Του ΜΟΣΧΟΥ ΛΑΓΚΟΥΒΑΡΔΟΥ
Με την ομορφιά συμβαίνει κάτι, που μπορεί να μη συμβαίνει αλλού. Γι’ αυτό και την ομορφιά την υποβοηθούμε να υπάρξει αφαιρώντας τη φθορά της χρησιμότητας. Γι’ αυτό ένα όμορφο πιάτο δεν το βάζουμε στο τραπέζι, αλλά το κρεμάμε στον τοίχο. Το ίδιο με το κάδρο στη ζωγραφική. Βοηθάμε τον θεατή, να τηρεί αισθητική στάση στην ομορφιά.
Μια παροιμία λέει «το δώρο δε δωρίζεται». Αυτό το λέει για να μη χάνεται το πνεύμα του δωρητή. Ο δωρητής που μας το δωρίζει βάζει σ’ αυτό την ψυχή του. Πόνεσε για να το κάνει αρέσει. Το δώρο γίνεται από αγάπη και όχι από ιδιοτέλεια.
Σ’ ένα διήγημα του Τσέχωβ, κάποιο δώρο πέρασε από χέρι σε χέρι, και κατέληξε στον αρχικό δωρητή. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν ένα γυμνό. Οι δωρητές που ακολούθησαν τον αρχικό, δεν είχαν καμιά πνευματική επαφή με το δώρο.
Η ομορφιά είναι πάντοτε καινούρια. Ένας στίχος του Δαβίδ πάντα με συγκινούσε και δεν ήξερα γιατί ώσπου έμαθα ποια λέξη του στίχου ήταν για μένα η πιο δυνατή. Ο στίχος λέει «Άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν» (Ψαλμ. 32 (33) (Κάνετε για τον Κύριον καινούριο τραγούδι. Η λέξη που με συγκινεί πάντα είναι η λέξη «καινόν» (καινούριο). Η ομορφιά είναι πάντα καινούρια . Σαν τα λουλούδια που τ’ αγαπάμε. όσο είναι ολόδροσα. Κανένας δεν τ’ αγαπάει όταν μαραίνονται.
Το λυκόφως του υλισμού
Το σώμα πολεμάει την ψυχή. Κανείς δεν πιστεύει ότι το σώμα χωρίς το πνεύμα, είναι ο σκοπός της ζωής του. Αυτή είναι η ουτοπία του υλισμού. Ο υλιστής ενώ ζει χάρις στο πνεύμα, αρνείται ότι το πνεύμα υπάρχει ως οντότητα η οποία έχει το λόγο που υπάρχει στον ίδιο τον εαυτό της. Αυτός είναι ο λόγος που η πραγματική ελευθερία είναι πνευματική.
Το σώμα δεν γνωρίζει την ελευθερία και δεν αγωνίζεται γι’ αυτήν.. Με τον διωγμό του πνεύματος, ο μελλοντικός δικτάτορας θα είναι αιώνιος, όχι γιατί θα έχει ατέλειωτη ενέργεια στη διάθεσή του, αλλά γιατί δε θα υπάρχουν άνθρωποι, που γνωρίζουν την ελευθερία και αγωνίζονται γι’ αυτήν
Πώς εξηγούν τον προαιώνιο πόθο των αγωνιστών της ελευθερίας. Τί σημαίνουν τα λόγια «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή/ παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Η ψυχή πλάστηκε ως οντότητα πνευματική, για να την πολεμάει το σώμα; Έγινε η ψυχή για το σώμα; Ρωτήστε τους γέρους,, ποιός γεράζει και πεθαίνει; Γεράζει η ψυχή και πεθαίνει ή γεράζει το σώμα και πεθάνει και εις τάφον επείγεται. Δε μένει στη γη χωρίς την ψυχή ούτε λίγες ώρες. Το νεκρό σώμα ακόμα και του νέου λιονταριού σε τέσσερις ώρες σαπίζει.
Ο υλισμός προφανώς δεν θεωρεί τις σωματικές εμπειρίες του ανθρώπου ανώτερες από τις πνευματικές, ώστε να είναι σε θέση, να δίδουν στον άνθρωπο το νόημα της ζωής. Σε υλισμό δεν υπάρχει απάντηση από έρχεται και που πηγαίνει ο άνθρωπος.
Οι πρωτόγονοι διακρίνουν σε όλα τα πράγματα ένα πνεύμα. Το πνεύμα είναι πανταχού παρόν. Αλλά το σώμα περιορίζεται από τις γήινες διαστάσεις. Αν το σώμα είναι ο σκοπός της ζωής, γιατί το ζώο αδιαφορεί να το νεκρό σώμα;
Η ζωή είναι πνευματική. Ακόμα και τα ζώα αγαπούν το άλλο ζώο, όσο είναι εν τη ζωή. Χωρίς τη ζωή (το πνεύμα είναι η ζωή) το ζώο αδιαφορεί για τα σώματα των δικών του, αντίθετα με τον άνθρωπο, που τιμά τα σώματα και διατηρεί την ανάμνησή τους. Γνωρίζει στην ζωή του μετά το θάνατο τους δικούς του και επικοινωνεί μαζί τους στον ουρανό.
Το ζώο διαμορφώνονται από το περιβάλλον. Μόνο άνθρωπος διαμορφώνει ο ίδιος το περιβάλλον του και δεν διαμορφώνεται από αυτό.
