Το δημοψήφισμα του 2015

Με τις διεργασίες στη σοσιαλδημοκρατία να εντείνονται μετά την εκλογική καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, εργαζόμενοι, νέοι, άνθρωποι των λαϊκών δυνάμεων, αρκετοί από όσους δοκίμασαν απογοητεύσεις και διαψεύσεις τα τελευταία χρόνια, μπορούν σήμερα από καλύτερες θέσεις να αντιμετωπίσουν τις νέες προσπάθειες καλλιέργειας ψευδαισθήσεων και αυταπατών που θα συνοδεύουν τη βασανιστική αναστήλωση του συγκεκριμένου χώρου.

Με αφορμή την επέτειο από το δημοψήφισμα της 5 Ιούλη του 2015, επανέρχονται στο προσκήνιο οι «απολογισμοί», πιάνοντας μάλιστα το νήμα από το 2012.

Η πρώτη μεγάλη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα, την περίοδο 2012-2015, ήταν ακριβώς η παγίδευση της λαϊκής διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας, των αγώνων και των κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια, στην κατεύθυνση για κυβέρνηση. Μια αναμονή κυβερνητικής διεξόδου που οδήγησε σταδιακά στην εκτόνωση των κινητοποιήσεων και του όποιου ριζοσπαστισμού. Περισσότερο από έναν μήνα πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιούλη, μέρα με τη μέρα κλιμακώνεται ο εκβιασμός προς τον λαό προκειμένου να αποδεχθεί ως «θείο δώρο» την πρόταση που έχει καταθέσει στους δανειστές, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, και που πλέον ομολογείται ότι πρόκειται για ένα ακόμα μνημόνιο με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ο εκβιασμός κορυφώνεται με την πρόταση για το δημοψήφισμα, αφού η κυβέρνηση καλεί τον λαό με το «όχι» να στηρίξει τη δική της πρόταση, που αποτελεί την άλλη όψη της πρότασης Γιούνκερ. Στην ουσία ο λαός εξαπατήθηκε, αφού ουσιαστικά κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο μνημόνια την ώρα που πίστευε ότι ψηφίζει «όχι» στα μνημόνια.

Αρκετά διαφωτιστικά για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ όλο εκείνο το διάστημα κατάφερε να βγάλει τη «βρώμικη δουλειά» που δεν θα μπορούσε να βγάλει ένας «δεξιός πρωθυπουργός» για το κεφάλαιο ήταν όσα αποκάλυψε την περασμένη βδομάδα ο Πάνος Καμμένος, κυβερνητικός εταίρος του Τσίπρα το 2015-2019. Όπως είπε λοιπόν, το 2015 η Ελλάδα υπό την πίεση της Γερμανίας «άλλαξε γεωπολιτικά και έκανε συμφωνία με τις ΗΠΑ», ώστε «να μετατραπεί σε κύριο σύμμαχό τους στη Μεσόγειο». Η αντιπαράθεση δηλαδή της κυβέρνησης με τους δανειστές (κατά βάση με τη Γερμανία), η συζήτηση γύρω από το ευρώ και το Grexit ήταν η κορυφή ενός παγόβουνου που από κάτω έκρυβε σφοδρούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε πανίσχυρα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με θύμα τον ελληνικό λαό. Ο Π. Καμμένος αποκάλυψε ότι τότε οριστικοποιήθηκε η «Αμυντική» Συμφωνία με τις ΗΠΑ, η επέκταση της βάσης της Σούδας, η δημιουργία βάσης στο Στεφανοβίκειο κ.λπ., ενώ υπήρξε και επικοινωνία του Τσίπρα με τον Ομπάμα, οπότε επισημοποιήθηκε ότι με τη μεσολάβηση και της γαλλικής κυβέρνησης θα δρομολογούνταν το 3ο μνημόνιο, όπως και έγινε.

Η χρησιμότητα της σοσιαλδημοκρατίας και η τεράστια προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο ξέπλυμα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ αναδεικνύονται γλαφυρά και από την εξής εκτίμηση που κάνει σήμερα ο Π. Καμμένος: «Δεν θα μπορούσε δεξιός πρωθυπουργός, έχοντας απέναντί του την αριστερά, να υπέγραφε τις στρατηγικές και στρατιωτικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ… Ένας αριστερός πρωθυπουργός (…) μπορούσε να περάσει τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ χωρίς να υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο της αριστεράς! Δεν θα ξηλωνόντουσαν τα πεζοδρόμια… Και αυτό είναι το σημαντικό…».

Αν κάτι επιβεβαιώνεται από όλη αυτήν την πορεία, είναι ότι έχει χρεοκοπήσει οριστικά η ίδια η πολιτική που υπερασπίζεται η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις εκδοχές της, και στην πιο «διαχειριστική» και σ’ αυτή που ντύνεται με «ριζοσπαστικά» ενδύματα και αναφέρεται σε «μεταβατικούς στόχους» που δήθεν θα ανοίξουν τον δρόμο για τον σοσιαλισμό, ενώ πάντα οδηγούν στην καπιταλιστική διαχείριση.

Άλλωστε η πείρα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και μοναδική στα παγκόσμια δεδομένα. Γεμάτη είναι η πρόσφατη αλλά και παλιότερη Ιστορία από «αριστερές κυβερνήσεις» που θα έφερναν την ελπίδα και τελικά έφεραν την απογοήτευση, τον συμβιβασμό και την ήττα στον λαό.

Άλλος δρόμος υπάρχει και υπήρχε και τα χρόνια 2012-2015. Ο δρόμος για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του περνάει μέσα από τη σύγκρουση, τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Περνάει μέσα από την πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, αμφισβητώντας την εξουσία του κεφαλαίου, μέσα από τον δρόμο που ανοίγει την προοπτική για να έρθει η ίδια η εργατική τάξη, ο λαός στην εξουσία. Αυτή είναι η πολιτική του ΚΚΕ, το πρόγραμμά του.

*Ο Στέλιος Αλεξάκης είναι μέλος του γραφείου της ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ