Ένας διαφορετικός Δεκαπενταύγουστος: η γιορτή του «Ευχαριστώ»

      Δεκαπενταύγουστος στις Μαργαρίτες. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμήσαμε την ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου με τη χοροεσπερίδα του χωριού μας. Σε μέρες «διαφορετικές» όμως, όπως είναι αυτές που ζούμε, δεν μπορούσαμε παρά να είμαστε κι εμείς διαφορετικοί. Επιστρατεύσαμε τις θετικές δυνάμεις μας για να χτυπήσουμε το «μαύρο» του καιρού μας. Συνοδευμένοι από τις γλυκές μελωδίες του Δημήτρη Σγουρού και του Trio Daulute, κάναμε τη δική μας πρόταση αντίδρασης απέναντι στις δυσκολίες που μας απειλούν καθημερινά. Γιορτάσαμε το «Ευχαριστώ».
      Αφορμή πήραμε από έναν συγχωριανό μας, ο οποίος μας ανακοίνωσε την επιθυμία του να ευχαριστήσει ένα παλιό τεχνίτη του πηλού, που τον δίδαξε την τέχνη, και χάρη σ’ αυτήν έθρεψε την οικογένειά του μέχρι σήμερα. Σπάνιο φαινόμενο να πεις «ευχαριστώ» σε κάποιον, μετά από τόσα χρόνια. Ή να πεις γενικά ευχαριστώ, αυτές τις μέρες τις δύσκολες -δεν έχεις ούτε κέφια ούτε αντοχή. Τώρα όμως, συνειδητοποιήσαμε κι εμείς, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή, τώρα που διαπιστώνεται κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση αξιών, και μάλιστα κρίση που πηγαίνει πολλές δεκαετίες πίσω. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα. Γιατί το ευχαριστώ από μόνο του είναι μια αξία, και οπωσδήποτε μια από τις πιο ουσιαστικές πράξεις στη ζωή μας. Δεν έχει να κάνει με την επιφάνεια και το λούστρο των σχέσεων, αλλά με τη βαθύτερη αλήθεια μας, και οπωσδήποτε με τη γενναιότητά μας. Γι’ αυτό είναι και δύσκολο να ειπωθεί.
      Σκεφτήκαμε λοιπόν, ν’ αφιερώσουμε το βράδυ της χαράς μας, στις 15 Αυγούστου, στην αξία που βρίσκεται στο «Ευχαριστώ». Όχι άλλες γκρίνιες, όχι άλλη στοχοποίηση συνανθρώπων. Να αντισταθούμε σ’ αυτό το τέρας της αλληλοφαγωμάρας που θέλει να μας κατασπαράξει, με το φως του Ευχαριστώ μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι δύσκολες μέρες δεν οφείλονται στους γύρω μας. Είμαστε όλοι μας θύτες, αλλά και θύματα, σε κάποιο βαθμό. Κι έπειτα να θυμηθούμε τους γονείς που μας μεγάλωσαν, τους άλλους ανθρώπους που μας στηρίζουν, κάποιους άλλους που μας διαμόρφωσαν, γιατί αυτό που είμαστε είναι γέννημα πολλών επιρροών: ίσως όχι τόσο των δασκάλων μας του σχολείου, όσο των δασκάλων μας στην κοινωνία. Ίσως και των φίλων μας, που μας βοηθούν σε όσα κάνουμε, ίσως και των «εχθρών» μας, που με το δικό τους τρόπο μας κάνουν πιο πεισματάρηδες, και «μας υποχρεώνουν να νικάμε όταν όλα μοιάζουν χαμένα».
      Το βράδυ λοιπόν της γιορτής μας μοιράσαμε λευκά χαρτάκια στους γλεντιστάδες, και τους παρακινήσαμε να ευχαριστήσουν, αν νιώθουν κι εκείνοι την ανάγκη, οποιονδήποτε θα ήθελαν, αλλά δεν έτυχε να τους δοθεί ακόμα η ευκαιρία. Το γλέντι συνεχίστηκε, με τα ευχαριστήρια χαρτάκια να περνάνε από το ένα χέρι στο άλλο, ή με τις ευχαριστήριες σκέψεις να πετάνε προς άλλα πρόσωπα που δεν παρίσταντο στη γιορτή. Από μόνο του ένα «ευχαριστώ» είναι μια πόρτα που ανοίγει, ένα χαμόγελο, μια μικρή νίκη για όποιον το τολμήσει, όχι μόνο για όποιον το δεχτεί.
      Αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας τη σκέψη μας. Σίγουρα δεν είναι μόνο δικό μας παιδί αυτή η κίνηση, όπως φάνηκε. Άξιος ο μισθός εκείνου που έδωσε το πρώτο φως. Το μεταδίδουμε με την ελπίδα ότι ίσως γεννήσει κι άλλες ιδέες φωτός που θα ταξιδέψουν στην κοινωνία μας.
      Είμαστε βέβαιοι ότι όταν τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν, τότε γίνονται και τα καλύτερα βήματα της ανθρωπότητας προς τα εμπρός. Ας τους δώσουμε λοιπόν εμείς την ώθηση προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Ας είναι αυτή η κατεύθυνση η ανακάλυψη του συνανθρώπου δίπλα μας, η ευγένεια, η στήριξη κι η ενότητα μεταξύ μας. Το οφείλουμε στον Άνθρωπο μέσα μας, για να πάρει δύναμη, ν’ αντέξει στα στραβά και στα ζόρικα του καιρού μας.