Πρόσφατα στις πανελλήνιες εξετάσεις λέγεται ότι υπήρξε η πιο μεγάλη κυβερνοεπίθεση από χάκερς στο ελληνικό διαδίκτυο, δημιουργώντας αρκετά προβλήματα στις εξετάσεις. Η αντιπολίτευση έκανε την ανάλογη κριτική της, όπως άλλωστε είναι η δουλειά της. Η μεγάλη έκπληξη όμως προσήλθε από τον πιο συνεπή γυρολόγο της πολιτικής τον Γρηγόρη Ψαριανό, με θητεία στα κόμματα ΔΗΜΑΡ – ΚΙΝΑΛ – ΠΟΤΑΜΙ – ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Ο ίδιος είχε δηλώσει παλιότερα σε συνέντευξή του πως είναι αποτυχημένος ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής, δημοσιογράφος, οικονομολόγος και επιχειρηματίας, αλλά «επιτυχημένος τουρίστας στα κόμματα!!!».
Ο τουρίστας της πολιτικής λοιπόν θεωρεί ότι υπάρχουν καθηγητές που… «πανηγυρίζουν» για τις κυβερνοεπιθέσεις στην Τράπεζα Θεμάτων και με ένα οχετό ύβρεων τους αποκαλεί «καθάρματα», «σκουλήκια», «αλήτες», «αρχιμαφιόζους», που πρέπει να απολυθούν!!!
Είναι γνωστές οι κατά διαστήματα μάλλον εξωφρενικές τοποθετήσεις του από τα έδρανα της βουλής, αλλά η συγκεκριμένη είναι από τις κορυφαίες! Αν είναι αλήθεια αυτό που διάβασα ψάχνοντας στο διαδίκτυο, ότι πήρε πτυχίο στα πενήντα του χρόνια, θα πρέπει να έχει πολλά απωθημένα με την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς. Γιατί δεν εξηγούνται αλλιώς οι κατά διαστήματα δηλώσεις του για την εκπαίδευση με απαράδεκτο λεξιλόγιο όπως: «Στα σχολεία γάμα τα γράμματα σπουδάματα, Του Θεού τα πράματα φτύσ’ τα τους κατάμουτρα» και άλλα χυδαία που δεν μπορούν να γραφτούν εδώ. Αλλά το διαχρονικά μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος και οι δηλώσεις του, όσο ότι ο ελληνικός λαός ψηφίζει τέτοια άτομα να τον εκπροσωπούν στη βουλή!
Διαχρονικά η μεγαλύτερη ανθρώπινη εφεύρεση ήταν είναι και θα παραμείνει η εκπαίδευση, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να την απαξιώνουν, για λόγους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, παρ’ ότι κι αυτοί, χωρίς την ανάλογη εκπαίδευση που έλαβαν, δεν θα μπορούσαν να έχουν λόγο πουθενά. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, γιατί υπάρχει τέτοια προκατάληψη για τους εκπαιδευτικούς; Μερικές εξηγήσεις και επισημάνσεις, ίσως μπορούν να δοθούν από τα παρακάτω, ειδικότερα σε άτομα που σκέπτονται για τους εκπαιδευτικούς όπως ο κ. Ψαριανός.
Ας δούμε λίγο περιληπτικά, για όσους θέλουν να καταλάβουν, τι ακριβώς κάνουν οι εκπαιδευτικοί! Αντιμετωπίζουν καθημερινά μια δύσκολη μάχη, για να βάλουν στα παιδιά τις βάσεις που χρειάζονται για να πετύχουν στη ζωή. Και πρέπει να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια να κρατήσουν το ενδιαφέρον τους στη σημερινή ψηφιακή εποχή. Πολλοί εκπαιδευτικοί καταλήγουν να ξοδεύουν πολλά χρήματα από την τσέπη τους για να πάρουν τα απαραίτητα υλικά για να κάνουν την τάξη να λειτουργήσει. Διαπαιδαγωγούν τα παιδιά μπολιάζοντας τα με αξίες, ήθη και ιδανικά που δυστυχώς πλέον δεν τα μαθαίνουν οι γονείς στο σπίτι.
Η παρακάτω ιστοριούλα για τους εκπαιδευτικούς είναι αρκετά ενδεικτική. Κάποτε ένας πολύ πλούσιος και υπερόπτης επιχειρηματίας προσπαθούσε να μειώσει την δουλειά μιας εκπαιδευτικού λέγοντας ότι δεν πρόσφερε αρκετά με τη δουλειά της, αλλά αυτή του έδωσε ένα ανεκτίμητο μάθημα.
Παρουσία πολλών καλεσμένων σε μια δεξίωση ο επιχειρηματίας μιλούσε απαξιωτικά για τους εκπαιδευτικούς και ξερόλας καθώς ήταν, αποφάσισε να τους τα εξηγήσει.
Έθεσε το ερώτημα, «Τι να μάθει ένα παιδί από κάποιον που αποφάσισε ότι η καλύτερη προοπτική στη ζωή του ήταν να γίνει δάσκαλος;». Για να τονίσει το επιχείρημά του γύρισε και ρώτησε την καλεσμένη εκπαιδευτικό. «Κυρία μου είσαι δασκάλα. Απάντησε ειλικρινά. Πόσα κερδίζεις;»
Η δασκάλα που είχε τη φήμη της τίμιας και ειλικρινούς, απάντησε, «Θέλεις να ξέρεις στ’ αλήθεια πόσα κερδίζω;» (Σταμάτησε για λίγο και μετά άρχισε…)
«Λοιπόν, κάνω τα παιδιά να δουλεύουν περισσότερο από ότι νόμιζαν ότι μπορούν. Κάνω έναν μαθητή του έξι (6) να αισθάνεται σαν να έχει κερδίσει μετάλλιο τιμής. Κάνω τα παιδιά να κάθονται για 40-45 λεπτά στην τάξη όταν οι γονείς τους δεν μπορούν να τα κάνουν να καθίσουν πέντε λεπτά χωρίς ένα τάμπλετ ή μια ταινία. «Θέλεις πραγματικά να μάθεις τι κερδίζω;» (Σταμάτησε πάλι και κοίταξε κάθε καλεσμένο στα μάτια). «Κάνω τα παιδιά να αναρωτιούνται. Τα κάνω να ρωτάνε. Τα κάνω να ζητάνε συγγνώμη και να το εννοούν. Τα κάνω να σέβονται και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, μιας και οι περισσότεροι γονείς πλέον δεν τα μαθαίνουν, αυτονόητα όπως όφειλαν στο σπίτι».
«Τα μαθαίνω πώς να γράφουν και μετά τα κάνω να γράφουν. Το πληκτρολόγιο δεν είναι το παν. Τα κάνω να διαβάζουν, να διαβάζουν, να διαβάζουν. Τα κάνω να δείχνουν όλη την εργασία τους στα μαθηματικά. Να χρησιμοποιούν το μυαλό που τους έδωσε ο Θεός και όχι το κομπιουτεράκι που έφτιαξε ο άνθρωπος. Κάνω τους μαθητές μου από άλλες χώρες να μαθαίνουν ό,τι χρειάζεται να ξέρουν για τη γλώσσα μας αλλά και να διατηρούν τη μοναδική δική τους πολιτιστική ταυτότητα. Κάνω την τάξη μου ένα μέρος που όλοι οι μαθητές μου αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι. Τέλος, τους κάνω να καταλάβουν ότι αν χρησιμοποιήσουν τα χαρίσματα που τους δόθηκαν, δουλέψουν σκληρά και ακολουθήσουν την καρδιά τους, μπορούν να πετύχουν στη ζωή. (Σταμάτησε για μια τελευταία φορά και μετά συνέχισε).
«Έτσι, όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να μου κάνουν κριτική για το πόσα κερδίζω, μπορώ να έχω το κεφάλι ψηλά και να μην δίνω σημασία, γιατί ξέρω ότι είναι αμαθείς. Θέλεις λοιπόν να ξέρεις τι κερδίζω; Το κέρδος μου είναι ότι εγώ κάνω τη διαφορά στη ζωή όλων σας, μορφώνοντας τα παιδιά σας και προετοιμάζοντάς τα να γίνουν αρχιτέκτονες και γιατροί και μηχανικοί και δικηγόροι.
Αλήθεια; Εσείς τι κερδίζετε Κύριε;». Αυτός κοιτάζοντας το πάτωμα πλέον, δεν είπε κουβέντα…
Αλλά και ο νομπελίστας Γάλλος συγγραφέας Anatole France, 1844-1924 είχε πει για τον εκπαιδευτικό ότι: Τον εκπαιδευτικό τον φοβούνται πολλοί γιατί μπορεί να «συνωμοτεί» με τα παιδιά. Όταν τον ρωτούν αν έχει παιδιά απαντάει «εκατοντάδες!» Είναι εκείνος που ακούει με λαχτάρα το «γεια σας κύριε» αμέτρητες φορές τη μέρα. Τον ενδιαφέρουν πιο πολύ οι μαθητές του από το μάθημα. Έχει για κίνητρο την αγάπη του για τα παιδιά και όχι την αγάπη των παιδιών για ’κείνον. Είναι αυτός που ανάβει φωτιές στο μυαλό των παιδιών. Που θέλει να είναι πάντα ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει για να το ερωτεύονται και οι μαθητές του. Είναι η βόμβα παιδείας που θέλουν να απενεργοποιήσουν πριν εκραγεί σε ανεξέλεγκτο φως. Που πασχίζουν να τον αποδυναμώσουν γιατί φοβούνται το αυτονόητο που ρόλος του απαιτεί : να επηρεάζει! Που θέλουν να τον ελέγχουν γιατί φοβούνται ότι δια-μορφώνει το αύριο. Που προσπαθεί να είναι σεμνός υπηρέτης της μάθησης και όχι φωτεινός παντογνώστης. Που θέλει να εντυπωσιάζεται παρά να εντυπωσιάζει. Είναι εκείνος που του απαγορεύουν να ζητάει οικονομική αξιοπρέπεια γιατί κάνει λειτούργημα! Που οι γονείς τον βλέπουν ως ανταγωνιστή και συγκρίνονται μαζί του. Που θέλει να διδάσκει και όχι να δασκαλεύει. Που δεν ξεχνάει εκείνον τον μελαγχολικό μαθητή που κάθεται μόνος του στο τελευταίο θρανίο. Ο εκπαιδευτικός έχει διάφορα ονόματα: «καθηγητής, δάσκαλος, νηπιαγωγός». οι μαθητές όμως για ’κείνον, έχουν πάντα το ίδιο όνομα : «παιδιά!»
Είναι αυτός που χαίρεται όταν τον στριμώχνουν οι ερωτήσεις των μαθητών του. Που βλέπει τους βαθμούς και τις εξετάσεις ως αναγκαίο κακό και όχι ως αυτοσκοπό. Που κατσουφιάζει με τις λέξεις επίδοση και απόδοση και χαμογελάει με τη λέξη προσπάθεια. Που δεν θέλει τίποτα άλλο να κάνει, δεν νιώθει ότι τίποτα άλλο έχει τόση αξία. Που αν και λαχταρά και ξέρει ότι δικαιούται λίγη αναγνώριση παραπάνω, λέει δεν πειράζει, αφού κάνει αυτό που αγαπά. Είναι η σήραγγα που ενώνει δύο παράλληλα σύμπαντα, των μεγάλων και των μικρών. Που με χαρά γίνεται ο κυματοθραύστης για τα παιδιά αλλά απεχθάνεται να γίνεται ο σάκος του μποξ ή ο αποδιοπομπαίος τράγος για τους μεγάλους. Που η καρδιά του μένει παιδική και που πληγώνεται στη γενίκευση μεμονωμένων πράξεων κάποιων, που ψευδεπίγραφα φέρουν τον ίδιο τίτλο. Που όταν αντιδρά σε νόμους και διατάγματα είναι γιατί νιώθει ευθύνη και όχι γιατί είναι αντιδραστικός. Που είναι ο πιο σκληρός αξιολογητής του εαυτού του και που ποτέ δεν του βάζει άριστα. Που δεν θέλει να είναι πρότυπο για τους μαθητές του αφού λαχταράει να γίνουν καλύτεροι από αυτόν. Που δεν μπορεί να γιορτάσει την «ημέρα του εκπαιδευτικού» όσο η εκπαίδευση υποφέρει. Γι’ αυτό κάποιοι φοβούνται τον εκπαιδευτικό. Γιατί μπορεί και να μυήσει τα παιδιά στη συνωμοσία της γνώσης και τότε μπορεί να κάνουν αυτό που τρέμουν οι λίγοι περισσότερο, να αποφασίσουν να αλλάξουν τον κόσμο!.
Βλέποντας τον κάθε Ψαριανό βουλευτή στην ελληνική βουλή, να ξεστομίζει χυδαία απαράδεκτες εκφράσεις, αναρωτιέμαι τι κάνουν οι ηγεσίες των κομμάτων γι’ αυτό. Στο μυαλό μου στριφογύρισε αυτό που είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ… «κάθε λαός έχει την εξουσία που του αξίζει».
Καλό θα ήταν την επόμενη φορά που ο κάθε Ψαριανός θα μιλήσει για τους εκπαιδευτικούς να σκεφτεί λίγο τα παραπάνω, μιλώντας με λογική και όχι με τα όποια απωθημένα του…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου -Ε:11 Φυσικής αγωγής
