Δεν πάνε πολλές βραδιές, αφότου ονειρεύτηκα ότι βρήκα το λυχνάρι του Αλαντίν τυχαία στον δρόμο μου. Και το θρυλικό τζίνι μού έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα για τέσσερις ευχές…
Βγαίνω έξω από το σπίτι. Παρατηρώ τους ανθρωπότητα και τη ζωή μας: Η οικονομική κρίση των καιρών μας πλήττει κυρίως την φτωχολογιά· η πολιτική των δημαγωγών, στις μέρες μας, κατατρέχει τους λαούς· η ηθική δοκιμάζεται από τους ανήθικους και η δικαιοσύνη από τους άδικους· οι δυσίατες αρρώστιες πλήττουν ανεξαιρέτως όλους!
Θα ήθελα, λοιπόν, να έχουν όλοι οι άνθρωποι χρήματα, για να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί και να μπορούν να εξασφαλίζουν τα προς το ζην.
Θα ήθελα, επιπλέον, η πολιτική να λύνει τα προβλήματα των πολιτών· την ίδια ώρα, οι πολιτικοί να μην κοροϊδεύουν το ανθρωπολόι, αλλά να μας συμπαραστέκονται κάθε στιγμή της δημόσιας ζωής, να λύνουν τα υπάρχοντα αντί να γεννούν νέα.
Θα ήθελα και η επιστήμη να πατά γερά τα πόδια της στη γη και να πρωταγωνιστεί στον αγώνα για την πραγματική πνευματική καλλιέργεια και όχι την φαινομενική πρόοδο κάθε ανθρώπου και κάθε κοινωνίας· συνάμα οι επιστήμονες να είναι πρέπει ανιδιοτελείς πρωτοπόροι στο διαρκή αγώνα για την εξεύρεση των τρόπων και των μέσων, ώστε η καθημερινή ζωή των ανθρώπων να γίνεται διαρκώς καλύτερη και πιο ανθρώπινη χωρίς αρρώστιες και άλλα μικρομέγαλα εμπόδια.
Θα ήθελα, τέλος, μια σκάλα που να ανεβάζει τους ανθρώπους πάντα πιο ψηλά· ταυτόχρονα, όμως, να τους διδάσκει το σεβασμό στο Θεό και στο πλησίον και να τους κρατά στο ήθος τους, δίχως αλαζονεία και εγωισμό και ματαιοδοξία…
Καλά όλα αυτά, αλλά επειδή δεν πρόκειται να βρω ποτέ το λύχνο του Αλαντίν, το μόνο που συνιστώ σε όλες και όλους μας είναι να μην ξεχνούμε το οφειλόμενο χρέος μας ως πολιτών και ανθρώπων προς τους προγόνους και τους επιγόνους μας· κι αυτό το χρέος δεν είναι διαφορετικό ή ξένο προς το συνεχή και αδιάκοπο κοινό αγώνα για το δίκιο και το συνάνθρωπο, την αλήθεια και τη γνώση, την ειρήνη και την ελευθερία, την ευνομία και την αποτίναξη κάθε ζυγού στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή μας…
