Ο Σημίτης δεν θα έφευγε από ένα «στο καλό μου» και με τον Ανδρέα η Δήμητρα θα είχε απολύσει όλο το συνεργείο. Χαριτωμένα. Μεταξύ μας, νομίζω ότι του έκανε και καλό του Σαμαρά, αφού έδειξε ότι είναι ένας από μας.
Άλλωστε, αυτό το αυθόρμητο μπινελίκι είναι υπόδειγμα κοσμιότητας μπροστά σε αυτά που ακούγονται στη Βουλή. Μόνο που, συγγνώμη, αυτά που πέφτουν, ως κουβέντες, μέσα στη Βουλή δεν εγείρουν, απλώς, θέμα αισθητικής – ούτως ή άλλως η αισθητική είναι κάτι το υποκειμενικό και, εν τέλει, οι μεγαλύτερες χυδαιότητες διατυπώνονται με τον πιο κομψό τρόπο. Αυτοί οι τύποι στη Βουλή παράγουν τώρα φόρμες και κώδικες πολιτικής επικοινωνίας. Διότι αν αυτό που ακούγεται τώρα, αφομοιωθεί από τον πολιτικό λόγο, στο μέλλον θα ενσωματωθεί στην πολιτική επικοινωνία και πρακτική.
Μην ξεγελιέστε, δεν είναι, απλώς, η ακρότητα της εποχής που απαιτεί ακραίο λόγο. Δεν είναι μόνο το χαμηλό επίπεδο των ανθρώπων που βρέθηκαν επάνω σε μία βουλευτική έδρα. Είναι η προσπάθειά τους να ακουστούν. Σε πολύπλοκες μέρες, κάτω από τη βροχή των μηνυμάτων, ακούγεται καλύτερα εκείνος που φωνάζει περισσότερο. Όμως αυτό σταδιακά μεταβάλλει τα πολιτικά ήθη. Η ιστορία δεν τελειώνει και γυρίζει από την αρχή. Εξελίσσεται. Όταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απλώνουν πανό στη Βουλή, σπέρνουν την ιδέα για την ακρότητα που πιθανώς θα βρουν οι ίδιοι απέναντί τους, ως εξουσία. Αλλά κάπως πρέπει και αυτοί να περάσουν το δικό τους μήνυμα πάνω από τα άλλα. Δεν βγαίνει άκρη. Και η Ραχήλ Μακρή θα μιλάει για κρεμάλες, οι χρυσαυγίτες θα ασχημονούν, η μέρα που θα πέσει ξύλο στη Βουλή δεν είναι μακριά. Και αν πέσει μία φορά, θα πέσει κι άλλη. Η κοινοβουλευτική ζωή νομιμοποιεί όλο και περισσότερο τη βία. Κάθε μορφής.
Μας αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί; Είναι πολύπλοκο ερώτημα, αλλά, πάντως, τους έχουμε διαλέξει. Θα μου πείτε ότι φταίει η κρίση. Και εγώ θα σας πω ότι ένας από τους λόγους που φτάσαμε στην κρίση, ήταν οι άνθρωποι που στέλναμε στη Βουλή.
protagon.gr
