Συνήθως δεν επιδιώκουμε πάντα αυτό που μας συμφέρει περισσότερο. Υπάρχει κι ο αρνητικός εγωισμός, η επιθυμία γι’ αυτό που τελικά θα μας καταστρέψει.
Δείτε τώρα για παράδειγμα τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή. Κι η συμπεριφορά της Χαμάς των Παλαιστινίων με το ξεκίνημα ενός αιματοκυλίσματος, αλλά κι η αναμενόμενη αντίδραση από το Ισραήλ κι η απαίτηση της ηγεσίας του για εκδίκηση, θα οδηγήσουν και τους δυο λαούς σε ζοφερές καταστάσεις απ’ τις οποίες κανείς δε θα βγει νικητής.
Και συνεχίζοντας τον συλλογισμό με τον οποίο ξεκίνησα, σκεφτόμαστε με μια λογική που διαφέρει από το συναίσθημα και πάρα πολύ συχνά αυτό που νιώθουμε αντίκειται σ’ αυτό που χρειαζόμαστε. Ο έρωτας, το πάθος – αυτά είναι τα συναισθήματα – ή, γιατί όχι, το μίσος καλή ώρα, που μπορούν να μας οδηγήσουν στην καταστροφή, και πηγαίνουμε προς τα εκεί εν γνώσει μας, αλλά έχουμε την ανάγκη να συνεχίσουμε να το κάνουμε και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί.
Έτσι κι απ’ τους Ισραηλινούς αναμένουμε οδηγημένοι από το μίσος, να κάψουν, να καταστρέψουν, να ισοπεδώσουν, να σκοτώσουν αμάχους. Ο κίνδυνος όμως που εγκυμονεί, είναι να βρεθούμε μπρος σε μια σύρραξη δίχως τέλος, με απρόβλεπτα συνεπακόλουθα για όλους μας. Κι αυτό που θα καταφέρουμε είναι, να βιώσουμε τα επόμενα χρόνια μόνο τη φρίκη ενός πολέμου ο οποίος στερείται λογικής. Η επόμενη μέρα θα είναι φτιαγμένη με τα απομεινάρια συνθλιμμένων ονείρων.
Το φαγητό που φτιάχνουν οι Ισπανοί με τα απομεινάρια της προηγούμενης μέρας, το λένε ροπιαβιέχα. Επειδή λοιπόν δεν είμαι αισιόδοξος ότι το κυρίως πιάτο της επόμενης μέρας του πολέμου θα είναι κάτι το εξαιρετικό, ας ελπίσουμε τουλάχιστον, αν επιβιώσουμε, μιας ταπεινής ροπιαβιέχα. * (*διαβάζοντας τον Ισπανό συγγραφέα Rafael Chirbes).
