Κατακλυζόμαστε, το ξέρουμε και το ζούμε όλοι όπου κι αν είμαστε, καθημερινά από ένα σωρό άχρηστες και ασήμαντες για τη δημόσια και την προσωπική μας ζωή και για εμάς τους ίδιους πληροφορίες. Τις διαχέουν όχι οι γονείς, όχι οι συγγενείς και οι φίλοι, αλλά ό,τι κρύβεται επιμελώς πίσω απ’ αυτό που αποκαλούμε όλοι «Κοινή Γνώμη».
Ένα φίλτρο, ρε παιδιά, όμως, στηριγμένο στις αρχές, τις ιδέες και τις πατροπαράδοτες αξίες μας, θεωρώ ότι θα καθάριζε μια και καλή την ζωή μας από όλα τα για εκείνην περιττά! Συνάμα, θα τη βοηθούσε να κρατούσε σε κάθε γωνιά και κάθε ανθυποστιγμή της ανθρωπότητας τα πραγματικά χρήσιμα για τον καθένα και κοινωφελή και ωφέλιμα σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας…
Μα σε όσα ακούγονται άκριτα και ασυλλόγιστα για αυτά που γίνονται γύρω μας, όταν δεν ζητάνε τη γνώμη μας, καλό είναι οι σώφρονες να σιωπούμε, γιατί, παίζοντάς το ξερόλες υποκρινόμενοι ότι κοπτόμεθα για το κοινό συμφέρον, το συνηθέστερο αποτέλεσμα είναι η γελοιοποίησή μας. Να προτιμούμε την ουσιαστική δράση παρά ένα λόγο για το θεαθήναι. Ας βγάλουμε, λοιπόν, τις ωτασπίδες και τους μανδύες των υποκριτών και αυτό παρακαλώ να τ΄ ακούσουν όλοι, ιδίως όσες και όσοι θέλουν ντε καλά να μένουν στο προσκήνιο, αν και φελλοί, ήτοι ουτιδανοί, δηλαδή ρηχοί, ασήμαντοι, κενοί και ανύπαρκτοι…
Διαφορετικά, χάνουμε, ως κοινωνία και ως μεμονωμένα αυτής μέλη, τα πραγματικά σπουδαία και τα σημαντικά, αφού ξεπέφτουμε ως σύνολο να γεμίζουμε όχι πρότυπα προς μίμηση, αλλά, δυστυχώς, κακέκτυπα προς αποφυγήν!
Έτσι, αντί να τρέχουμε σε ανθοπωλεία ή ζαχαροπλαστεία για δήθεν εγκάρδιες ευχές στις μέρες που η παγκόσμια κοινότητα έχει ορίσει για τον πατέρα και τη μάνα αντίστοιχα, ας τρέξει ο νους μας στα παιδιά χωρίς γονείς και στους γονείς χωρίς παιδιά εξαιτίας των πολεμικών παιχνιδιών των πολιτικών…
