ένα «ταξίδι » γνώσης στην πορεία εξέλιξης του πολιτισμού, που ικανοποίησε πλήρως τις διαχρονικές ανθρώπινες ανάγκες και ανταποκρίθηκε στον σκοπό που είναι ταγμένος ο κλάδος της αρχαιολογίας. Η εισήγηση του εγκρίτου αρχαιολόγου κ.Βασιλάκη, εκπροσώπησε επάξια και επιβεβαίωσε το έργο που επιτελεί, δίνοντας πνοή και νόημα με μια γοητευτική επιστημονική προσέγγιση.
Τα όποια αδιέξοδα προβλήματα που δημιουργεί η αναφερόμενη υπηρεσία, δεν πτοούν την ελπίδα και το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο που παραμένουν αθάνατα.
Αυτό τον αιώνιο αγώνα διδάσκει η ιστορία μας, που μέσα από τη μνήμη και τη φύση, τροφοδοτεί με κουράγιο εκπέμποντας σιωπηρά το μήνυμα ότι η ζωή είναι ωραία ακόμη και με την «αρχαιολογία…».
