Μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία το μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε μόνιμη και σοβαρή μεταναστευτική κρίση, την οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η Ευρώπη, δηλαδή τα κράτη μέλη της από κοινού.
Γνωρίζοντας ευθύς εξ αρχής ότι οι ροές προσφύγων πολέμου (κυρίως από τη Μέση Ανατολή) και ακόμα μεγαλύτερου κύματος οικονομικών προσφύγων (από τις χώρες της Β Αφρικής αλλά και από Πακιστάν Αφγανιστάν κ.λπ.), δεν μπορεί ούτε να αντιμετωπιστεί, ούτε να ανασταλεί, οι Ευρωπαίοι εταίροι ακολούθησαν αλαζονικά αυτό πού ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Η κάθε χώρα για λογαριασμό της να διασφαλίσει αριθμό προσφύγων / μεταναστών που θα δέχεται, κλείνοντας σύνορα και αφήνοντας τις χώρες της πρώτης γραμμής (Ελλάδα Ιταλία, πρωτίστως), να τα βγάλουν πέρα μόνες τους, όπως μπορούν.
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλησαν να αντιληφθούν ότι και τα κυκλώματα των διακινητών είναι ομοίως σύγχρονες «οικονομικές μονάδες» και μπορούν κάλλιστα να εκμοντερνιστούν, αλλάζοντας μεθόδους και συστήματα. Έτσι κατά κανόνα, στη Μεσόγειο και όχι κοντά σε ακτές κατ’ ανάγκην, προκαλούν μεγάλα ναυάγια, εξαναγκάζοντας τις παράκτιες ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνον να μην μπορούν να απωθήσουν τους πρόσφυγες/μετανάστες, αλλά τουναντίον να παίζουν κατ’ ανάγκην τον ρόλο του διασώστη ναυαγισμένων ψυχών.
Επιπροσθέτως τα κυκλώματα μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν και αυτά οργανωθεί και μπορούν να κατευθύνουν παράνομα μεταναστεύοντες συμπολίτες και συντοπίτες τους στην καρδιά της Ευρώπης, πολλές φορές και «κάτω από το ραντάρ».
Όσες αποφάσεις και όσα μέτρα έχουν πάρει οι Ευρωπαίοι ηγέτες στο μεταναστευτικό, έχουν αποτύχει μέχρι τώρα, διότι δεν έχει ανασταλεί το μονίμως μεγάλο κύμα ανθρώπων που αναζητούν την τύχη τους στην Ευρώπη. Από το 2016 μέχρι σήμερα, οι βόρειοι και κεντροευρωπαίοι ηγέτες, είτε μειώνοντας τον αριθμό των προσφύγων που δεχόντουσαν στο έδαφος τους,είτε κλείνοντας τα εξωτερικά σύνορα τους, επιχείρησαν να «ξορκίσουν το κακό» και βεβαίως δεν τα κατάφεραν. Η πρόσφατη Σύνοδος των μεσογειακών κρατών απλώς ανέδειξε το πρόβλημα και φυσικά δεν το έλυσε. Και φυσικά έμειναν μόνες τους η Ιταλία (σε πολύ μεγαλύτερο ρυθμό) αλλά και η Ελλάδα (με αυξανόμενους ρυθμούς), να αντιμετωπίσουν μετανάστες από τη Β. Αφρική και τα παράλια της Τουρκίας.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιχειρήσουν ξανά, στο Άτυπο Συμβούλιο Κορυφής να επανεξετάσουν το μεταναστευτικό, χωρίς να υπάρχουν νέες ιδέες στο τραπέζι, παρά μόνον να ανακατέψουν τη σημαδεμένη τράπουλα.
Υπάρχει βεβαίως το μεγάλο πρόβλημα των προσφύγων που μπαίνουν στην Ελλάδα από την Τουρκία, είτε Έβρος λέγεται αυτή η πύλη, είτε ελληνικά νησιά, είτε καρδιά του Αιγαίου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λογικά δεν θέλει το πρόβλημα αυτό να μετατραπεί σε αμιγώς ελληνοτουρκικό πρόβλημα και να προστεθεί στα πολλά που υπάρχουν.
Άλλωστε ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι η Άγκυρα θα τηρήσει όποιες και αν είναι τέτοιες συμφωνίες και ουδείς μπορεί να αποκλείσει η Άγκυρα να ζητήσει θηριώδη ανταλλάγματα, όπως π.χ. αποδοχή από την Ελλάδα της περιοχής Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο, την οποία μονομερώς η Τουρκία έχει θεσπίσει με νόμο της και την εφαρμόζει όταν και όποτε μπορεί.
Οι ροές παράνομων μεταναστών από την Τουρκία προς την Ελλάδα, δηλαδή στην Ευρώπη, αποτελεί καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα και οι προηγούμενες αποφάσεις για επίσπευση διαδικασιών χορήγησης ή μη ασύλου και επαναπροώθησης στην Τουρκία των παράνομων, ούτε μπορεί ούτε έχει εφαρμοστεί.
Ο Ερντογάν για να προσεγγίσει απλώς το πρόβλημα απαιτεί την απελευθέρωση του καθεστώτος της βίζας για τους Τούρκους πολίτες και επιπλέον ευρωπαϊκό χρήμα για τα εκατομμύρια Σύρων προσφύγων που έχει στο έδαφος του.
Η ΕΕ δεν μπορεί να αποδεχθεί εν μια νυκτί τους όρους Ερντογάν, η Ελλάδα δεν μπορεί να φορτωθεί μόνη της τη λύση, μετατρέποντας το πρόβλημα σε διμερές ελληνο/τουρκικό και οι διακινητές μάλλον γελάνε για την ώρα σε βάρος όλων των υπολοίπων.
