Μπορεί να έχουν περάσει κάμποσες μέρες όμως, ψάχναμε την αφορμή για να γράψουμε “πέντε αράδες” παραπάνω όπως αυτές που αξίζουν σε κάτι… καλόπαιδα με όλη την έννοια όπως, ο Λευτέρης Ψυχουντάκης. Σα να ‘ναι χθες όταν έφυγε από το Ρέθυμνο και την ΕΑΡ 2000 κι έψαξε να βρει την ποδοσφαιρική του Ιθάκη φτάνοντας να παίξει στις ακαδημίες ως και την Κ21 του Παναθηναϊκού.
Παρ’ ότι διακρίθηκε, δεν κατάφερε να παίξει στην μεγάλη ομάδα. Δεν ήταν κι εύκολο, ιδίως τότε… Παρ’ όλα αυτά, την… ποδοσφαιρική του Ιθάκη, τη βρήκε σε αρκετές ομάδες που κέρδισαν από αυτόν και κέρδισε κι εκείνος, εμπειρίες, τίτλους, φίλους…
Μαρκό, Κορωπί, Δόξα Βύρωνα, Αστέρας (Γ’ Εθνική), Χαϊδάρι, Νέα Ιωνία, Άγιαξ Ταύρου, ΑΟ Χανιά, Κισσαμικός, Αστέρας Ρεθύμνου, ΑΕ Μυλοποτάμου και πάλι Αστέρας Ρεθύμνου που έμελλε να είναι και το σωματείο όπου έδεσε τους ποδοσφαιρικούς του κάβους, ήταν τα λιμάνια από τα οποία πέρασε.
Η τέχνη δεν ξεχάστηκε ποτέ. Άλλωστε η εμπειρία γίνεται σύμμαχος ένα παραπάνω όταν αγωνίζεσαι στα μετόπισθεν και έχεις την άνεση να κρατιέσαι σε καλή φόρμα όπως ο Λευτέρης. Άψογος συμπαίκτης για όλους, αφιερωμένος στην οικογένειά του και στις ακαδημίες του Αστέρα, κρατούσε αγόγγυστα ένα χαμηλό προφίλ που έβγαινε εντελώς φυσικά.
Φέτος λοιπόν στα 40 του, φρόντισε να λάβει την απόφαση να αφήσει την ενεργό δράση. Και το έκανε τόσο όσο… Όπως όταν έκοβε τους αντιπάλους του. Δίχως τον συνήθη δυναμισμό (αν και από αυτόν σωματοδομικά διαθέτει μπόλικο) που χρησιμοποιούν οι κεντρικοί αμυντικοί.
Τελευταίος του αγώνας έμελλε να είναι αυτός απέναντι στον Αστέρα Περάματος (νίκη με 5-2) μέσα στη Σοχώρα. Οι συμπαίκτες του, δικαιωματικά του δημιούργησαν μια ανθρώπινη αψίδα κι εκείνος πέρασε από μέσα κρατώντας από το χέρι τον έναν από τους δύο υιούς του, τον Ηλία και φορώντας ένα χαμόγελο αμηχανίας αλλά και αβίαστου ήθους όπως αυτό που τον συντρόφευε καθ’ όλη την πορεία της ποδοσφαιρικής του καριέρας.
