Ψάχνοντας κάποιες μελέτες στο διαδίκτυο μπήκα στην περιέργεια να βρω διάφορα στατιστικά στοιχεία για τη χώρα μας. Για την οικονομία λίγο πολύ ήξερα όπως όλοι μας που βρισκόμαστε. Εκείνο όμως που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν τα στατιστικά σε θνησιμότητα και γεννήσεις. Οι αριθμοί είναι πραγματικά αποκαρδιωτικοί και μοιραία μπήκα σε πολλές σκέψεις.
Με δεδομένα τα στατιστικά που διάβασα για θνησιμότητα και υπογεννητικότητα στη χώρα μας, παράλληλα με τη νέα τάξη πραγμάτων στην εποχή που ζούμε, είδα ότι αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για το μέλλον οι Έλληνες, θα πρέπει να δρομολογηθούν και να παρθούν από την πολιτεία άμεσα σοβαρές αποφάσεις. Τα στατιστικά στοιχεία λένε ότι, σύμφωνα με τη θνησιμότητα και τις γεννήσεις, το πολύ σε 150-200 χρόνια όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό, θα πάψουμε να υπάρχουμε! Οι επόμενες γενιές θα μαθαίνουν ότι, κάποτε υπήρξε ένας λαός που λεγόταν Έλληνες και έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον υπόλοιπο κόσμο.
Δυστυχώς ανάμεσα στα άλλα προβλήματα, το μπαλάκι της παρακμής των γεννήσεων της χώρας μας, έχει πέσει στη γενιά μας! Και είναι ένα εξαιρετικό πρόβλημα για όλους, αλλά κυρίως για τους πολιτικούς, αφού από αυτούς παίρνονται οι όποιες αποφάσεις, για το πως τελικά όλη αυτή η αποκαρδιωτική κατάσταση μπορεί και πρέπει πάση θυσία να γίνει αναστρέψιμη. Για του λόγου το αληθές διαβάστε στατιστικά..
Το 2050 σε μόλις 25 χρόνια από σήμερα, με τη θνησιμότητα και την υπογεννητικότητα που υπάρχει στη χώρα μας, η Ελλάδα θα είναι περίπου 7-7,5 εκατομμύρια, με την πλειοψηφία του πληθυσμού άνω των 55 ετών, δηλαδή μια γερασμένη χώρα που θα έχει, στο ήδη υπάρχον, ένα επιπλέον οικονομικό πρόβλημα στην πληρωμή τόσων συντάξεων! Ακόμη το 2100, σε 75 χρόνια από σήμερα, μόλις και με τα βίας οι Έλληνες θα είναι 3 – 4 εκατομμύρια! Οι γεννήσεις τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουν πέσει κάτω από 0,9% με συνεχή πτωτική τάση, όταν η φυσιολογική ανανέωση του πληθυσμού θέλει γεννήσεις σε ποσοστό 2,1% τουλάχιστον. Τα τελευταία 5-6 χρόνια, ίσως και παραπάνω, επίσημα πλέον οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις οι οποίες κάθε χρόνο μειώνονται. Είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη και από τις πρώτες στον κόσμο σε υπογεννητικότητα. Και όλα αυτά με ένα γείτονα, την Τουρκία, η οποία διαχρονικά αρέσκεται να είναι απειλή για τη χώρα μας, με πληθυσμό που υπερβαίνει τα 85 εκατομμύρια (στατιστικά του 2023) και συνεχώς αυξανόμενο. Για ποια Ελλάδα του μέλλοντος μιλάμε λοιπόν;
Μετά από τα παραπάνω αδιάσειστα στοιχεία είναι επιτακτική ανάγκη οι πολιτικοί της χώρας να σοβαρευτούν επιτέλους στο συγκεκριμένο θέμα, σκύβοντας με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή στις προκλήσεις των καιρών, για το μέλλον του τόπου και την επιβίωση του κράτους, πριν η κατάσταση γίνει παντελώς μη αναστρέψιμη. Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα…
Όσο κι αν μας ενδιαφέρει όλους η οικολογία και ο υγιής πλανήτης, δεν είναι δυνατόν να επιδοτούνται για αγορά ηλεκτρικά αυτοκίνητα και γενικότερα οικολογικά μέσα μεταφοράς, για να πλουτίζουν ξένες χώρες και αμφιλεγόμενα άτομα όπως ο Μάσκ, και να μην επιδοτούνται σοβαρά και γενναία οι ελληνικές οικογένειες, για τη γέννηση παιδιών που θα διαιωνίσουν και θα θωρακίσουν το μέλλον της χώρας πολλαπλά. Ειδικότερα δε οι οικογένειες που είναι σε νησιά και παραμεθόριες περιοχές, που όπως ξέρουμε οι κάτοικοι σ’ αυτά τα μέρη όλο και λιγοστεύουν. Εκτός κι αν τελικά μπορούν να μορφωθούν, να δουλέψουν, να στελεχώσουν καίριες θέσεις του κράτους και κυρίως να κληθούν και να μπορούν να φυλάσσουν Θερμοπύλες, τα επιδοτούμενα οικολογικά μέσα μεταφοράς!
Είναι αποδεδειγμένο πλέον ακόμα και στον περισσότερο αδαή, ότι η χώρα μας, δεν μπορεί να πορευτεί στο μέλλον, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά ούτε κέντρο, ούτε πάνω, ούτε κάτω! Θέλει πάση θυσία συστράτευση των πάντων, με σοβαρές και εφικτές ιδέες, όχι μόνο στην οικονομία, την άμυνα την παιδεία και την υγεία, αλλά κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό, για να μπορέσει να επιζήσει σαν κράτος και σαν εθνότητα. Άλλωστε χωρίς αυτό δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης των υπολοίπων! Απ’ ότι φαίνεται η συγκεκριμένη πρόκληση, είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση ιστορικά, την οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας στο διάβα των αιώνων. Αν οι πολιτικοί μας το συνειδητοποιήσουν, παίρνοντας τις κατάλληλες αποφάσεις, θα υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι η πατρίδα μας θα τα καταφέρει για μια ακόμη φορά, όπως άλλωστε το έκανε τόσες φορές στο παρελθόν, αν και βρίσκονταν τις περισσότερες φορές σε δυσμενή θέση. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι πόλεμος με όπλα, για να αντιμετωπίσουμε έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά πόλεμος με τον ίδιο τον εαυτό μας! Αν όχι, τότε πολύ φοβάμαι πως καμία δύναμη, κανένας θεός και καμία τύχη δεν πρόκειται να μας βοηθήσει, για να συνεχίσουμε να γράφουμε το κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας που μας αναλογεί, ακόμη και σε δίσεκτες εποχές, ακόμη και στην παρακμή μας, όπως μόνο ο λαός μας ξέρει και το έχει στο DNA του, όσο κι αν αυτό ακούγεται αρκετά σοβινιστικό!
