(Θουκ. Ιστορίαι, Βιβ. 2, κεφ. 82 παρ. 2)
Στην τηλεοπτική θέα του αίματος
-και προπαντός του αθώου παιδικού-
που ρέει διαρκώς στη γειτονιά μας,
είναι – δεν είναι; – άξιο απορίας
το πόσο η Ανθρωπότητα διδάχτηκε
απ’ τα δεινά του πολυμήχανου Πολέμου,
του διαχρονικού… «διδάσκαλου της Βίας»,
όπως η επικράτηση των άκρατων ενστίκτων,
η απαξίωση και η μεταξίωση των αξιών,
η μετουσίωση του έλλογου σ’ άλογο ον
και του κοινωνικού σ’ αντικοινωνικό,
η αποκτήνωση του ανθρώπου
και της απανθρωπιάς η εξακτίνωση,
η εργαλειοποίηση οσίων από ανόσιους,
οι άπειροι νεκροί αλλά και οι ανάπηροι,
οι υλικές καταστροφές και οι βανδαλισμοί,
τα χαροκόπια του Χάρου μες στα χαρακώματα,
οι ευωχίες φρίκης των γυπών και των κοράκων,
οι κακουχίες των ρακένδυτων ή ψυχικά ρακών,
η πείνα, η ταπείνωση, η σκλαβιά, η προσφυγιά
και ο ακαταπόνητος ο «μνησιπήμων πόνος»
που ανατροφοδοτεί «πλουσιοπάροχα» την
εκδικητικότητα ή αντεκδικητικότητα
σ’ ένα ατέλειωτο «κύκλο αίματος»,
όπου συγχέονται αιτιατά και αίτια
ή αίτια και αφορμές!
* * *
Η Ιστορία τελικά διδάσκει πως η Ανθρωπότητα
πολύ ρηχά διδάσκεται από την Ιστορία και ότι
έτσι αναπαράγονται οι αιμολάγνοι γενοκτόνοι,
οι αρειμάνιοι μακελάρηδες του Άρη,
οι πολεμοκάπηλοι ή οι «άσπιλοι» Πόντιοι Πιλάτοι!
Όμως ο Άνθρωπος είναι «φύση» κι «υπερφύση».
γι’ αυτό κι αναδημιουργεί Πολιτισμό Ειρήνης.
Ίσως κάποτε – όταν η ισχύς της Αγάπης
υπερισχύσει της αγάπης για ισχύ
και του Δικαίου η πυγμή πετάξει
στον Καιάδα το «δίκαιο» της πυγμής –
κατισχύσει η Ειρήνη της Πολεμαίας Ύδρας!
Αν είναι αυτό ουτοπικό, η Διαρκής Ειρήνη
ποτέ δεν θα βρει τόπο να σταθεί!
* * *
Ούτως ή άλλως, όμως, τώρα
δεν είναι λύση μα… παράλυση
η «αφωνία», «τυφλότητα» η «ακοΐα»,
που η όποια «ρεάλ πολιτίκ» υπαγορεύει,
μπροστά στις θηριωδίες και προπαντός
τις φρικιαστικές εικόνες των παιδιών
που λιμοκτονούν ή σφαγιάζονται
από τους σύγχρονους Ηρώδηδες!
