«Όχι δεν γίνεται..δεν μπορώ».
«Έλα προσπάθησε… θα δεις. Το πρώτο βήμα είναι δύσκολο. Έπειτα όλα παίρνουν το δρόμο τους».
«Όχι σου λέω… είναι τρομακτικό… Φοβάμαι».
«Τι φοβάσαι;».
«Την αποτυχία… τη μοναξιά… την απώλεια… την ασθένεια… τον θάνατο».
«Μα αφού δεν είμαστε μόνοι… το γνωρίζεις καλά μέσα σου αυτό… Πάντα υπάρχει βοήθεια».
«Δεν ξέρω… Ναι το αισθάνομαι… αλλά και πάλι φοβάμαι… τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνω μόνος/η μου…».
Στον παραπάνω εσωτερικό διάλογο… ψυχής έχουμε βρεθεί σχεδόν όλοι μας… Αλήθεια ποιος δεν έχει συνομιλήσει έτσι με τον εαυτό του κάθε φορά που είναι να πάει ένα βήμα παραπέρα… να κάνει την προσωπική του υπέρβαση;
Είτε πρόκειται για ένα μεγάλο είτε για ένα μικρό βήμα, διαφορετικό από τα συνηθισμένα τα καθημερινά μας… εκείνα του βολέματος… η αντίδραση του νου, είναι κάθε φορά πλήρως αντιδραστική. Σαφώς και είναι η δουλειά του να μας προστατεύει με τη λογική, όμως τον έχουμε αφήσει ανεξέλεγκτο, να παίρνει όλα τα ηνία και να μας οδηγεί στο φόβο, τον πανικό και την αδράνεια. Και έτσι οι συνάψεις στον εγκέφαλό μας, παραμένουν αδρανείς… με αποτέλεσμα τη γήρανση τη νοητική πρώτα και έπειτα τη γενικότερη.
Κι όμως …έχουμε γεννηθεί για να είμαστε άφοβοι… χαρούμενοι… δραστήριοι… δημιουργικοί. Με ενέργεια ελεύθερη που απλώνεται ολόγυρα …και δε συρρικνώνεται από φόβο…
Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δεν θα πέσεις… δεν θα αποτύχεις… ιδιαίτερα εάν ξεκινάς με φοβίες το πιο πιθανό είναι ότι αυτό και θα έλξεις.
Όμως συνήθως η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς… και αυτό ισχύει… «Συν Αθηνά και χείρα κίνει…» έλεγαν οι πρόγονοί μας… καθόλου τυχαία. Και εάν δεν δοκιμάσεις, δε θα μάθεις ποτέ τι θα γινόταν εάν…
Τόλμη, υπομονή, επιμονή, μάθηση και προσπάθεια. Όχι παραίτηση αλλά νέες γνώσεις, νέες εμπειρίες… Για να κρατηθούμε σε ισορροπία οφείλουμε να κινούμαστε… όπως ακριβώς στο ποδήλατο. «Τα πάντα ρει…» εξάλλου.
Αν συνειδητοποιήσουμε το πόσο προσωρινή είναι η ζωή μας… και ότι η πραγματική ζωή δεν είναι η τωρινή αλλά η μετέπειτα η πνευματική, ίσως αντιληφθούμε το πόσο σημαντικό είναι να τη ζήσουμε μέσα από εμπειρίες και δράση που μας εξελίσσουν, παρά μέσα από το βόλεμα και τη ζώνη ασφαλείας μας.
Και κάτι ακόμα. Όταν ξεκινάς μια προσπάθεια με την απόλυτα καλή προαίρεση, αισιόδοξη διάθεση και σκέψη… Όταν χαμογελάς από καρδιάς στους ανθρώπους που συναλλάσσεσαι καθημερινά, όταν βλέπεις τον κόσμο με αγάπη μέσα από την καρδιά ενός μικρού παιδιού, να είστε βέβαιοι ότι οι εμπειρίες σας θα είναι πολύ θετικότερες από εκείνες που προσελκύουμε όταν είμαστε καχύποπτοι και αρνητικοί στην αγάπη… Εάν λαμβάνουμε ως μαθήματα τις όποιες δυσκολίες μας τυχαίνουν, δε θα δυσανασχετούμε, δε θα νοιώθουμε αδικημένοι… δε θα γκρινιάζουμε, δε θα τα βάζουμε με το Θεό και τους ανθρώπους… γιατί γνωρίζουμε ότι κάτι έχουμε να μάθουμε μέσα από κάθε εμπειρία ζωής.
«Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι σαν τίποτα να μην είναι θαύμα και ο άλλος είναι σαν όλα να είναι ένα θαύμα» έχει πει ο μεγάλος Einstein.
Άλμα στο κενό λοιπόν… με Πίστη, Αισιοδοξία και Εμπιστοσύνη!!
Και ίσως κάπου εκεί αισθανθείς το Θεϊκό σου δίχτυ ασφαλείας… που θα έχει ήδη απλωθεί γύρω σου…
