Σε πάρα πολλά πανηγύρια, γάμους, γλέντια, έπαιζε ο Μανώλης χωρίς ενισχυτή ήχου και η γλυκόλαλη λύρα του σε μάγευε και σε ανέβαζε στα ουράνια. Θυμάμαι, από νεαρός, τις καντάδες που γίνονταν και πόσο χαρά παίρναμε όταν στη βαθιά και ήσυχη νύχτα του χωριού ακούγαμε, από το κρεβάτι, το γλυκό παίξιμο της λύρας από το Μανωλάκι. Αργότερα σαν φοιτητές ανυπομονούσαμε να έρθουν οι γιορτές, να κατέβομε στο Φουρφουρά και να οργανώσομε το παρεάκι πάντα με το Μανωλάκι και το λαουτιέρη Λευτέρη Μουρτζανό. Αυτό το παρεάκι ξεκινούσε από σπίτι σε σπίτι και κατέληγε σχεδόν πάντα στην «Πλαταία» του χωριού για να γίνει ένα γλέντι αξέχαστο με χορούς σε πολλαπλούς κύκλους γύρω από τον Πλάτανο.
Ο Μανώλης Διαμαντάκης προσέφερε αφιλοκερδώς τη χαρά στους συγχωριανούς του. Τους έκανε, με τη λύρα του, να ξεχνούν τα βάσανα, την κούραση και τους έδιδε κουράγιο και ελπίδα στη ζωή. Ήταν αγαπητός από όλους. Είχε ταλέντο στο δοξάρι του και έπαιζε σπάνιους σκοπούς. Δεν επεδίωξε τη δημοσιότητα και το έργο του δεν διασώθηκε. Από κάποιες τυχαίες ηχογραφήσεις ο γιος του, παπά Παντελής, κατάφερε να διασώσει λίγο από το έργο του. Όλοι εμείς που τον ζήσαμε νοιώθομε ένα μεγάλο κενό. Οι φίλοι του και σύσσωμο το χωριό τον αποχαιρέτησε όπως του άξιζε. Πάντα θα τον θυμόμαστε.
Θεόδωρος Μαράκης