Τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτέμβρη, τελειώνουν οι ολιγοήμερες διακοπές των πιο πολλών από εμάς. Έτσι, κάθε κατεργάρης ξαναγυρίζει στον πάγκο του και ξαναρχίζει ο καθημερινός μας αγώνας ή Γολγοθάς για τα προς το ζην.
Έχουμε πολλές φορές γράψει και περιγράψει τις «συνήθειες» των Ελλήνων οι οποίες εκδηλώνονται κατά τις καλοκαιρινές διακοπές τους παραθαλάσσια ή στην υπόλοιπη ζωή τους. Υπενθυμίζουμε εν τάχει μεταξύ άλλων και τη ρύπανση των θαλασσών και τη μόλυνση των ακτών σε ό,τι αφορά τη μετάβαση για κολύμπι. Ας μην ξεχάσουμε κοντά σε αυτά και την υπερβολική ταχύτητα πολλών Ελλήνων οδηγών και τη συχνή παραβίαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας στο ήδη κακοσυντηρημένο οδικό δίκτυο με τις γνωστές θανατηφόρες συνέπειες εις βάρος εαυτών ή/και αμέριμνων συνανθρώπων μας…
Στο σημερινό σημείωμα, όμως, θα μας επιτρέψετε να παρουσιάσουμε ένα ακόμα έθος αρκετών Ελλήνων, που δείχνει ξεκάθαρα και το ήθος τους.
Δεν είναι, λοιπόν, λίγοι όσοι εκ των συμπατριωτών μας θέλουν να μεταφέρουν την παραθαλάσσια δημοκρατία, το να φωνασκούν δηλαδή ή να εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ύφος ξερόλα και κενοδοξία μεσσία, αχαλίνωτα και ξαμολώντας όποια κοτσάνα τους κατέβει. Τους βλέπουμε επίσης και τους ακούμε ν’ απαιτούν να επιβάλουν τη δική τους άποψη ως αλάνθαστη δίχως να σέβονται και να ακούν και τον άλλο σε όλα τα καθημερινά ζητήματα που σχετίζονται με τη δημόσια ζωή μας.
Αποτέλεσμα αναμφισβήτητο, η Ελλάδα ως σύνολο να τα έχει κάνει θάλασσα. Εξόν, βέβαια, εκείνες τις σπάνιες φορές που νικώντας τα ψηλά κύματα έρχονται στην επιφάνεια τα αληθινά και ανεκτίμητης αξίας μαργαριτάρια, ενώ τα φύκια με τους συχνότατα δίπλα μας με διάφορους ρόλους ιστάμενους και επιθυμούντες να είναι ρυθμιστές της ζωής μας φελλούς κατακάθονται στο βυθό όπου είναι η θέση που πραγματικά τούς αξίζει…
Δε θέλουμε, όμως, να γράψουμε περισσότερα, για να μην σας κουράσουμε με αυτονόητα, που μόνον όποιος στρουθοκαμηλίζει δεν τα βλέπει και δεν τα νιώθει.
Απλώς, θα θυμίσουμε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισης όλων των ανθρωπίνων προβλημάτων και απομόνωσης των δοκησίσοφων φελλών της κοινωνίας μας είναι να μην κοιτάμε με παρωπίδες και να σχολιάζουμε ως φωστήρες και κριτές των πάντων τι έκαναν/ κάνουν οι άλλοι, μα τι κάνουμε και θα κάνουμε εμείς με έργα και όχι μονάχα με λόγια σε συνεργασία με όλους τους άλλους …
