Ο στόχος φυσικά ήταν να υπάρξει μια πρώτη επαφή, ώστε οι επισκέψεις μας να επαναλαμβάνονται ανά τακτά διαστήματα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο τις γιορτινές ετούτες ημέρες, που αρκετοί σύλλογοι ή ιδιώτες, όλο και περισσότερο ευαισθητοποιούνται παρασυρόμενοι από το πνεύμα των ημερών ή επειδή απλά είθισται να γίνονται τότε, οι επισκέψεις που θα χαρίσουν κάποιες διαφορετικές νότες χαράς, στους γέροντες και τις γερόντισσες που φιλοξενούνται στους οίκους Ευγηρίας.
Είχαμε προετοιμαστεί ελάχιστα. Θελήσαμε να ερμηνεύσουμε τραγούδια παλιά που οι περισσότεροι από εκείνους θυμούνται, καθώς επίσης να τους παρουσιάσουμε και μερικά σκετσάκια που ήδη γνωρίζαμε από την προηγούμενη μικρή μας παράσταση πριν λίγες ημέρες.
Ο εμψυχωτής μας και δάσκαλος δυστυχώς ασθένησε ξαφνικά, οπότε εμείς έπρεπε να παρουσιάσουμε κάτι όμορφο έστω και χωρίς την καθοδήγησή του.
Γρήγορα, την ανησυχία μας, κάλυψε η διάθεση για προσφορά του ελάχιστου… από το περίσσευμα της ψυχής μας στους απλούς αυτούς ανθρώπους που ακόμα και με μια γλυκιά κουβέντα, γνωρίζαμε ότι θα μπορούσε να αλλάξει η ημέρα τους.
Έτσι με το σύνθημα ότι η πρόθεση μετράει και η ειλικρινής μας διάθεση για επικοινωνία με τους απόμαχους ήρωες της ζωής… συγκεντρωθήκαμε στον προαύλιο χώρο του Γηροκομείου μας.
Η ώρα ήταν δέκα το πρωί και οι είκοσι περίπου τρόφιμοι που μπορούσαν να παρευρεθούν στο μικρό σαλόνι, ήταν ήδη εκεί. Το προσωπικό του Ιδρύματος, απίστευτα λιγοστό στον αριθμό, μας υποδέχθηκε με πολύ φιλικό και πρόσχαρο τρόπο. Είναι αλήθεια ότι η εργασία σε τέτοιους χώρους απαιτεί εκτός από την ανάλογη διάθεση και ένα μεγάλο απόθεμα Αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Για μένα θεωρείται λειτούργημα. Δεν είναι ένα απλό επάγγελμα όταν γίνεται σωστά και εκπέμπει σεβασμό και ανθρώπινη υποστήριξη προς τον υπέργηρο.
Αφού είχαμε την πρώτη γνωριμία μαζί τους, με ζεστή και ανθρώπινη επαφή, αφεθήκαμε στη ροή των θεμάτων που είχαμε ετοιμάσει με πολύ αγάπη. Αρκετή αμηχανία στην αρχή που όμως έφυγε έπειτα από λίγα λεπτά. Η ανταπόκριση από τις περισσότερες γερόντισσες (γιατί το γυναικείο φύλο και εδώ υπερτερούσε… στον αριθμό) ήταν άμεση, ζεστή και δυναμική συγχρόνως.
Αρκετές είχαν χιούμορ, διάθεση και φαίνονταν να διασκέδαζαν την παρουσία μας εκεί. Εκτός από κάποια κυρία που αποκοιμήθηκε, προς απογοήτευσή μας, όλοι οι υπόλοιποι συμμετείχαν στη φιλότιμη προσπάθειά μας. Μάλιστα κάποιος κύριος μας «κέρασε» λίγες από τις μαντινάδες που θυμόταν και μας συγκίνησε με τη διάθεσή του να μας ευχαριστήσει. Μια γιαγιά ήθελε να τραγουδήσουμε αντάρτικα …σαν την αντάρτισσα καρδιά που κουβαλούσε μέσα της.
Η ώρα κύλησε πολύ ευχάριστα και για μας και για εκείνους που δεν έβρισκαν λόγια να μας ευχαριστήσουν όταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε… Υποσχεθήκαμε να ξαναπάμε.
«Να είστε μαζί με τις οικογένειές σας παιδί μου…».
Λόγια αυθόρμητα, χέρια ρυτιδιασμένα, μάτια σβησμένα που όμως έκρυβαν ένα απίστευτο εσωτερικό φως… στους περισσότερους από αυτούς. Μας συγκίνησαν… Δεν θέλαμε να το δείξουμε… δεν έπρεπε. Είχαμε πάει για να τους ενθαρρύνουμε και όχι να κλάψουμε μαζί τους…
Όμως, πώς να τα καταφέρεις να κρατηθείς όταν έχεις μπροστά σου μια γριούλα χωρίς μαλλιά με λιγοστές τριχούλες στο κεφάλι, που σκύβει και σου φιλάει τα χέρια για να σου δείξει την ευγνωμοσύνη της…
Πώς να μην επηρεαστείς από τα δακρυσμένα μάτια της κυρίας Ευαγγελίας, που αν και ο χρόνος προσπάθησε να τα σβήσει, εκείνη τα γυάλιζε κάθε τόσο με συναίσθημα και δάκρυα χαράς που απλόχερα μας πρόσφερε… Το πρόσωπό της έλαμπε από καλοσύνη. Μου φάνηκε όπως και ενός μικρού παιδιού… Ήταν απίστευτο το συναίσθημα… Και όταν ακόμα δεν μπορούσε να μας φθάσει μας έστελνε φιλιά με εκείνα τα λεπτά αποστεωμένα χέρια της… Πώς να ξεχάσεις τα λόγια που σε όλους ψιθύριζε όταν τη χαιρετούσαμε…
«Αγάπη παιδί μου… Αγάπη. Μόνο αυτό».
Κάποιες κυρίες βγήκαν ως την εξώπορτα. Μας κούναγαν το χέρι, ώσπου να μας χάσουν από τα μάτια τους…
Ναι, η επίσκεψη αυτή στο Γηροκομείο μας, μόνο μας πρόσφερε. Τίποτα δεν μας πήρε. Φύγαμε όλοι συγκινημένοι αλλά και με μια ψυχή ακόμα πιο γεμάτη. Ήταν κοινό αίσθημα όλων… Αυτό που δώσαμε από το χρόνο και τον κόπο μας δεν ήταν τίποτε μπροστά σε ό,τι εισπράξαμε.
Και το μήνυμα το λάβαμε ατόφιο. Από έναν επίγειο Άγγελο που η ζωή τον έστειλε εκεί, λίγο προτού αναχωρήσει…
Αγάπη… αγάπη… αγάπη.
